Yellowstone National Park
Ook vandaag ging de wekker al om 6u20, om voor de massa in het park te zijn. De sportkarren die gisteren op de parking van het hotel stonden, werden door de eigenaars opgepoetst en opgeblonken.
In een dichte mist reden we Yellowstone binnen en we konden maar hopen dat er geen dieren op de weg stonden. De Madison-rivier dampte in de koude ochtendlucht (6°C). Plots werd het wel beter met de mist op de weg, zomaar ineens, al bleef er over de meadows wel nevel hangen.
Aan de overkant van de rivier zagen we alweer onze familie wapiti's. Goeiemorgen! Even verder een buffel langs een riviertje, in de de mist. Heel jammer dat we daar geen foto van konden nemen...
Het was nog erg vroeg toen we de auto parkeerden bij het bezoekerscentrum van Old Faithful, er stonden nog maar heel weinig auto's. De plannetjes die voorzien waren, vonden we erg onduidelijk, dus het was wat gissen welke kant we op moesten. Gelukkig waren wij niet de enigen die sukkelden!
Zoals gewoonlijk gingen we eerst naar het bezoekerscentrum om eens rond te kijken in het winkeltje, wat te leren over dit gebied van het park en stempeltjes te verzamelen, maar deze keer ook om te weten te komen wanneer de belangrijkste geisers zouden uitbarsten volgens de voorspellingen. Old Faithful, vlak bij het bezoekerscentrum, zou om 10u05 (±10min) uitbarsten. We bleven nog een tijdje binnen in de warmte, maar gingen toch ruimschoots op voorhand plaatsnemen op de bankjes (er zat toen nog niemand). De dweil die ik al meer dan vier weken meezeul, kwam handig van pas, want de bankjes waren kletsnat. De mensen rond ons waren heel blij dat ze onze dweil konden gebruiken.
Haast perfect op tijd begon Old Faithful uit te barsten. Omwille van de kou zagen we meer stoom dan water de lucht in schieten, dat was wel wat jammer, maar het was wel indrukwekkend hoe lang die geiser uitbarstte.
We hadden een wandeling door de Upper Geyser Basin uitgestippeld, tot bij Daisy Geyser, die om kwart na 11 (±30min) zou uitbarsten. Het paadje van asfalt en houten vlonders leidde ons door fragiel thermisch gebied met overal waar we keken opstijgende rookpluimen. We passeerden langs warmwaterbronnen, poelen en geisers met de meest uiteenlopende kleuren, alweer. Oranje, wit grijs, verschillende tinten groen en blauw, bruin,... Verschillende micro-organismen leven in een ander temperatuursregime en zorgen elk voor een typische kleur.
Op weg naar Daisy Geyser passeerden we o.a. langs Grand Geyser, die tussen 11u15 en 13u15 zou kunnen uitbarsten. Ook al was het nog geen 11u, toch zaten er al mensen op de bankjes te wachten. Wij stapten verder richting Daisy Geyser en net toen we er een goed zicht op kregen, begon die uit te barsten. Qua timing kan dat tellen!
We keerden stilaan terug tot bij Grand Geyser, waar intussen alle bankjes waren ingenomen en de mensen rijen dik stonden, ook al was het nog maar 11u30. Wij zetten ons neer langs de rand van het pad en aten in afwachting de restjes pizza van gisterenavond op. Intussen raakten we aan de praat met een vrouw die naast ons zat met haar twee zonen, die ons (Belgen in het algemeen, niet ons persoonlijk) bewonderde om onze talenkennis. Voor hen is het echt heel bijzonder om (vloeiend) een tweede (derde, vierde of vijfde) taal te spreken, maar voor ons is dat maar niet meer dan normaal, toch? En het was niet de eerste keer dat we het hierover hadden met Amerikanen.
Grand Geyser was intussen met het voorspel begonnen en spoot al af en toe wat water de lucht in, waarop wij iedere keer dachten dat het spektakel ging beginnen. Het zou nog tot 12u36 duren eer de (eerste) uitbarsting begon. Eén kleine, quasi-constante straal en één hogere straal die met stoten de lucht in ging, minutenlang. Uiteindelijk viel de grote straal stil, de geiser kreeg applaus en mensen begonnen recht te staan, maar de geiser had nog wat in petto: met nog meer geweld ging de tweede straal water de lucht in, nog hoger dan tevoren, ook nu weer minutenlang. Je vraagt je af waar al dat water vandaan blijft komen (zeker na enkele weken in de woestijn).
Een derde uitbarsting kwam er helaas niet meer, dus toen de mensenmassa was opgelost, gingen we opnieuw op weg. In de verte zagen we Old Faithful nog eens uitbarsten (dat gebeurt gemiddeld om de 90min).
We gingen nog even langs Anemone Geyser, een klein maar bijzonder geisertje waar we eerder al voorbij waren gekomen. Het lijkt gewoon een diep gat in de grond dat ineens volloopt met water en dan uitbarst en dan ineens - poef - is het gedaan en loopt al het water terug de diepte in. Zo gaat dat elke 7-10min.
We waren al bijna terug bij het bezoekerscentrum toen we achter ons Lion Geyser nog zagen uitbarsten. Ach, waarom ook niet?
Met een dikke 7km in de benen kwamen we terug bij de auto. Omdat het nog tamelijk vroeg was, besloten we ons geluk te beproeven en een parkeerplek te zoeken bij Fountain Paint Pot. Dat lukte wonderwel. Het bezoekersaantal lijkt weer gezakt tot een normaal niveau na de drukte voor en na de eclips.
Hier werden we over houten vlonderpaden geleid langs oranje-bruine bacteriële matten, bronnen, pruttelende modderpotten, dampende poelen en geisers, o.a. Clepsydra Geyser die eigenlijk de hele tijd uitbarst. Hoe onherbergzaam dit gebied ook mag lijken met z'n verschroeiende temperaturen en zuren, toch vind je hier sporen van dieren, zelfs bisons.
Op weg naar het hotel kwamen we een overstekende wapiti tegen en een bison langs de kant van de weg. Ongelooflijk hoe snel zo een kolos kan verdwijnen in het struikgewas! Ik was wel blij dat we die bison nog zagen, bij wijze van afscheid, en ook onze familie wapiti's was van de partij.
In het hotel speelde Lotte nog met haar memory-spel met Noord-Amerikaanse dieren, dat ze vandaag van ons heeft gekregen. Even na 17u gingen we al eten (terug tapas), lekker buiten op het terras. Lotte was gelanceerd en zong en danste op het gras.
Terug in het hotel ging ze meteen naar bed, zo uitgeput was ze. Gelukkig hoeven we morgen niet zo vroeg op te staan.
Wij bekeken nog wat foto's en lazen nog een beetje eer we ook gingen slapen.
Reacties
Een reactie posten