Teotihuacán

We hadden om 8u30 afgesproken met onze eclipsvrienden aan de busterminal.  Om 7u30 ging de wekker al af. Het ontbijt sloegen we voorlopig nog even over.  We namen de Uber naar het busstation.  Karin en Kwinten voelden zich niet zo goed; Marnik en Twinkel hadden wat vertraging, maar even voor 9u kochten we onze tickets.  Gewoon het perron zoeken, opstappen en de bus vertrok meteen.  Kwinten voelde zich intussen wat beter en reisde ons met de Uber achterna.

Het duurde behoorlijk lang eer we écht uit de stad waren (de gondelbanen en kleurige huisjes op de hellingen moesten we eerst nog passeren), maar na een uurtje stonden we al bij de ingang van de archeologische site.  Weinig volk op de parking.  Deze site wordt - tegen onze verwachting in - niet zo druk bezocht.

De derde grootste piramide ter wereld (na Cheops en Cholula), de Pirámide del Sol, sprong onmiddellijk in het oog.  Met een hoogte van meer dan 70m kan je er moeilijk naast kijken.  Tot voor kort mocht je er nog op (de panelen met waarschuwingen staan er nog steeds), maar nu dus niet meer.  Jammer (en ook weer niet)!

Werkmensen waren in de volle zon de piramide van onkruid en vuil aan het ontdoen.  Intussen hadden we Kwinten gevonden en samen wandelden we rond de piramide.  Door de vlakke tussenniveaus lijkt die van veraf niet zo steil... tot je er vlakbij staat.

Ook de Pirámide de la Luna mochten we niet beklimmen, maar wat een indrukwekkende omgeving!  Rondom de Plaza de la Luna staan 12 tempelplatformen, plus de piramide.  Vanop de archeologische mirador was het zo mogelijk nóg indrukwekkender.

We wipten binnen in het Paleis van Quetzalpapálotl, de Gevederde Vlinder, met mooie rode geschilderde patronen op de muren en reliëfs op de muren en zuilen.  Gelijkaardig verhaal bij de buren, in het Paleis van de Jaguars, al waren de schilderingen en reliëfs daar nóg verfijnder en indrukwekkender.

Daarna begonnen we aan de lange Calzada de los Muertes (de Avenue van de Doden).  We waren alle zes onder de indruk van de uitgebreidheid en de staat van de site.  Her en der zaten verkopers met hun mini-kraampjes, maar dat droeg in feite alleen maar bij aan de charme.

Bij de Ciudadela (Citadel) beklimmen we de steile trappen van de Tempel van Quetzalcóatl, de Gevederde Slang.  Vrouwen die alweer naar beneden wilden, vielen al bijna in zwijm van het zien van de steile trappen.  Gelukkig ging dat bij ons beter!

Achter die façade, schijnbaar niet zo heel erg bijzonder, stond een prachtige piramide: vier niveaus blijven er nog van over, maar die rijke sculpturen van gevederde slangen en vuurserpenten waren adembenemend.  Gelukkig hebben we de zon en de warmte getrotseerd om tot hier te komen!

Nog zwaar onder de indruk probeerden we een kortere weg naar de uitgang te vinden, maar uiteindelijk moesten we door een gat in de omheining kruipen om buiten te geraken.  We waren duidelijk niet de eersten geweest.

Ook nu verloren we geen tijd met wachten op de bus: instappen en wegwezen.  Lotte deed een goeie dut op mijn schoot, dat had ze nodig.

Bij de busterminal scheidden onze wegen en namen beide gezinnen een Uber, elk hun eigen kant op...  Het verkeer was alweer erg druk, maar we waren blij dat we niet meer moesten wandelen.

In het appartementje kroop Lotte nog even in bed.  Ze kon het wel gebruiken.  Gelukkig moesten we niet ver stappen voor een restaurantje!

Toen we terug waren, kropen we alledrie in bed.