Zion National Park

We werden onverwachts gewekt door de wekkerradio en wel om middernacht.  Een uur of 7 - 8 te vroeg.  Toen we opstonden, was het onweer van gisterenavond al lang vergeten en scheen het zonnetje alweer vrolijk naar binnen.

We zitten heel dicht bij de ingang van Zion, dus ook al waren we niet supervroeg opgestaan, we waren vroeg in het park (en met ons vele anderen, zo zou blijken).  Met ontbijten (een boterham met choco op ons terras) hadden we immers ook niet veel tijd verloren.

De kleur van het asfalt veranderde van zwart naar bruin, we passeerden het verwelkomingspaneel en even later kregen we al een kaart en een krantje van Zion in onze handen gestopt door de ranger bij de toegangscontrole.  Het avontuur kon beginnen!



We waren het park nog niet goed en wel binnen of de eerste foto's werden al gemaakt, van Checkerboard Mesa, een blanke berg met schaakbordpatroon.  De kleuren die daarna volgden, deden me wat aan de Grand Canyon denken, alleen minder fel gelaagd (en minder het canyon-gevoel).


We parkeerden bij het bezoekerscentrum en het viel ons op hoeveel volk daar al rondliep (en stond te wachten op de bus).  Wij gingen eerst het bezoekerscentrum binnen om daar wat rond te kijken, info te vergaren, stempeltjes te zetten en een Junior Ranger boekje te vragen.  Ook al was het programma toegespitst op kinderen vanaf vier jaar, was de ranger er niet zo happig op om ons een boekje mee te geven.  Toen ik uitlegde dat Lotte in andere nationale parken wel al junior ranger mocht worden, begon de toon toch al wat te milderen.  Zeker toen we vertelden dat we het niet zomaar voor haar invullen, maar er haar echt proberen bij te betrekken en haar proberen te leren dat je goed voor de natuur moet zorgen.


Met het boekje in de hand stapten we buiten en konden we gaan aanschuiven voor de bus die alle bezoekers door de vallei vervoert.  Hier mag je niet zelf rijden en dat is maar goed ook.  Het heeft ons bijna een halfuur gekost om op de bus te geraken, maar bedenk welk fileleed je hiermee uitspaart!



Turend door de ramen naar al dat moois buiten, lieten we ons naar het einde van de vallei, de Temple of Sinawava, brengen, goed voor een rit van 40 minuten.  We besloten naar het begin van The Narrows te wandelen, een iconische wandeling door de Virgin-rivier, aanvankelijk langs een geasfalteerd en druk bezocht pad.  Gelukkig konden we een heel eind een zandpad vlak langs de rivier volgen, waar haast niemand kwam, zodat Lotte ongegeneerd zandtaartjes kon maken.  En als klapper op de vuurpijl kregen we nog twee volgroeide muilherten te zien, samen met een kleintje dat nog stippen had.



We kregen op het pad meer en meer eekhoorntjes te zien, die allesbehalve schuw waren.  Er zullen altijd idioten zijn die wilde dieren voederen en/of proberen te strelen.  Maar kom dan ook niet zagen als ze bijten!


Bij het einde van het geasfalteerde pad begonnen The Narrows en veel mensen speelden dan ook hun schoenen uit om toch het gevoel te hebben erbij te horen.  Rugzakken, kleren, schoenen, sokken, eten,... werden achteloos neergezet en slingerden rond.  Sommige eekhoorntjes stonden echt vet (ik kan het niet anders zeggen) en enkelen deinsden er niet voor terug om óp de mensen te kruipen in de hoop een graantje te kunnen meepikken.  Lotte verschoot zich een bult toen ze een paar centimeter van haar vandaan een (hongerige) eekhoorn zag...


We keerden op onze stappen terug, maar zonder muilherten (of zandtaartjes) terug te zien...  Eekhoorntjes des te meer!  Terug bij de bushalte bleken we al 6km gestapt te hebben, wat eigenlijk meer was dan we hadden verwacht.  We wisten intussen dat de wandeling door de Hidden Canyon - wegens onderhoud - was gesloten.  Die was gepland voor onze tweede dag Zion...


We besloten dan maar om de Kayenta & Emerald Pools Trails vandaag niet te doen (we hadden immers al meer gewandeld dan gedacht), maar uit te stellen naar morgen of overmorgen.  Er was nog meer dan genoeg te doen om de dag te vullen!


