Seiser Alm

Het was onverhoopt zonnig toen we rond 9u opstonden.  Dat geeft meteen goesting in wandelen.  We snuisterden in ons wandelgidsje van de Dolomieten.  We kozen wandelingen nr. 44 uit, in Castelrotto/Kastelruth, een korte wandeling die we nog wel afgewerkt zouden krijgen voor het (om 14u) zou beginnen te regenen.

Het was een woelige rit met veel bochten en een paar noodstops voor onze onfortuinlijke kleine meid die naar frisse lucht snakte.  In de buurt van de start van de wandeling vonden we maar geen geschikte parkeerplaats: ofwel was het Kurzdauer, ofwel was het plafond te laag.

Lotte had ondertussen al blauwe gondels gezien in de buurt (net eitjes) en we besloten onze plannen om te gooien en de gondels te nemen en boven "wat te wandelen."  We kochten tickets voor de lift en gristen een plannetje mee.  Tegen dat we boven kwamen, hadden we beslist dat we de Puflatsch-wandeling zouden doen, goed voor een kilometer of 9.

In het begin moesten we de straat volgen, maar al snel werd het een breed, stenig pad en tenslotte een smal pad dat goed klom.  In het begin kwamen we nog tamelijk veel volk tegen, wat wel vaker voorkomt in de buurt van een liftje of een hut.

We laveerden door koeienweides, door donkere stukjes naaldbos, over skipistes, voorbij de heksenbank,...  Dat het af en toe wat regende, kon de pret niet drukken!  De Dolomieten lieten zich niet altijd zien, maar áls ze er waren, was het prachtig.

Na onze wandeling kropen we weer in ons blauwe ei en dan reden we terug naar ons huisje, gelukkig zonder tussenstops.

In het huisje pakten we al zoveel mogelijk in, om morgenvroeg wat tijd uit te sparen.  Voor de rest aten we nog en toen Lotte in bed lag, losten wij nog wat Japanse puzzels op.