Yellowstone National Park

De wekker stond op 7u30 ingesteld, maar we waren alledrie al iets vroeger wakker.  Ons hotel bevindt zich echt op een boogscheut van Yellowstone, dus we waren heel snel in de natuur.  Het duurde niet lang of we zagen de familie van zes wapiti's van gisteren terug.  Ze waren aan het grazen langs de Madison-rivier, een stukje dichter bij de rand van het park.  Leuk om hen terug te zien!

We stopten even in het ranger station van Madison, waar we net te laat waren voor een praatje over wildlife safety.  Jammer...  Na het (intussen traditionele) stempeltje reden we verder door het groene landschap.  Wat een contrast met de woestijnlandschappen van de voorbije weken!

We hielden halt bij Beryl Spring, met z'n pruttelende (en stinkende) water en dampende fumarolen.  De geur van rotte eieren prikte in onze neus...  Wat verderop parkeerden we weer, om Artists' Paintpots te gaan bezoeken.  We wandelden er tussen dampende pruttelpotten, fumarolen, een uitgebreid gamma aan kleuren.  Lotte (en met haar veel andere kinderen) vond de pruttelende modder het leukst.  Ik werd ook nog vastgeschaard door een kleine jongen die verkeerdelijk dacht dat ik zijn mama was, zijn vergissing inzag en de rest van de wandeling bang bleef voor mij...

We reden verder naar het noorden, maar "moesten" onderweg toch even stoppen voor een bison die een klein eindje van de weg stond te grazen.  Een dier (eender welk) zorgt er hier steevast voor dat de mensen hun gezond verstand verliezen, helaas: ze lopen in het midden van de weg, willen toch net nog die paar metertjes dichter gaan, voeren gekke (en schijnbaar ongecontroleerde) manoeuvres uit met hun auto's,...

Maar goed, naar het noorden dus!  We wilden gaan wandelen in het Norris Geyser Basin, maar het verkeer naar de parking zat hopeloos vast.  Gelukkig vonden we nog een plekje langs de kant van de weg (die plekjes begonnen schaars te worden, toch als je volledig van de weg wilde staan).  Op weg naar het beginpunt van de wandeling vond Lotte een speelgoedhelicoptertje, waarmee ze de rest van de dag nog veel plezier zou hebben.

Er waren verschillende wandellussen langs de hydrothermische features om uit te kiezen, maar omdat we eigenlijk geen geisers, warmwaterbronnen of fumarolen wilden overslaan, besloten we ze te combineren, goed voor een wandeling van 5km over paadjes (waar onze voeten heel vuil en stofferig van werden) en houten planken.

We begonnen - zonder het te weten - langs de mooiste kant: Porcelain Basin.  Dampend en pruttelend water, stoom en nog meer kleuren hier: melkblauw, oranje als uitgelopen inkt of gravel van een tennisveld, grasgroen, mysterieus donker,...  Overal waar je kijkt, vind je sporen van hydrothermische activiteit.

De meeste geisers hielden zich stil en dampten en pruttelden hooguit, maar de Vixen Geyser deed alleszins zijn best.  Vanop afstand hadden we die al wat zien spuiten, maar dat was abrupt stilgevallen.  Toen we erbij stonden, begon het bijna even abrupt opnieuw: een smalle straal water werd 4-5m de lucht in geschoten en dat ging zo wel enkele minuten voort, tot het weer abrupt stopte.

We passeerden langs de grootste actieve geiser ter wereld, Steamboat Geyser, die wel wat water omhoog spoot maar niet echt uitbarstte.  Tijdens zo'n echte uitbarsting schiet het water 90-120m omhoog, maar de geiser is onvoorspelbaar en de tijd tussen twee uitbarstingen ligt tussen 4u en 50 jaar.  Niet op wachten dus!

Toen we wat weg waren van de stoom en damp (en vooral van de geur) haalden we onze lunch boven.

De rit verder naar het noorden, naar Mammoth Hot Springs, verliep - omwille van uitgebreide wegenwerken - erg moeizaam.  We deden nog een ommetje langs de scenic byway langs de Upper Terraces, een soort terrassen van travertijn waarover heet water naar beneden loopt.  De grote parking aan het begin van de rondrit stond overvol, maar verder langs het smalle, bochtige baantje vonden we her en der een plekje om te parkeren en een kijkje te gaan nemen naar de witte travertijn met oranje uitstroom.

In de buurt van het bezoekerscentrum van Mammoth Springs was het vreselijk druk, maar een wapiti (met gewei) liet het niet aan z'n hart komen en zat overstoord op het gras, niet ver van de weg.

We reden naar het oosten, richting Lamar Valley en kwamen belachelijk veel bisons tegen onderweg,  Eerst een groep van 60-70 exemplaren, dan nog zo'n grote groep, maar veel verder,  Het begon stilletjes te regenen, maar toen we stopten om een groep van 20 bisons te bekijken, klaarde het alweer een beetje op.  De groep kwam stilaan dichterbij en één dier stak zelfs de baan over, waarop de mensen collectief begonnen te molenwieken met hun armen om bestuurders te waarschuwen. 

De andere dieren staken niet over maar ze stonden wel dicht genoeg om hen te horen eten van het gras.  Ze werden trouwens vergezeld van een heleboel vogels die de opgeschrikte insecten verorberen en meeliften op de rug van een bison, soms 10 tegelijk.

In de Lamar Valley moesten we ineens remmen voor een bison die achter en bocht een helling kwam afgestuikt en plots enkele meters voor onze auto stond.  Nu niet dat een aanrijding imminent was, maar het was toch behoorlijk schrikken.

We reden richting Canyon Village, terwijl Lotte op de achterbank helemaal "los" ging met haar helicopter ("wiewaa, wiewaa").  Oh en aan de rand van het bos zat er nog een muilhert, dat uiteindelijk - hop hop - springend met de vier poten tegelijk tussen de bomen verdween.

Het verkeer richting West-Yellowstone verliep gelukkig vlotter dan gisteren, al zorgde onze familie wapiti's nog voor het nodige verkeersinfarct.  Het was toch weer na 19u toen we in het hotel toekwamen, dus we trokken snel naar een restaurantje: tapas!  Binnen was het er heel druk, maar gelukkig konden we buiten eten (dag, kolibri!).  De tapas waren lekker (en de sangria ook wel), maar dat brood was echt het beste dat we in vier weken hebben gegeten!

We staken Lotte snel in bed, namen nog een bad (vuile voeten!), schreven het reisverhaal en haalden de foto's binnen.  Daarna kropen we - eindelijk - ook in bed.  Alweer een lange dag.