La Paz

Het was nogal een ferme busrit vannacht.  Tijdens de eerste 150 km werden we enorm door elkaar geschud.  De bus hobbelde met een behoorlijke snelheid over een aarden paadje, stopte zo nu en dan bruusk om een grote hobbel te overwinnen en trok dan weer enorm op.  We hebben al bij al nog goed geslapen, maar 's morgens vonden we wel ons flesje water niet meer terug (maar wij waren niet de enigen met dat probleem).

La Paz.

Gelukkig lijkt er - dankzij het triumviraat immodium, buscopan en diamox - stilaan een einde te komen aan de interne strijd die zich de laatste dagen in mijn spijsverteringskanaal heeft afgespeeld.  Dat werd hoog tijd, want ik was aanzienlijk verzwakt.

Het was rond 6u30 toen Dagmar, Wim en ik in La Paz toekwamen.  Ik voelde me al meteen overrompeld door de drukte; dat overkomt me wel vaker als ik enkele dagen in de natuur heb gezeten.  We waren nog niet uit de busterminal vertrokken of het viel ons al op dat bedelen erg courant gebeurt in La Paz (i.t.t. op de andere plaatsen waar we tot nu toe zijn geweest).  Oude, verrimpelde vrouwtjes, traditioneel gekleed, komen bij je staan met hun handje open en prevelen iets onverstaanbaars.

Winkelstraatje in La Paz.

We baanden ons een weg door het drukke verkeer en kwamen terecht in het toeristische stuk van de stad, dat er toen nog rustig bij lag.  We zochten ons een rustig hostel uit met een zacht bed en een goede douche.

We stonden lekker lang onder een zalig warme douche en wreven ons droog met de zachte handdoeken, alvorens we nog twee uurtjes in bed kropen.  Het was dan nog altijd maar 11 uur en toen we buiten kwamen, zag de straat er heel kleurrijk uit, omdat alle toeristische winkeltjes nu open waren.

We gingen op zoek naar het reisbureau van onze contactpersoon Marco Soría, maar dat was blijkbaar verhuisd, maar niemand wist waarheen.  Gelukkig kon iemand ons doorsturen naar het reisbureau van zijn broer en gelukkig kon die ons met Marco in contact brengen.  Hij beloofde dat hij om 14 uur bij ons zou zijn en we waren opgelucht toen hij inderdaad opdaagde.

In de namiddag wandelden we rustig rond (geld wisselen, water en waterzuiveringstabletten kopen,...) en hebben we nog wat geslapen.  Je moet toch altijd wat recupereren van zo'n nachtelijke busrit.

's Avonds gingen we sushi eten met Dagmar en een Zwitserse waarvan we de naam vergeten zijn.  Wat waren ze blij dat ze nog eens Duits konden praten!  We kropen alweer vroeg in bed, in de hoop er zo snel mogelijk weer bovenop te zijn.