Lac des Rouites
Vandaag sliepen we een beetje langer uit. Toen we Lotte om 9u30 uit bedje gingen halen, stond ze vrolijk recht, rond te kijken, in haar bedje. Toen we klaar waren om te vertrekken was het al na 11u. We reden richting Guillestre, maar sloegen iets vroeger af richting Ceillac. Op de grote weg richting Guillestre zagen we veel groepjes wielrenners, maar op het kronkelende zigzagwegje naar Ceillac was het heel rustig. Boven Ceillac zagen we meer dan 20 parapentisten.
We parkeerden ons iets verder naast een mooi bergbeekje. Iets na 12 begonnen we aan de wandeling. De eerste 200m waren naast het beekje en dus tamelijk vlak, maar daarna sloegen we af en ging het (heel) steil naar boven. Ook al hadden we elk ongeveer 10kg op onze rug, toch haalden we veel andere wandelaars in (en werden we zelf niet ingehaald).
Na ongeveer 40 minuten klauteren (wat was dat zwaar!) kwamen we bij een mooie waterval, de Cascade de la Pisse. Ook na de waterval bleef het serieus klimmen. Tijdens de ganse klim zagen we enorm veel vlindertjes.
Uiteindelijk werd het toch minder steil en al snel kwamen we aan bij Lac Miroir. We waren eerst wat teleurgesteld omdat we enkel planten zagen en geen meer. Maar toen we iets verder wandelden begonnen we toch water te zien. Op de achtergrond zagen we ruwe, besneeuwde bergen.
Het was heel druk bij Lac Miroir. Overal zaten mensen te eten of uit te rusten. Wij besloten dus verder te stappen tot Lac des Rouites. Het was niet gemakkelijk om de goeie weg te vinden, maar al snel begonnen we alweer hard te klimmen langs een riviertje.
Toen we bovenkwamen bij Lac des Rouites waren we daar helemaal alleen. De perfecte plaats voor een piknik dus. Buiten het gefluit van marmotjes was het er muisstil. Zalig! Het was een klein meertje omgeven door scherpe en hoge rotsen met hier en daar wat sneeuw. Een adembenemend uitzicht!
Na het eten keerden we langs dezelfde weg terug aan een heel hoog tempo. Tijdens de afdaling liepen er ons verschillende mensen, soms kinderen voorbij. Totaal gek!
Een uurtje later stonden we weer beneden. Lotte oefende het stappen nog een beetje en daarna reden we terug naar het huisje. We hadden pech want we zaten vaak achter trage auto’s.
Terug thuis gaven we Lotte een fruitpapje en genoten we van een pastisje. Nadat we lasagna hadden gegeten speelden we nog wat met Lotte, gaven haar een badje en stopten haar in bed. Wij hielden een rustige avond: Sara tekende wat, ik schreef het reisverhaal. Daarna lazen we nog wat.
We parkeerden ons iets verder naast een mooi bergbeekje. Iets na 12 begonnen we aan de wandeling. De eerste 200m waren naast het beekje en dus tamelijk vlak, maar daarna sloegen we af en ging het (heel) steil naar boven. Ook al hadden we elk ongeveer 10kg op onze rug, toch haalden we veel andere wandelaars in (en werden we zelf niet ingehaald).
Het steile paadje. |
Na ongeveer 40 minuten klauteren (wat was dat zwaar!) kwamen we bij een mooie waterval, de Cascade de la Pisse. Ook na de waterval bleef het serieus klimmen. Tijdens de ganse klim zagen we enorm veel vlindertjes.
De zware wandeling. |
Uiteindelijk werd het toch minder steil en al snel kwamen we aan bij Lac Miroir. We waren eerst wat teleurgesteld omdat we enkel planten zagen en geen meer. Maar toen we iets verder wandelden begonnen we toch water te zien. Op de achtergrond zagen we ruwe, besneeuwde bergen.
De ruwe, besneeuwde bergen. |
Het was heel druk bij Lac Miroir. Overal zaten mensen te eten of uit te rusten. Wij besloten dus verder te stappen tot Lac des Rouites. Het was niet gemakkelijk om de goeie weg te vinden, maar al snel begonnen we alweer hard te klimmen langs een riviertje.
Toen we bovenkwamen bij Lac des Rouites waren we daar helemaal alleen. De perfecte plaats voor een piknik dus. Buiten het gefluit van marmotjes was het er muisstil. Zalig! Het was een klein meertje omgeven door scherpe en hoge rotsen met hier en daar wat sneeuw. Een adembenemend uitzicht!
Lac des Rouites. |
Na het eten keerden we langs dezelfde weg terug aan een heel hoog tempo. Tijdens de afdaling liepen er ons verschillende mensen, soms kinderen voorbij. Totaal gek!
Een uurtje later stonden we weer beneden. Lotte oefende het stappen nog een beetje en daarna reden we terug naar het huisje. We hadden pech want we zaten vaak achter trage auto’s.
Terug thuis gaven we Lotte een fruitpapje en genoten we van een pastisje. Nadat we lasagna hadden gegeten speelden we nog wat met Lotte, gaven haar een badje en stopten haar in bed. Wij hielden een rustige avond: Sara tekende wat, ik schreef het reisverhaal. Daarna lazen we nog wat.
Reacties
Een reactie posten