Eclips

Ook al was het voor mij de vierde keer dat ik een totale zonsverduistering zou beleven (na Oostenrijk in 1999, Turkije in 2006 en een mislukte in China in 2009), toch was ik op zijn minst even nerveus dan de vorige keren.  Toen ik de gordijnen opentrok en naar buiten keek, waren er toch wat wolkjes, ook al voorspelden de weersites schitterend weer. 

Tijdens het ontbijt werd ik alleen maar nerveuzer bij het zien van al de andere eclipswaarnemers.  Het werd toch al iets beter toen we samen met Tim en Frederika konden vertrekken richting Grand Teton National Park.  Aangekomen bij onze waarneemplaats viel de stress helemaal weg: een prachtige locatie met zicht op de Grand Teton en de andere kant op de Gros Ventre rivier.  Er waren nog enkele wolkjes, maar alleen maar heel laag aan de hemel.

Bij het eerste contact waren alle wolken verdwenen en stonden de fototoestellen en de verrekijker klaar.  Door de verrekijker konden we voor het eerst een hapje uit de zon zien, maar niet veel later konden we dat ook al met de eclipsbrilletjes.  Daarna valt er een hele tijd niet zo veel te beleven.  De hap wordt wel groter, maar voor de rest gebeurt er nog niet zoveel.

Pas vanaf 75-80% begonnen we vanalles te merken:  de temperatuur begon te dalen en het licht begon er heel bizar uit te zien.  Dit was ook het moment dat we begonnen spelen met het camera obscura effect:  eerst met gaatjes in een kartonnetje, daarna ook onder de struiken.

De laatste 5 minuten ging alles heel snel: het werd merkbaar kouder, je kon het echt donker zien worden en toevallig zagen we ook de vliegende schaduwbanden (heel duidelijk, zonder witte achtergrond!).  We haalden snel de filters van de fototoestellen en de verrekijker en toen werd plots het licht volledig uitgedraaid.  Waw!  Wat een spektakel!  Wat een prachtige, asymmetrische corona.  Door de verrekijker was er duidelijk een sterretje in de corona zichtbaar en een eindje rechts van de zon stond er een heldere planeet.  Ik keek zelf nog eventjes rond en het viel me op hoe klaar het eigenlijk nog was aan de horizon.  Ik probeerde nog wat samen met mijn meisjes te genieten, maar de 2 minuten 19 seconden waren al (te) snel voorbij... Nog eventjes genieten van een prachtige diamantring en plots werd het licht weer aangeknipt.  Altijd opvallend hoe het na totaliteit veel klaarder lijkt dan ervoor.  Snel de filters weer op de fototoestellen en de verrekijker en dan was het tijd om te genieten:  de kindjes met een grote zak chips, wij met bubbels!

De partiële fase volgden we met veel minder interesse en toen de verduistering volledig voorbij was, kraamden we op.  Wat een belevenis!