Canyonlands National Park

Om 7u werden we wakker van het geluid van onze wekker.  Onze oorspronkelijke bedoeling was vandaag naar Arches te gaan en morgen naar Canyonlands, maar - zo vers uit de veren - leek het ons een beter plan om de twee te wisselen, omdat het zo makkelijker zou moeten zijn om in beide parken Junior Ranger te worden.

Het vrolijke humeur van Lotte was tegen het vertrek uit het hotel al helemaal omgeslagen en het leek wel of Moppersmurf bij ons in de auto zat.  Maar na 50km in de auto tot aan het bezoekerscentrum van Canyonlands National Park begon het stilaan toch te beteren.

We zetten een stempeltje in onze boekjes, vroegen een Junior Ranger boekje en dan waren we klaar om Canyonlands te verkennen.  Het park wordt door twee samenvloeiende rivieren, de Colorado en de Green River, in drie verdeeld: Island in the Sky, The Maze en The Needles, maar wij verkenden enkel het eerste deel.

We reden verder het park in, naar de parking van de wandeling naar Upheaval Dome. Die stond al goed vol, maar gelukkig reed er net iemand weg.  Het paadje, zanderig met dikke stenen om over te klauteren, was een kolfje naar de hand van onze kleine meid: met haar wandelschoenen, rugzakje, pet en wandelstok stapte ze dapper naar boven (en weer naar beneden), vrolijk gezind!

Boven werden we dus beloond met een uitzicht op Upheaval Dome, wat eruit ziet als een vulkaankrater maar waarschijnlijk een inslagkrater van een meteoriet is of misschien een ingestorte zoutkoepel.

Na onze wandeling (en het welverdiende koekje) reden we terug Whale Rock voorbij (what's in a name...) en sloegen we af naar Green River Overlook.  Daar overviel de ware schoonheid van Canyonlands ons.  De vlakte was ingesneden door een canyon, waarvan de bodem ook vlak was en waarin ook weer een canyon was uitgesleten.  Loodrechte wanden rood-oranje gesteente, zogenaamde buttes her en der, pieken uit steen,...  Gewoon: wauw!

Onze volgende stop was maar even rijden, tot we aan de rondwandeling naar Mesa Arch konden beginnen.  De meeste mensen begonnen in tegenwijzerzin, de kortste weg naar de arch, (en keerden op hun stappen terug).  Genoeg reden voor ons om met de wijzers van de klok mee te gaan (lekker rustig).  Een zanderig pad bracht ons tot bij Mesa Arch, een natuurlijke stenen boog/brug waardoor je naar de canyon kan piepen.  Jammer van al die mensen (sommigen hebben echt veel tijd nodig om een foto van hun compagnons te maken), maar wel heel mooi.

We reden verder naar het zuiden, tot het einde van de weg bij Grand View Point Overlook.  Daar vergaapten we ons weer aan de canyons in de canyon en - op een veel te hete steen - aten we ons middagmaal.  Net iets te laat beseften we dat ons brood beschimmeld was (gisteren gekocht!).  Vandaar de vreemde smaak dus!

We keerden terug naar het bezoekerscentrum, enkel opgehouden door de haast verplichte fotostops en onnodig bochtenwerk door een hooguit golvend landschap.

Er stond een jonge ranger, Halie, buiten aan een standje voor Junior Ranger, die Lotte alweer een nieuwe badge gaf.  Benieuwd wat er van mijn uitleg over hoogtelijnen en legendes op kaarten zal blijven hangen zijn (sommige opdrachten gingen daarover)...

Begeleid door Kabouter Korsakov reden we het park uit richting Moab.  We stopten nog even bij het bezoekers centrum van Arches om een Junior Ranger boekje op te pikken voor morgen (ze openen pas om 9u) en reden dan naar het hotel.  We konden alledrie wel een verfrissend zwempartijtje gebruiken.  Lotte was in vorm en zwom heen en weer, speelde met ons met de bal, ging kopje onder,...  En maar schateren!

Dan was het al tijd om naar een restaurantje te stappen.  Voor een keer dat we geen kinderschotel genomen hadden voor Lotte had ze natuurlijk grote honger, maar het deed ons plezier om haar met zoveel smaak (en goesting) te zien eten.

Aangezien ons brood beschimmeld was, moesten we nog naar de winkel, waar we helaas enkel van dat mottig melkbrood vonden.  Nu ja, beter dan niets.

Lotte werd in bedje gelegd en haar verhalen over trollen en kabouters vielen al snel stil.