Grand Canyon

Striemende regen, het geluid waarmee we wakker werden...  Na het onweer van gisterenavond hadden we toch gehoopt dat de dag zonnig (of op z'n minst droog) zou beginnen, maar helaas...  Veel zin om op te staan, hadden we dus niet meteen, dus lieten we ons plan om vroeg op te staan (ook al waren we al wakker) maar varen.  Lotte kon sowieso wat extra slaap gebruiken.

Stilaan ging het gieten over in druppelen en uiteindelijk klaarde het zelfs uit, zodat we buiten, in het zonnetje, konden ontbijten.

We besloten het er, ondanks de aangekondigde regen, op te wagen en reden met de auto tot op de parking van het bezoekerscentrum van Grand Canyon National Park, i.p.v. tot in Tusaya te rijden en daar de (gratis) shuttlebus tot in het park te nemen.  Het aanschuiven bij de ingang viel wel mee en we vonden heel snel een plekje voor de auto.  Als we zouden uitgeregend worden, zouden we tenminste snel bij onze auto zijn...

We besloten het bezoekerscentrum nog te laten voor wat het was en snel aan de Rim Trail (of toch een stukje daarvan) te beginnen.

Mijn schatti had me er al voor gewaarschuwd dat de Grand Canyon misschien toch wel een beetje overroepen was (hij had ooit - voor mijn tijd - de North Rim al eens, in zeven haasten, bezocht), maar ik was toch onmiddellijk zwaar onder de indruk.  Het is weliswaar een erg brede canyon (bvb. in vergelijking met de Colca Cañon of de Gorge du Verdon), maar die kleuren!  Horizontale laagjes gesteenten, over vele miljoenen jaren afgezet: rood-bruin, grijs, groen, oranje, zwart, wit,...  Het kon niet op!

Die kleine, bruine Colorado (die maar hier en daar in de diepte (±1 mijl) zichtbaar is van bovenaan de Rim) heeft zich op relatief korte tijd een weg gebaand, snijdend door het gesteente, steeds dieper.  Erosie en barsten door de winterkou en wortels van bomen en planten deden de rest.

We volgden de Rim Trail in westelijke richting, genietend van het overweldigende uitzicht.  Met de drukte (het is tenslotte weekend) viel het gelukkig mee, zeker als je wat wegstapt van de knooppunten.

In het Yavapai geologisch museum keken we wat rond, zetten we stempels in onze boekjes en vroegen we om een Junior Ranger boekje voor Lotte.  Onderweg losten we de opgaven op.  Even later, het was al bijna 13u, hielden we halt bij een bankje om te eten.  Jammergenoeg begon het te regenen, dus gingen we verder op pad en haastten we ons naar het Verkamp-bezoekerscentrum voor een extra stempel (en wat droogte).

Aangezien het ook al donderde, besloten we toch stilaan terug te keren met de bus.  In het bezoekerscentrum bij de parking keken we wat rond (er waren veel gaatjes om door te gluren of te tasten) en gingen nog naar een film kijken over het park, de laatste opdracht voor onze Junior Ranger.  Alweer een nieuwe badge!  Oh, en extra stempeltjes.

We keerden terug naar onze tent, in de regen.

Aangezien we wat moe waren, besloten we (na wat gespeeld en geknuffeld te hebben met Lotte) al vroeg naar Williams te rijden om te eten (geen Grieks uiteindelijk, zoals gehoopt: de Griek was nog niet open).

We staken Lotte vrijwel meteen in bed, terwijl wij nog wat lazen, fotootjes bekeken, schreven aan het reisverhaal,...