Williams - Flagstaff

Even na 7u waren we alledrie wakker, klaar om aan een zonnige dag te beginnen.  We namen rustig de tijd om te ontbijten, een toilet te zoeken dat niet op overstromen stond (moeilijk!) en de spullen in de auto te steken.  Voor we in de auto kropen, haalde Lotte haar hartje op in de speeltuin.

We reden in anderhalf uur tot Meteor Crater, nog voorbij Flagstaff, onze eindbestemming voor vandaag.  Zo'n 50 000 jaar geleden sloeg een meteoriet een gigantische krater, 1.2km in diameter, in een vlak landschap, gekenmerkt als de grote leegte.

Al van ver konden we zien hoe de opgeworpen randen van de krater boven de vlakte uitstaken.  Maar aan de rand staan en de dimensies laten inwerken, maakte echt indruk op ons.  Jarenlang werden astronauten hier getraind om bodemonderzoek te doen op de maan.  Zo konden ze ook oefenen in een echt kraterlandschap.

Er was buiten aan het bezoekerscentrum ook nog een "astronautenruimte" met een muur met de namen van alle Amerikaanse astronauten (tot op een bepaald tijdstip), inclusief zij die omkwamen nog voor ze naar de ruimte werden gestuurd of het helaas niet konden navertellen.

Er stond ook een testcapsule, Boilerplate 29, een replica van de capsule waarin de maanreizigers met drieën samen zaten opgeplooid voor een week of zo...  Je kon door het raampje kijken hoe het er had uitgezien.

Na ons bezoek aan de krater reden we terug richting Flagstaff, tot in Two Guns, tegenwoordig een spookstad vol graffiti: het tankstation, de huizen, zelfs de bodem en de wanden van het zwembad. Wel de moeite om eens te stoppen, zelfs voor natuurmensen zoals wij, temeer omdat er juist een vrouw met haar spuitbussen aan de slag was.  Haar handelsmerk: hartjes met een stukje poëzie in.

We aten nog en reden dan verder naar Walnut Canyon National Monument, waar we een korte rondwandeling, de Island trail, deden.  Een paadje leidde ons trapjes af (en uiteindelijk weer op), langs heerlijk geurende dennen, prickly pears (cactussen) en dwellings, ruïnes van huizen tegen/in de rotsen.  Lotte wilde per se aan de rand van het pad lopen, zonder een handje te geven en dat maakte ons behoorlijk boos, want de afgrond was nogal diep en ze wilde echt niet luisteren.  We hebben haar dan maar even in de hoek gezet in zo'n huisje onder de rots en - amaai - wat een echo!

Daarna ging het in alle geval wel beter en werkte ze ook hier de opdrachten af voor nog een Junior Ranger badge.  De vijfde al!

We reden ook nog naar Lowell Observatory, maar besloten - gezien de hoge toegangsprijs en de vermoeidheid van onze Junior Ranger - een echt bezoek tot morgen uit te stellen...  Dat bleek een verstandige beslissing, want tijdens de korte rit naar het hotel slaagde Lotte er al in om in een diepe slaap te vallen.

We twijfelden lang of we haar nu gewoon direct (met kleren en al) in bed moesten stoppen of toch moesten proberen te gaan eten.  Gelukkig vond ze (even) haar tweede adem en konden we rustig pizza gaan eten (gebakken in een houtoven).

Ze lag al even in bed toen ze papa bij zich riep om te vertellen dat ze met een raket naar de maan ging vliegen en op de zon ging wandelen; dat ze met drieën in een capsule ging zitten en zij ging sturen (maar ze ging wel wuiven naar mama en papa); en dat ze een ruimtepak ging krijgen van een meneer (of "meenemer", zoals zij zegt).  De dag moet dan toch indruk gemaakt hebben...