Corcovado

"Today is going to be puma day".  Profetische woorden van de gids.  Rond 5u werden we gewekt door het gebrul van een bende howler monkeys en het kabaal van de bende Belgen in de kamer naast ons.  Een uurtje later ging onze wekker af en maakten we ons klaar voor het ontbijt (rice and beans natuurlijk). 

Tegen half 9 vertrokken we voor een wandeling van meer dan 8u.  Best wel zwaar met zo'n warmte en vochtigheid.

Al snel moesten we door de Rio Claro waden, een rivier die (toen) tot halverwege onze kuiten kwam.  Daarom moesten we dus onze sandalen meenemen...

We werden de hele dag verwend met de mooiste vogels, aapjes (spider monkeys, howler monkeys), coati's, een hertje,...

Op een bepaald moment liep ik met de gids voorop (de anderen waren nog in Johannes zijn boek aan het zoeken naar de trogon die we zonet hadden gezien), toen hij ineens stilhield en wees naar het enige dier dat ik van de eerste keer zag.  Op de grond lag - heel rustig (misschien een beetje bang) - een poemawelpje.  De gids probeerde de achterblijvers zo snel (en zo stil) mogelijk te waarschuwen, terwijl ik daar alleen stond met mijn fototoestel, bang dat de anderen te laat zouden zijn om dit mooie beestje te zien.  Dat was gelukkig niet het geval, al duurde het toch een tijdje eer Wim het beestje zag liggen.  Hij was diep in het bos aan het zoeken, terwijl de poema maar een paar meter van ons verwijderd was.

Na een tijdje zagen we iets verder nog een welpje liggen.  De mama poema kon dus niet veraf zijn en dus was voorzichtigheid geboden.  Ze lag enkele meters verder in het struikgewas verscholen, maar van agressie was geen sprake.  Ze liet ons rustig begaan en wij probeerden geen onverwachte bewegingen te maken.  Na een tijdje stond de mama poema op en wandelde weg, gevolgd door de twee kleintjes.

Mama poema met twee kleintjes.

Zo verging er wel een halfuur.  We bleven verdwaasd achter.  Kippenvel krijg je ervan.  We wandelden nog een hele tijd tot aan het strand, waar we even bleven zitten om onze boterhammetjes op te eten en een regenbui te laten passeren.

Strand van Corcovado.

Tegen de tijd dat we terug aan de Rio Claro kwamen, was het hoogtij en stond het water tot aan onze borstkas.  Kleren uit en in ons ondergoed met onze rugzak en schoenen boven onze hoofden staken we de rivier over.  We dropten al onze spullen aan de overkant en besloten - zonder woorden - een frisse duik te nemen in de rivier.  Grappig dat de gids vanmorgen zei dat we misschien wel sandalen wilden meenemen.  Gelukkig waren er geen haaien of krokodillen te bespeuren...

Op de terugweg zagen we nog een groep van 20 - 30 wilde zwijnen.  Sommigen kwamen wel heel dichtbij.  Soms durven zulke groepen wel eens te chargeren, dus ik was er niet helemaal gerust in.  We konden hen echter zonder problemen een halfuurtje volgen.

Kenneth had onderweg al tegen iedereen opgeschept over onze poema's en ook in het ranger station kon hij het niet laten.  Een poema zie je niet alle dagen en drie al helemaal niet...

Rond 17u30 werd er op de hoorn geblazen, het teken dat het avondeten klaar was.  Daarna kropen we in bed en nog voor de elektriciteit werd uitgezet om 20u, waren we al lang in dromenland.