Col Agnel

Vandaag was ons plan om naar het marktje in Saint-Véran te gaan en daarna in het dorpje iets te eten alvorens eropuit te trekken.  Even voor half 11 stonden we dan op het marktje, maar er stond slechts een handvol kraampjes, waar honing verkocht werd, wol, kruiden,... maar geen brood.  We waren dus heel snel rond en keerden terug naar ons huisje, waar we nog een beetje lazen, terwijl Lotte een dik uur sliep.

We gingen 's middags terug eten in hetzelfde restaurantje als een paar dagen geleden (tartiflette deze keer), maar dat had nogal wat voeten in de aarde.  We zaten op de "verkeerde helft" van het terras en werden bediend door een dienster die zich de benen soms van het lijf liep maar heel inefficiënt werkte.  Het duurde eerst al heel lang eer we de menukaart kregen en eer ze onze bestelling had opgenomen, hadden de mensen naast ons haar al gevraagd of ze ons soms vergeten had.  Maar enfin, we hebben ons eten besteld en gekregen en het was heel lekker.

Op weg naar de Col d'Agnel.

Na het eten reden we naar Col d'Agnel, of Colle dell'Agnello zoals de Italianen 'em noemen.  Op de top konden we nog net op Frans grondgebied parkeren, zodat Lotte zo fier als een gieter al stappend de grens kon oversteken.  Onze kleine globetrotter!  Met Lotte in de armen kropen we langs een smal paadje naar omhoog en ze stapte zelf terug naar beneden, de beide handjes in mijn handen.  Soms tastte ze de bodem af met haar voetje, alvorens een echte stap te zetten, alsof ze een goed en betrouwbaar plekje zocht om haar voetje neer te zetten.

Lotte in Frankrijk of is het in Italië?

Hoewel het in Frankrijk beter weer was dan in Italië (zoveel wolken daar!) reden we toch de grens over op zoek naar de "gelateria", helaas zonder succes.  We stopten eerst in Pontechianale, maar buiten een stoeltjeslift viel er daar precies niet veel te beleven.  Daarna reden we door naar Casteldelfino, waar we door het hoofdstraatje kuierden.  Er werd daar vanalles verkocht (maar geen "gelato"!), terwijl de eerste minuten marsmuziek door luidsprekers galmde.  Het was net alsof we door de straat marcheerden!  We ontdekten enkele mooie zonnewijzers en keerden dan maar terug naar het goeie weer in Frankrijk.  Eén van de chauffeurs voor ons vond de marmotjes op de hellingen zo interessant dat hij er zijn bumper voor wou riskeren en om de haverklap zomaar stopte, wat leidde tot getoeter van de agressieve/temperamentvolle Fransman achter ons.

Lotte oefent het stappen in de bergen!

Onze pogingen om onderweg brood te kopen, mislukten wegens overal uitverkocht, dus kochten we ons een cake met tomaten en mozzarella en nog wat tourtons.  Heel lekker, zeker in combinatie met een glaasje pastis.

De smalle straatjes in Italië

Vooraleer we onze kleine meid in bedje staken, speelden we nog fijn met haar.  Het is ongelooflijk hoeveel ze de laatste tijd heeft bijgeleerd: op de knietjes kruipen (en dus niet alleen sluipen), zich rechttrekken, aan twee handjes stappen (slecht voor de rug van mama & papa), brood eten (met twee vingertjes),...

Zelf lazen we nog een beetje alvorens we gingen slapen.