Chichén Itzá - Hoctún (kerkhof) - Santa Elena

Ik heb, denk ik, alle uren van de nacht gezien.  Elke keer waren de geluiden helemaal anders.

Om 6u werd er zachtjes op onze deur geklopt: onze valiezen waren een uur eerder afgeleverd en de eigenaar had ze voor ons in ontvangst genomen.  Het slot hing er niet meer aan, maar alles leek nog in onze valiezen te zitten.  We waren dolblij dat we onze tanden weer konden poetsen, deo konden opdoen na onze douche, onze haren konden kammen en vers ondergoed konden aantrekken.  Genieten van de dingen die we anders zó vanzelfsprekend vinden.

Tegen 7u zaten we buiten aan de ontbijttafel en werd er ons een heerlijke schotel vers fruit gepresenteerd.  Rondom ons fladderden de vogels heen en weer en we verbaasden ons over de vreemde geluiden die ze produceren.

We waren graag nog wat gebleven, maar even voor 8u reden we weg richting archeologische site, met de laatste gouden tips van de gastheer.  Volgende week wordt de zon hier slechts 60% bedekt door de maan, maar hij is zo blij met ons eclipsbrilletje.

Op de weg naar de site proberen mannen en vrouwen met vlaggen je te overtuigen op hun parking te stoppen en van hen tickets te kopen, maar we reden - zoals ons was geadviseerd - helemaal door tot op het einde, bij de officiële parking en ingang.

Omdat het pas openging, moesten we een beetje aanschuiven: aan twee loketten moesten we twee verschillende tickets kopen, die dan op twee verschillende plekken werden gecontroleerd.  En dan was er ook nog controle van de rugzakken.  Busy Suzy mocht mee binnen maar moest in de rugzak blijven.  En dat was geen grap!

De verkopers waren nog bezig hun gerief uit te stallen: maskers, T-shirts, fluitjes, dekens, kettingen,...  Het leek wel een tourist trap, maar gelukkig waren ze niet te opdringerig!

Je hoeft de site nog niet ver op te wandelen of je krijgt al een prachtig zicht op El Castillo oftewel de Piramide van Kukulcán.  Sinds hier in 2006 iemand naar beneden kukelde, is het verboden om de 91 treden te beklimmen.  Jammer dat we het uitzicht moeten missen, maar langs de andere kant houdt dat het mysterie en het ontzag meer in stand.  En 't is beter voor de foto's, zo zonder mensen!

Aan de linkerkant nodigde de Juego de Pelota, het speelveld voor het beruchte balspel, uit tot een bezoek.  Een goedgemikte worp door de stenen ring betekende het onmiddellijke einde van het spel.  De tegenstanders moesten het met hun leven bekopen, hun schedels werden uitgestald op het nabijgelegen platform (met uitgehakte schedelmotieven).

We volgden een laan, afgebiesd met stalletjes met koopwaar, tot aan de Cenote Sagrada.  Hier werden geregeld jonge mensen, in de fleur van hun leven, naar beneden gegooid of geduwd. een verdrinkingsdood tegemoet.  Wat een gruwelijk lot, geofferd worden aan de goden.  De doodsangst die ze hebben moeten uitstaan...  Nu een plek om vol eerbied in de diepte te staren (en toegegeven: vogels te fotograferen).

Maar terug door al die kraampjes en naar de groep van de 1000 kolommen/zuilen.  Schaduw was helaas karig.  Dat ze hier op verschillende plaatsen stoombaden hadden ingericht voor rituele zuivering konden we ons moeilijk inbeelden: we voelden ons zo ook al wel ritueel gezuiverd worden met al dat gezweet.

Heel indrukwekkend ook vonden we El Caracol, een sterrenkundig observatorium, vernoemd naar de spiraalvormige trap binnenin.  Ik vraag me af wat die Maya-priesters van de totale zonsverduistering zouden hebben gedacht...

Oververhit maar danig onder de indruk reden we weg van Chichén Itzá,  Zeker de hype waard!

Het was een lange rit, met een korte omweg via Hoctún om het kerkhof te bezoeken.  De grafhuisjes zijn hier zo kleurig en bont versierd, dat het kerkhof haast vrolijk wordt, hoe raar het ook is om zoiets te zeggen.

Op een bepaald moment stuurde de GPS ons een dorpje in waar alle wegen uiteindelijk doodliepen op aarden baantjes, dus we waren blij dat we uiteindelijk een échte straat vonden die Waze nog niet kende maar wel de goede kant opging.

Een onverhard baantje bracht ons tenslotte bij onze ecolodge, een oase van rust... mét zwembad.  Het water was koud, maar dat kon ons (uiteindelijk) niet tegenhouden om wat verkoeling te vinden.

We wasten de chloorgeur van ons af en reden naar restaurant "The Pickled Onion", waar Marnik en Karin met Twinkel en Kwinten bleken te logeren.  Goed voor een gezellige avond samen!

We reden terug naar de lodge, waar we - ondanks het luide gedraai van de ventilator - vrij snel in slaap vielen.