Santa Elena - Ruta Puuc - Tulum

Hoewel we pas vanaf 7u30 konden ontbijten, waren we tegen 6u al alledrie wakker.  Het was nog steeds warm in onze kamer, maar met de ramen open hadden we toch al beter geslapen.  En een verkwikkende douche om de dag mee te beginnen, deed ook wel deugd.

Na het ontbijt reden we een laatste keer de oprijlaan van de lodge af, richting Ruta Puuc.  Gisteren hadden we de site van Kabah al zien liggen van op straat, vandaag was het onze eerste stopplaats.  Ook hier mochten onze rugzakken niet mee naar binnen, dus het werd weer een onhandig gesleur met waterflessen, fototoestellen en reisgids.

Onze auto was de enige op de parking, dus we hadden de site voor ons alleen.  Wat we ook leuk vonden, was dat we hier wél de steile trappen mochten beklimmen.  De facades van het Paleis van de Maskers bevat meer dan 300 maskers van regengod Chac, zijn slurfachtige neus veelal afgebroken.

Aan de achterkant twee mannelijke figuren in 3D (blijkbaar erg uitzonderlijk bij de Maya's), de ene zonder hoofd, de andere met een jaguarmasker er bovenop.

Tegen de tijd dat we bij het Paleis kwamen met z'n zuilen in de deurgaten, was Lotte al lang de tel kwijt van hoeveel iguana's ze nu al had gezien.

Bij de uitgang stonden twee agenten rond te draaien, die blijkbaar graag kennis maakten met de bezoekers.  De politie, uw vriend!

Aan de overkant van de straat zijn nog opgravingen bezig, maar we gingen graag nog naar de Maya-interpretatie van de boog kijken (en nog wat iguana's tellen).

De volgende stopplaats was Xlapak.  Hier zijn ze hard aan het werk om de site wat uitnodigender te maken (denk: bezoekerscentrum, etc.).  De prijzen zullen allicht navenant stijgen...  Omdat er niemand bij de ingang zat, stapten we alvast binnen, maar toen we een klein halfuurtje laten weer buitengingen, konden we wél betalen.  Gelukkig, want Lotte was nu al geschandaliseerd dat we zomaar, zonder te betalen, waren binnengestapt.

Even de airco van de auto in en dan de laatste stopplaats op de Ruta Puuc: Labná.  Ooit leefden hier zo'n 3000 Maya's...  Het Palacio, met verwijzingen naar de planeet Venus, is één van de langste van de regio, maar het is vooral de Maya style boog waarvoor de site bekend staat.  We wierpen eerst nog een blik op de Mirador (de uitkijktoren met tempel met hanenkam) en wandelden dan door de boog terug naar de uitgang.

Daarna volgde een lange autorit van een uur of vijf naar ons huisje in Tulum.  Trage brommertjes of zelfs fietsen en voetgangers op de autosnelweg: daar kijken ze hier niet van op.  Het is er zelfs toegelaten een U-turn te maken...

We waren blij toen we op een laatste hobbelbaantje de plek vonden om bij ons huisje te parkeren.  Om niet met drie valiezen de twee verdiepen trappen te moeten doen, haalden we enkel het hoogstnoodzakelijke uit de auto.

Aangezien Quintana Roo een uur voorzit op Yucatán, moesten we niet treuzelen om te gaan eten.  Ik had gelezen dat Mexicanen late eters zijn, maar tegen 20u sluit de boel hier overal.

Onze gastheer had ons een restaurant aanbevolen.  We hadden wat moeite om het te vinden (het is te zeggen: we namen een hobbelig baantje met dichte struiken, maar dat was eigenlijk niet nodig), maar de margarita, guacamole en ceviche waren het absoluut waard.

In het schijnsel van enkel de autolichten leken de putten en bulten in het wegje naar het huisje veel erger dan bij daglicht.

We staken Lotte in bed, lazen nog wat en probeerden de achterstand van de reisverhalen in te halen.  Af en toe hoorden we de huisgekko('s) gezellig klikken.  Het is hier 10°C koeler, maar het voelt toch nog altijd té warm...