La Paz
Het
was nogal een ferme busrit vannacht. Tijdens de eerste 150 km werden
we enorm door elkaar geschud. De bus hobbelde met een behoorlijke
snelheid over een aarden paadje, stopte zo nu en dan bruusk om een grote
hobbel te overwinnen en trok dan weer enorm op. We hebben al bij al
nog goed geslapen, maar 's morgens vonden we wel ons flesje water niet
meer terug (maar wij waren niet de enigen met dat probleem).
![]() |
La Paz. |
Gelukkig lijkt er - dankzij het triumviraat immodium, buscopan en diamox - stilaan een einde te komen aan de interne strijd die zich de laatste dagen in mijn spijsverteringskanaal heeft afgespeeld. Dat werd hoog tijd, want ik was aanzienlijk verzwakt.
Het was rond 6u30 toen Dagmar, Wim en ik in La Paz toekwamen. Ik
voelde me al meteen overrompeld door de drukte; dat overkomt me wel
vaker als ik enkele dagen in de natuur heb gezeten. We waren nog niet
uit de busterminal vertrokken of het viel ons al op dat bedelen erg
courant gebeurt in La Paz (i.t.t. op de andere plaatsen waar we tot nu
toe zijn geweest). Oude, verrimpelde vrouwtjes, traditioneel gekleed,
komen bij je staan met hun handje open en prevelen iets onverstaanbaars.
![]() |
Winkelstraatje in La Paz. |
We
baanden ons een weg door het drukke verkeer en kwamen terecht in het
toeristische stuk van de stad, dat er toen nog rustig bij lag. We
zochten ons een rustig hostel uit met een zacht bed en een goede douche.
We stonden lekker lang onder een zalig warme douche en wreven ons droog
met de zachte handdoeken, alvorens we nog twee uurtjes in bed kropen.
Het was dan nog altijd maar 11 uur en toen we buiten kwamen, zag de
straat er heel kleurrijk uit, omdat alle toeristische winkeltjes nu open
waren.
We gingen op zoek naar het reisbureau van onze contactpersoon Marco
Soría, maar dat was blijkbaar verhuisd, maar niemand wist waarheen.
Gelukkig kon iemand ons doorsturen naar het reisbureau van zijn broer
en gelukkig kon die ons met Marco in contact brengen. Hij beloofde dat
hij om 14 uur bij ons zou zijn en we waren opgelucht toen hij inderdaad
opdaagde.
In de namiddag wandelden we rustig rond (geld wisselen, water en
waterzuiveringstabletten kopen,...) en hebben we nog wat geslapen. Je
moet toch altijd wat recupereren van zo'n nachtelijke busrit.
's Avonds gingen we sushi eten met Dagmar en een Zwitserse waarvan we
de naam vergeten zijn. Wat waren ze blij dat ze nog eens Duits konden
praten! We kropen alweer vroeg in bed, in de hoop er zo snel mogelijk
weer bovenop te zijn.
Reacties
Een reactie posten