We sprongen de bus weer op en stopten bij de volgende halte, Big Bend, alweer af.  Er vertrekken daar geen wandelingen, dus we dachten dat dit een lekker rustig plekje zou zijn om boterhammetjes te eten.  Het was daar inderdaad rustig en we hadden nog een mooi uitzicht ook.


Daarna sprongen we de bus weer op naar de volgende halte, Weeping Rock.  Daar maakten we een korte maar steile wandeling naar een waterval waar het water naar beneden druppelde i.p.v. te stromen.  Wat koude druppels op onze warme huid waren een aangename verfrissing!


Terug de bus op om er enkele haltes verder, bij Court of the Patriarchs, weer af te stappen voor een wel heel kort uitstapje naar een uitkijkpunt met zicht op enkele zeer specifieke rotsformaties.


We moesten wel een overvolle bus laten rijden, maar dan konden we mee naar het Zion Human History Museum.  Daar kwamen we te weten dat er een kwartiertje later een ranger talk zou zijn (speciaal voor kinderen), Rocking Rocks, in het Nature Center, even verderop langs het Pa'rus Trail.  Wij in zeven haasten daarheen!


Ranger Mary zou uitleggen hoe rotsen gevormd worden en de kinderen mochten zelf hun eigen rots maken (tijd + druk + sediment + water = rots).  Lotte begreep de Engelstalige uitleg natuurlijk niet, maar ze keek wat de rest deed en deed goed mee (af en toe moesten we even helpen).  Ze is al zo groot, maar toch ook nog wel klein, onze flinke meid!



Na de "les" was ze klaar met haar boekje en mocht ze een nieuwe badge gaan halen.  Voor de "echte" eed is ze nog een beetje te klein, maar we proberen de zorg voor de natuur er toch een beetje in te lepelen.



We stapten verder langs de Pa'rus Trail tot bij de auto.  Onze kleine ranger begon op een bepaald moment te wijzen en te zeggen "Kijk wat ik gevonden heb": goed verscholen in het hoge gras zat een muilhert.  Iedereen (ook wij) liep er gewoon voorbij, behalve zij.


We dachten nu gewoon terug naar ons huisje te kunnen rijden, tot we enkele mensen foto's zagen maken langs de kant van de weg, bij een ieniemienie parkeerplaats: beneden in de diepte liep een tiental dikhoornschapen.  Mits enig geïmproviseer en gemanoeuvreer konden we toch veilig keren en parkeren, maar kort daarna was het hek helemaal van de dam: mensen verloren - bij het zien van dan fotograferende medemens - hun gezond verstand, parkeerden in het wilde weg of bleven gewoon stilstaan in het midden van de weg.  Toegegeven, het was wel indrukwekkend om een bende dikhoornschapen achter een vrouwtje te zien aanlopen, wat snuffelen hier en daar, een sprongetje wagen (zonder succes), elkaar met een luide knots te lijf gaan (instant hoofdpijn voor die dieren),...  Het was pas toen ze zich terugtrokken in het struikgewas dat we het over ons hart kregen om verder te rijden, enkel om even verder op een rots boven de weg een fotogeniek dikhoornschaap te zien liggen, rustig om zich heen kijkend, onverstoorbaar...


Na een korte tussenstop bij ons huisje (het zat daar vol met wilde kalkoenen), reden we naar Carmel Junction, waar we gingen eten in zo'n typisch doorrijrestaurant uit de film.  Als er een toog was geweest, hadden er ongetwijfeld mensen aangehangen, hun (trieste) levensverhaal vertellend.

De tassen stonden al klaar om volgeschonken te worden door de dienster met een glazen koffiepot (in de film: op "sletsen").  De sheriff (?) met cowboyhoed en wapen kwam vrolijk groetend binnen (precies zoals in de film).

Terug in het huisje wilde Lotte per se nog bootje varen (zij ging wel rijden, zei ze), maar wat een wilde kapitein!  Daarna was de kaars wel snel uit en liet ze zich gewillig in bed stoppen.

Wij gingen nog even buiten zitten, maar wat wordt het hier snel donker!  We gingen dus ook maar snel binnen, op bed met een boekje.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Museo de Antropologia

Atlantische oceaan - Roosbeek

Teotihuacán