Bryce Canyon National Park
Toen de wekker om 7 uur afliep, waren we alledrie nog moe. De klokradio was deze nacht opnieuw om middernacht afgelopen, ook al stond die uit en Lotte werd ook een paar keer wakker om te drinken. We aten boterhammetjes met choco op ons terras en vertrokken richting Bryce Canyon.
Na een uurtje rijden kwamen we bij Red Canyon: mooie, knalrode rotsen, met al enkele hoodoos. Het leek een beetje Bryce Canyon in het klein. Een kilometer of vijf voor de ingang van Bryce Canyon voelde Lotte zich plots niet zo goed en moest ze overgeven. We stopten op de parking van een winkeltje, verversten de kleertjes van Lotte en kochten een nieuw mondstukje voor de camelbag.
Bij het bezoekerscentrum haalden we het junior-ranger boekje. We sprongen op de bus richting Sunrise Point. Na een overstap zaten we al snel bij het beginpunt van de wandeling. Daar konden we voor het eerst in de Canyon kijken. In de diepte stonden er veel hoodoos, met veel kleurschakeringen. We liepen naar Sunrise Point waar het uitzicht nog beter was en begonnen toen aan de Queens Garden Trail, een wandeling tot helemaal beneden in de canyon. Zo tussen de hoodoos lopen was echt wel heel bijzonder. We waren er echt door omringd, en soms liep het pad er zelfs door. Beneden in de canyon konden we naar een hoodoo kijken die er uit zag als Queen Victoria. Voor ons was dat heel duidelijk, maar de andere mensen die daar toekwamen hadden allemaal moeite om Queen Victoria te vinden. Lotte vond daar een grote boomstronk waarop ze ging zitten en paardje op speelde.
We namen de Navajo-loop trail om terug te keren. We liepen nu veel minder tussen de hoodoos, maar meer in de bossen. We zochten een plaatsje om te eten en werden al snel omringd door een chipmunk, prairiehond, steller's jay en enkele kleinere vogeltjes. De beestjes kwamen allemaal heel dicht, dus konden we ze van dichtbij bewonderen en een heleboel foto's nemen.
Net bij het begin van de klim richting Sunset Point, zagen we een informatiepaneel zoals we bij Queen Victoria hadden gezien. Je moest op die panelen een medaille doordrukken op papier. Als je dat op drie verschillende plaatsen deed, kreeg je een beloning. Een derde informatiepaneel stond op de Peekaboo-trail, dus we besloten om die te doen in plaats van direct omhoog te klimmen naar Sunset Point.
Op de Peekaboo-trail werden we ingehaald door 4 groepen met een tiental paarden. Het pad klom al snel heel hard en we zaten onmiddellijk opnieuw tussen de hoodoos. Deze keer nog indrukwekkender! Lotte werd door haar sterke mama naar boven gedragen. Op het paadje vonden we het derde informatiepaneel. Na de sterke klim gingen we opnieuw naar beneden.
Op de laatste klim namen we de afslag naar Bryce Point. Lotte was intussen uitgeput en werd afwisselend door mama en papa naar boven gedragen. De uitzichten waren zo mogelijk nog mooier! Alsof we in een amfitheater vol hoodoos rondliepen. Wat waren we uitgeput en moe toen we boven kwamen. We wachtten eventjes op de bus die ons terug naar het bezoekerscentrum bracht. Tijdens de rit zagen we 9 herten.
We waren net op tijd in het bezoekerscentrum voor de junior ranger activiteit om 16 uur. Lotte moest samen met de andere kindjes een spelletje spelen. Niet echt leerzaam, maar wel genoeg om een nieuwe junior ranger medaille te verdienen. Lotte wilde nog naar het filmpje in het bezoekerscentrum kijken, dus was het al iets na 17 uur toen we terug bij de auto waren.
Ik keerde nog eventjes terug omdat we iets dieper het park in enkele Pronghorns hadden gezien. Die zaten er inderdaad nog altijd, dus konden we nog wat fotootjes nemen. Tijdens de terugrit genoten we opnieuw van Red Canyon.
Lotte was net in slaap gevallen toen we bij het restaurant aankwamen. Ze schrok wenend wakker en was heel moeilijk te troosten, maar uiteindelijk konden we toch gaan eten. Het was al 20 uur toen we terug aan ons huisje waren. Na een bad trok Lotte naar bed. Wij gingen snel binnen omdat het koud en bewolkt was. Lotte deed nog een hele uitleg terwijl wij lazen en het reisverhaal schreven.
Reacties
Een reactie posten