Ruta de la Braña de Murmián

Het was alweer rond 10u toen we opstonden.  Vannacht had het er op een bepaald moment op geleken dat álle honden van de hele buurt (en omstreken) tegelijk aan het blaffen waren.

Al ons brood was op, dus reden we - gewapend met drie repen chocolade - naar Pola de Somiedo om bij de ietwat norse bakkersvrouw stokbrood te kopen.  Maar eerst zaten we nog even vast achter een ontsnapte koe, die met lichte aandrang terug richting weide werd geleid.

Even voorbij Caunedo sloegen we linksaf, waar we onze auto parkeerden.  Oei, pet vergeten!  Gelukkig mocht ik de mooie, roze pet van Lotte lenen, zij zou haar hoed opzetten.  Een hoofddeksel is écht geen overbodige luxe bij zo'n brandende zon!  Zonnecrème en liters water trouwens ook niet.

Dat het hier helemaal niet toeristisch is, merk je aan de paden die je hier moet volgen: vaak loop je hier over brede tractorpaden en geen enkel paadje gaat écht naar een bergtop.  De uitzichten zijn er weliswaar niet minder om!

Langzaam maar zeker klommen we naar de hutten met daken van stro van Braña de Murmián.  Er waren ook smallere paadjes voor een deel van de klim.  Iedere keer we in een schaduwvlek kwamen, slaakten we een zucht van verlichting.  Vanaf het hoogste punt kwamen we in een zona de uso restringido, waar we onze weg vervolgden over een breed pad.

Bij een bronnetje verfristen we ons wat en even verder spreidden we ons picknickdekentje uit in de schaduw.  Gezien de hitte besloten we maar gewoon terug te keren.  Gelukkig moesten we vooral afdalen, maar toen we terug op het asfalt kwamen, leken we wel te smelten.  Om maar te zwijgen over de hitte in de auto...

Onze pogingen om inkopen te doen, werden in de kiem gesmoord door de schijnbaar eindeloze siesta.  Maar gewoon terug naar het huisje dan!

We zaten nog wat in de tuin en reden weer naar Pola de Somiedo om tapas te gaan eten.

Toen we terug naar boven reden, baadden de bergen in het gouden zonlicht.  Voor Lotte was het al lang na bedtijd.  Wij probeerden allebei ons boek uit te lezen.