Zion National Park

Om 7u30 werden we wakker door onze wekker en niet lang daarna kwam Lotte lekker knuffelen bij ons in bed.  Wat een zalig begin van de dag!
Het was nog bewolkt en het zonnetje gaf nog niet veel warmte, zodat we een trui nodig hadden om te ontbijten op ons terras.  Dat ontbijt had heel wat voeten in de aarden, want Lotte had niet veel zin om te eten.  Gelukkig gaf ze - na enig geschipper - toch toe, want flinke wandelaars moeten natuurlijk flink eten!


Vandaag trokken we weer naar Zion National Park, om de Emerald Pools Trail en Kayenta Trail te stappen, want dat was er eergisteren niet van gekomen.  We waren nog niet aan het bezoekerscentrum, of we hadden onze eerste diertjes van de dag al gezien: enkele dikhoornschapen keken vanop de rotsen naar het verkeer onder hen.


Het was aanzienlijk rustiger in het park vandaag, zodat we helemaal niet lang hoefden te wachten om op de bus te kunnen stappen.  De bus was nog niet goed en wel de straat opgedraaid of er liep al een hertje over, dat heel even het verkeer lam legde.  In de graskant zaten twee volwassen exemplaren en twee kleintjes (met stipjes).  Daarna volgden nog twee wilde kalkoenen.


Bij de vijfde halte, Zion Lodge, stapten we uit en staken we het brugje over de Virgin-rivier over om aan de Emerald Pools Trail te beginnen.  Het geasfalteerde pad steeg zachtjes en bood ons een zicht op de rivier en de rotsen.  Al zingend - 1... 2... 3... 4... 5... 6... 7... zo gaat het goed, zo gaat het beter - en springend gingen we er gezwind tegenaan, alledrie.


We kwamen een vrijwilliger tegen die ons een hertje in het struikgewas aanwees en vertelde dat die dikke rotsblok waar we nu boven moesten passeren in februari nog hoog boven het pad hing.  We zouden later vanop afstand beter de aangerichte schade kunnen zien.


We kwamen eerst bij de Lower Emerald Pools, die volledig waren omheind (om stommiteiten te voorkomen), maar het was wel leuk om daar achter watervalletjes te moeten passeren: lekker verfrissend (de zon begon stilaan goed door te breken).

Het pad werd daarna avontuurlijker (zand met stenen om over te klauteren) en Lotte schoot nu pas écht goed uit de startblokken!  Over en door beekjes, over dikke stenen waar ze dan toch helemaal zelf over geraakte, trapjes op, trapjes af, gezwind door het zand, onderweg aangemoedigd en bewonderd door Jan en Alleman (en in de eerste plaats door mama en papa).


We liepen langs de Middle Emerald Pools en klommen verder naar de Upper Emerald Pools, waar we dikkopjes zagen en uitlegden - met een tekening in het zand - aan Lotte hoe die "visjes" later kikkers worden.  Lotte speelde nog wat in het zand (nog steeds in de weer met het groeiproces van de kikker), terwijl er af en toe een eekhoorntje voorbij schoot...


Daarna daalden we terug af naar de Middle Emerald Pools, waar Lotte nog een tijdje in het beekje speelde, zittend op een boomstronk aan de kant.  Vreemd eigenlijk hoeveel mensen er een opmerking maakten over hoe schattig ze daar zat (en zelfs een foto wilden maken van haar).


We daalden niet verder af naar de Lower Emerald Pools, maar vorkten af naar links, de Kayenta Trail op richting The Grotto, de volgende bushalte.


Na een tijdje werd Lotte dan toch te moe en werd ze liefdevol gedragen door papa.  Dat werd met veel plezier gedaan, want ze had echt héél flink gewandeld (we waren alweer een fiere mama en papa)!

Het pad ging zachtjes naar beneden en de ondergrond werd minder uitdagend, zodat we goed vorderden.  Even voor 14u staken we de rivier weer over en zochten we een plekje langs de oever om te eten (op een omgevallen boomstronk).  Enkele mieren haastten zich om onze broodkruimels weg te slepen.

Daarna namen we de bus terug naar het bezoekerscentrum, waar we onze zware wandelschoenen konden verruilen voor sandalen (vrijheid voor de tenen!).

We waren vroeg terug in ons huisje, zodat er nog wat tijd was om te spelen, ons te wassen, wat te lezen,...  We hadden een tafeltje gereserveerd in het restaurant naast de ranch om 18u, maar we gingen eerst nog naar de kippen kijken en een spelletje spelen op het gras.  Vanuit het restaurant hadden we een mooi zicht op de groene hellingen met de bruine bisons in de verte.

Lotte was echt wel uitgeput en kroop daarna onmiddellijk in bedje.  Een goede nachtrust en een wandelvrije dag morgen zullen haar deugd doen!

We bleven nog wat buiten zitten, tot het te koud en te donker werd om nog te lezen.  Voor we het licht uitknipten, lazen we nog wat op bed.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Museo de Antropologia

Tilisunahütte - Lindauer hütte

3 liften en voorbereiden op de huttentocht