Eclipsdag!

Het is amper 6 uur wanneer de wekker afgaat.  De dag die al zó lang aan de horizon gloort, is eindelijk aangebroken: eclipsdag in Mexico!

Het is nog donker buiten, dus ik kan zelfs niet zien of er wolken zijn...  We wassen ons, kleden ons aan, halen de drank (water en frisdrank) uit de frigo en nemen de laatste spullen klaar.  In de living/eetkamer van onze eclipsvrienden, die voor de laatste keer dienst doet als War Room, hangt een sfeer van opwinding.

Wanneer we onze neus buiten de deur steken, zien we aan de horizon roze wolken hangen.  Oei?  Of gewoon mooi nu en straks weg?

We hobbelen en slalommen rond de kraters in het asfalt achter Marnik & co aan.  Het is gelukkig nog rustig op de baan, zodat onze korte contramano snel en zonder erg kan worden opgelost.

Wanneer we de parking van Parque Nayar opdraaien, staat er welgeteld één auto (die van Kris Delcourte).  Het poortje zit los en we stappen binnen om het ideale plekje uit te zoeken.  Een tafel met banken met daarnaast een platformpje voor het fotomateriaal: dit plekje wordt van ons.

Materiaal en eten worden aangesleept om ons territorium af te bakenen.  Er staat al een stevig windje (met tussendoor hevige rukwinden) en geregeld moeten spullen weer opgeraapt worden.  Het is lang wachten tot het eerste contact, maar niemand die zich verveelt.  Onze software telt verder af...

Naarmate een groter stuk van de zon achter de maan verdwijnt, wordt het licht spookachtig.  De schaduwbanden zijn zo intens zichtbaar, dat het bijna eng wordt.  Dat witte laken dat ik meegebracht had om ze duidelijker zichtbaar te maken, was absoluut overbodig.

De voiceprompt voor tweede contact is er nog niet, maar aan de horizon veranderen de kleuren al.  Zo intens!  De planeten Venus (rechts) en Jupiter (links) worden zichtbaar.

En dan: totaliteit!  Ik voel me overspoeld worden door emoties, dat we hier weer - samen - in de schaduw van de maan mogen staan.  De diamantring en dan die intens heldere corona!  Oh, en de protuberansen!  

Even bestaat er niets anders dan deze plek, dit moment...

Aan de horizon zien we het alweer licht worden waar de eclips voorbij is en we weten dat onze tijd in de schaduw er bijna opzit.  De horizon aan de andere kant is nog donker.

De eerste lichtstralen komen alweer van achter de maan en we weten dat het over is.  Er wordt geknuffeld. iedereen is nog zwaar onder de indruk en naar goede gewoonte trekt Lotte een zak chips open.  Karin verjaart vandaag (ze heeft met een eclipsbrilletje met kroontje de partiële fases kunnen bekijken) en trakteert op Mezcal.

De wind trekt aan en ons gerief moet verankerd of vastgehouden worden.  Zon en maan doen nog steeds hun best, maar er is nauwelijks nog interesse...  Wij dromen al van Spanje 2026...