Rondom de Peitlerkofel

Het beloofde een prachtige dag te worden: toen we om 9u opstonden, was het al zonnig en warm (en dat op ca. 1600m) en bovendien ontdekten we vanop ons balkon een gems die rustig stond te grazen.

Na nog wat te hebben geneusd in ons wandelgidsje, besloten we naar Würzjoch te rijden voor een wandeling rondom de Peitlerkofel.  Op zich geen verre rit, maar wel één met (te) smalle en (te) bochtige baantjes.  Dat betekende dus een paar keer stoppen om Lotte frisse lucht te laten happen.  We verhuisden haar naar de middenste plaats op de achterbank en daar knapte ze wel van op.

Het was al na de middag toen we een plekje zochten voor de auto op de Würzjoch.  De parking was volzet en ook langs de kant van de weg was er al duchtig geparkeerd.  En zo werd onze wandeling, nog voor ze begon, al anderhalve km langer.  Van sommige auto's vroegen we ons af of ze daar nog ooit (zonder schade) zouden weggeraken.  Dat bleek 's avonds nogal mee te vallen...

Na het stukje asfalt en grindpad. dat we op het einde nog 'ns moesten doen, begonnen we aan het eigenlijk paadje, in wijzerszin rond de Peitlerkofel, een massieve Dolomiet die maar blééf vragen om foto's.  We zouden ons de hele dag eraan vergapen en wel 1000 keer zeggen "dat het hier toch wel mooi is."

We hoorden opvallend veel Italiaans praten.  Het is hier natuurlijk wel Italië, maar het blijft wel Zuid-Tirol.  Mijn indruk van die "echte Italianen" was overigens niet al te positief: vaak waren ze nogal luidruchtig en soms effenaf lomp.

Lange tijd bleef het een eenvoudig pad tussen alpendennen en rotsen, maar uiteindelijk werd het toch stilaan uitdagender, zoals we het graag hebben.  We werden wel herhaaldelijk geplaagd door de heerlijke geuren die opstegen uit de Jausenhütten...

We bleven nog een tijdje babbelen met een Belgisch koppel uit Heers en hun twee kinderen, over gele bloemen die écht geen paardenbloemen zijn (ook al lijken ze erop) en strategieën voor wanneer de moraal gedaald is (bij de kinderen dan).

Tijdens een abrupt ingekorte pipipauze werd onze onfortuinlijke Lotte achterna gezeten door een (grote) loslopende hond.  De vrouw die er had moeten aanhangen, geneerde zich dood, maar we waren wel boos omdat Lotte helemaal overstuur en in paniek was.  Het duurde nog een poosje vooraleer ze terug rustig was en over de ergste schrik heen was.

De kilometers tikten maar traag aan op ons uurwerk, ook al stapten we flink door.  Het pad begon ineens ook enorm te klimmen, tussen hutjes door, naar de Peitlerscharte, aangemoedigd door de plaatselijke marmotten.  De enorm steile afdaling die erop volgde, ging nauwelijks sneller.  Het stond toen al vast dat de winkels zouden toe zijn, maar eten konden we vast onderweg nog wel en morgen is er nog een dag om boodschappen te doen (waarschijnlijk wordt het toch slecht weer).

Maar plots werd het pad dan toch terug makkelijker en gingen we echt snél vooruit (tot wanhoop van sommigen).  En zo stonden we ineens weer bij de auto.  Na de gebruikelijke beloningen (comfortabele schoenen en snoepjes), reden we de berg weer af, waarbij we nog een ree zagen oversteken.  Onderweg versterkten we onze innerlijke mens nog en daarna draaiden en keerden we terug naar ons huisje.  Dat Lotte zich beter voelde, was duidelijk merkbaar aan haar gezang (Bart Peeters) en aanwijzingen (er kunnen hier reeën/koeien oversteken, je mag hier niet zo snel rijden,...)

Het schemerde al goed toen we weer bij de boerderij waren en de bergen waren intussen door de wolken aan het zicht onttrokken...  Bedtijd voor Lotte en (nog even) leestijd voor mama & papa.