Condoriri - Huayna Potosi

Er was erg veel wind vannacht en het leek er soms op dat we met tent en al zouden wegvliegen.  Ik meende twee keer voetstappen te horen van iemand die onze tent daarvan weerhield; of misschien zat er een lama aan onze tent te knabbelen, al zag ze er 's morgens nog gaaf uit.

We moesten er een uurtje vroeger uit en normaal gezien zouden we samen met een andere groep (twee Belgen en twee Nederlanders) wandelen, maar er was een probleempje met hoogteziekte en gebrek aan slaap wegens de kou (al was het door de bewolking een "warmere" nacht geweest), dus wij vertrokken alleen met Ramiro.

Toen we opstonden, lag er een fijn wit laagje op de grond.  We dachten toen nog aan aangevroren dauw. maar na een tijdje wandelen, begon het te sneeuwen (en nog fel ook).  In de sneeuw overwonnen we de eerste piek van de dag van 5000m.  Een pet was voldoende, maar onze handen hadden wel de wollen handschoenen nodig.  De klim ging heel vlot (zelfs zonder pauze) en voor we het wisten, waren we alweer aan het afdalen. We kwamen in een brede, groene en erg zompige vallei.  Het stopte toen ook met sneeuwen en we kregen een beter zicht op de bergen om ons heen.

Op weg.

Daarna was er een klein klimmetje en nog eentje tot rond de 5000m.  Daar kregen we het beginpunt van de trektocht, de lagune van Tuni, terug in het zicht.

Vlak voor de middag was er nog een gemene afdaling naar de goudmijnen en tegen dan waren we zo uitgehongerd dat we allebei ons bordje pasta met lama braafjes leegaten.  Met de porties die onze gids prepareert, is dat een hele prestatie.

Oude huisjes bij de goudmijn.

Na het eten trokken we door een vlakte, die bezaaid lag met beenderen van lama's, koeien,...  De anatoom in mij (doorgaans goed verstopt) kwam helemaal naar boven.  "Kijk, schatti, hier een kaakbeen, oh en daar wat wervels."

Na een klein klimmetje liep de trektocht over vlakkere paadjes.  We kwamen nog langs een oud mijnwerkersdorpje, dat er nu verlaten bij lag.  We bereikten uiteindelijk een 5-tal kleine huisjes, die door trekkers worden gebruikt.  Het duurde een tijdje eer onze rugzakken per ezel toekwamen.  In de verte was er al een lelijk onweer op komst, dus we hadden toch maar beslist om onze tent in zo'n huisje op te stellen.

Nog voor de ezeltjes, kwamen de twee Belgen van vanmorgen toe.  Blijkbaar was de Nederlandse man doodziek en waren ze naar Tuni teruggekeerd.  De Nederlanders hadden zich naar La Paz laten voeren en de Belgen waren tussendoor naar het eindpunt gekomen.

Het prachtige uitzicht bij onze slaapplaats.

We stelden onze tent op in het kleinste huisje (met rieten dak, want regen op golfplaten maakt te veel geluid) en onze gids begon te koken.  Wij waren ondertussen al volledig geïnstalleerd in onze tent.  Wat een vlakke vloer, zonder stenen die op verkeerde plaatsen door ons matje komen piepen.

Na een copieuse maaltijd (die we alweer niet opkregen), kropen we in onze slaapzak.  Deze keer met iets minder lagen.