Eclipsdag!

Het was amper kwart na zes toen de wekker afging (en vijf minuten later de back-up wekker: beter geen risico's nemen...).  Slecht geslapen (eclipsstress!)...  Ik durfde - ondanks de goede weersvoorspellingen - de gordijnen niet openen.  Zou het vandaag, de derde poging (na Oostenrijk in 1999 (wolken!) en China in 2009 (regen!)), eindelijk lukken?  Ik ben alleszins nog nooit met zo'n mooi weer opgestaan op de dag van een zonsverduistering...

De ontbijtzaal zat op dit vroege ochtenduur al bomvol met mensen die (bijna) allemaal een eclipsshirtje droegen.  De ene nerveuzer dan de andere.  Wij waren allebei alleszins behoorlijk nerveus.

Onze vrienden Tim en Frederika waren vanmorgen (om 4u al) vertrokken uit West-Yellowstone, met kindjes Joren en Anaïs, om samen met ons naar de eclips te kijken.  Het was toch een opluchting dat ze vlot (en tijdig) bij ons hotel waren.

We hadden enkele mogelijke locaties om de eclips te gaan bekijken, maar toen ik een filmpje zag van het verkeer op Gros Ventre Road, leek die locatie al af te vallen.  Gelukkig hadden andere vrienden van Tim en Frederika (Olivier en Leen) daar wel al een plekje gevonden en laten weten dat er daar nog plek genoeg was.  En inderdaad, het zou zonde geweest zijn om niet naar daar te rijden...

Om 8u konden we samen vertrekken van aan ons hotel.  Jackson lag er verlaten bij.  We geraakten heel vlot door Jackson, Grand Teton National Park in, maar toen we Gros Ventre Road insloegen, bám, stonden daar ineens al die auto's geparkeerd...  De baan was tijdelijk maar in één richting toegankelijk en de linker rijstrook fungeerde als parking.  "Neem maar de eerste plek die vrij is aan de linkerkant," werd ons gezegd.  Het duurde wel kílometers eer we een plekje vonden, maar eenmaal we geparkeerd stonden, gleed de spanning van ons af.  We waren in de totaliteitszone (dat waren we ook al in het hotel), we waren samen en onze auto's stonden legaal geparkeerd, met een dixie-toilet in de buurt.

Tussen de planten door, over rolkeien, kropen we de helling op, naar het "waarneemterrein".  Wat een zicht!  Een grote vlakte (Jackson Hole) met de prachtige Teton-bergen in onze rug, de Gros Ventre rivier en heuvels voor ons.  Zelfs zonder eclips was het landschap betoverend!

We hadden meer dan tijd genoeg om onze spullen naar boven te dragen en ons te installeren.  Lotte liet zich lekker vertroetelen door Frederika.  De fototoestellen en de verrekijker werden op een statief gemonteerd, filtertjes erover,...

Om 10u16 begon de maan langzaam maar zeker aan de zon te knabbelen, rechts bovenaan.  Nog steeds reden er auto's voorbij, op zoek naar een plek onder de zon...

Een steeds groter stuk zon verdween achter de maan, maar het duurde wel lang eer het merkbaar begon af te koelen en het licht begon te veranderen.  Het leek avond te worden, alleen was het licht veel blauwer...

We prikten met de kurkentrekker van het zakmes haastig nog wat gaatjes in een stuk karton (om sikkeltjes te projecteren).  Het licht werd nog bevreemdender, mysterieus haast...  Er werd afgeteld.

Zwevende schaduwen dansten over de grond en dan - knip - ging het laatste beetje licht uit.  Eclipsbrilletjes zo snel mogelijk uit om de diamantring te zien.  En dan die corona!!  Zelfs nu, uren nadien, vind ik nog altijd de woorden niet die zo een prachtig verschijnsel recht aandoen.  De tranen stonden me al snel in de ogen.

Twee minuten zijn zo kort: zorgen dat Lotte ook kijkt, zelf kijken, planeten ontwaren, door de verrekijker kijken, rondkijken naar de bergen die baadden in kleuren, nog meer naar de zon kijken, paf staan, mensen horen juichen, tranen onderdrukken, alles anders vergeten,...  En dan: "Nog 10 seconden!"  Neen!  Nu nog niet!  Er is nog zoveel te zien!  Maar de maan was onverbiddelijk...  Een prachtige parelsnoer en diamantring en het werd weer "gewoon" licht.  Heel gek hoe je het donker ziet worden voor de verduistering, maar het toch zo snel weer klaar is.

Langzaam schoof de maan opzij... en wij stonden daar maar "wauw" en "amaai" te zeggen en elkaar te vertellen hoe we de eclips hadden beleefd.  Nagenieten, heet zoiets.  Gaan we binnen twee jaar naar Chili / Argentinië?

Het was bijna heiligschennis, maar tijdens de rest van de partiële fase picknickten we gezellig samen, terwijl onder ons het verkeer weer langzaam op gang kwam.  Af en toe nog een snelle blik door het eclipsbrilletje en de verrekijker...  Lotte kon nog wat spelen met Joren en Anaïs.

Toen het echt gedaan was, zochten we ons gerief bijeen en daalden we de helling af naar de auto's.  Frederika ging nog onderuit en had enkele cactussen in haar been steken.  De stekels er moesten één voor één met een pincet worden uitgehaald.

Onderweg stopten we nog even bij Olivier en Leen, maar alleen wij keerden terug naar Jackson (de andere gingen naar West-Yellowstone).  We hadden wel nog fameus file om het park uit te rijden en bij ons hotel te komen (anderhalf uur vertraging), maar er zijn ergere plaatsen om in de file te staan.  Rustig tijd om foto's te nemen van de bergen, onder een prachtige blauwe hemel, zoals je die alleen hier ziet.  De zon gaf lekker warmte, schijnbaar niet onder de indruk van het spektakel.

In het hotel moesten we nog verder bekomen van de belevenissen en gingen we in het bubbelbad, alvorens we gingen eten.  We hadden in de lobby van het hotel reclame gezien voor een eclipsspaghetti in de Elk Lodge, dus wij daar naartoe.  Het deed wat refterachtig aan, maar de spaghetti was wel lekker en we mochten eten zoveel we wilden (voor amper 20$ voor ons drietjes).  We kregen zelfs nog koekjes mee!

Niet goed wetend waar we nu precies gegeten hadden, gingen we nog een kijkje nemen in de Snake River Brewery.  Ze zouden daar eclipsbier moeten hebben, maar het was er over de koppen lopen (je kan daar ook eten), dus gingen we maar terug naar het hotel.  Buiten bij de brouwerij was er een feestje en werd er muziek gespeeld, die door Lotte wel werd geapprecieerd: ze gaf het beste van zichzelf met haar niet te versmaden dance moves.  We kwamen niet meer bij van het lachen (en wij niet alleen).

Terug in het hotel werd Lotte al gauw door slaap overmand en dus staken we haar snel in bed (hoewel ze daarna toch nog een hele uitleg moest doen).  Wij schreven het reisverhaal, keken nog naar fotootjes en filmpjes,...  Wat een dag!