Zonsverduistering

Het is nauwelijks half vijf gepasseerd als de telefoon de eerste keer rinkelt.  Een gevoel van nervositeit klemt zich om mijn maag.  Pas als we gewassen en gekleed zijn, durf ik de gordijnen opentrekken.  En het is... bewolkt.  Nog voor het afgesproken uur zit iedereen op de bus.  Rijden maar!

Aangekomen op het waarneemterrein zonk de moed me in de schoenen: het regende.  Tegen de tijd dat ons ontbijtje was binnengespeeld en het eerste contact achter de rug was, konden we tussen de wolken door de partieel verduisterde zon ontwaren.  We koesterden hoop en Jan telde voor iedereen de minuten af tot totaliteit.  Padden kropen weg, alle libellen verdwenen en eenden waggelden naar hun nest.  Een mysterieuse sfeer daalde neer op het waarneemterrein.  Even voor het tweede contact trok alles toe, maar Jan telde verder af.  Waaiers werden bovengehaald, de goden werden aanbeden, dansen werden uitgevoerd, maar niets hielp.  Jan gaf het teken, het licht ging uit en de hemelsluizen gingen open.  Zondvloed!  De traantjes bleven niet achter.  Het vuurwerk om de boze geesten te verdrijven, dat we even tevoren hadden opgemerkt, had zelfs niet uitgehaald.  De wereld verstomde.  Zes minuten stonden we daar maar, in de regen, wij zonder jas of paraplu.  Abrupt ging het licht weer aan en we wisten dat we onze kans hadden verkeken.  Céline kwam ons haastig een stuk plastiek brengen om onder te schuilen.  We liepen met al onze (doorweekte) spullen naar het afdak, waar bijna iedereen was samengekomen en we onze ontgoocheling en bewondering konden delen met elkaar.  De VRT maar filmen...  Iedereen vond het natuurlijk jammer dat we de corona niet te zien hadden gekregen, maar toch was de eclips magisch geweest: totale duisternis, striemende regen, donder en bliksem...  In vroegere tijden moet men gedacht hebben dat het einde van de wereld was gekomen.

Klaar voor de zonsverduistering!

Klaar voor de zonsverduistering!

De gedeeltelijk verduisterde zon speelt verstoppertje met de wolken.

Laatste beeld van de zon voor de stortvloed...

Schuilen na de zondvloed.

De gidsen begonnen nerveus te worden: ze wilden dat we binnenkwamen om te eten en wij wilden buiten blijven om te hele eclips te beleven, ook al zagen we niks.  Onze fles osmanthuswijn werd rondgegeven onder de volhouders.  We hadden gegokt en verloren: statistisch gezien hadden wij de beste kansen, maar we hadden niet gezien waarvoor we eigenlijk waren gekomen...

Na de lunch gingen de meesten terug naar het hotel, maar wij gingen toch mee naar het waterdorp Xitang, ook al waren we mestnat.  Het bleef maar regenen onderweg en we zagen hoe velden blank stonden en rivieren vervaarlijk hoog stonden.  Toen we in Xitang aankwamen, hield het echter op met regenen en het bleef droog toen we door de nauwe straatjes wandelden.  Een bootje bracht ons terug bij de parking en tegen de tijd dat we terug op de bus stapten, begon het weer te regenen.

Het waterdorp Xitang.

Gelukkig hadden we nog een klein uurtje om ons te douchen en om te kleden voor het afscheidsdiner. Nu was er - naast de traditiegetrouwe watermeloen - ook slagroomtaart als dessert.  Vandaag was een dag zonder thee en dat voelde een beetje raar.  Het zal wennen worden als we terug thuis zijn en geen thee drinken bij iedere maaltijd.

Op de bus naar het hotel werd er nog nagekaart over de impressies van de afgelopen dag en de plannen voor morgen.  Wij gaan voor een lekkerlui dagje met een beetje sport en wat kuieren door de straten van Shanghai.