Kiilopää

Tegen half 9 werden we wakker en werden we begroet door een vrolijk snoetje dat boven het babybedje uitkeek.  Regenen deed het niet meer, maar het was wel nog erg mistig.

Nadat onze kommetjes pudding op waren en we wat hadden gespeeld met Lotte en haar knuffels, vertrokken we voor een wandeling in het nationaal park Uhro Kekkonen.  Vlakbij het hoofdgebouw moesten we door een houten "huisje" stappen en konden we aan onze wandeling beginnen.

In het begin lagen er vlonderpaadjes met trapjes, daarna kwam er een breed paadje met steentjes (gelukkig, want alles lag er nat bij).  Na ongeveer 600m begon Lotte te duimen en in haar haartjes te draaien, dus was het geen verrassing dat ze vroeg om bij papa in de rugzak te mogen.  Na een klein plateautje leidden houten trapjes ons de berg op, de mist en de wolken in.

Ik was me net aan het afvragen wat nu eigenlijk de toegevoegde waarde was van de trapjes (want je kan er evengoed naast lopen), toen Lotte ineens riep: "Kijk, een eekhoorn!"  Enkele trapjes voor ons zat een hermelijntje naar ons te kijken: een heel speels beestje, dat zich van alle kanten liet bekijken. En wij maar foto's nemen!

Het diertje durfde wel heel erg dicht bij ons komen!  Het gebrek aan uitzicht was vrijwel direct vergeten!  Na een tijdje liep het voor ons naar boven (wat een snelheid!) en verdween uit het zicht. Wij stapten nog  verder naar boven, in de ijdele hoop boven de wolken te komen.

We daalden dus maar weer gewoon af...  Na een koekje (en met warmere kleertjes aan) nam Lotte ons weer op sleeptouw, niet meer langs dezelfde weg, maar langs smallere paadjes, met veel berkenstruikjes, rendiermos en paddenstoelen langs weerskanten.

Terug in de hut aten we soepje om terug op te warmen en papa maakte - met de deskundige assistentie van Lotte - al een gezellig (en heel warm) vuurtje,  We gingen zelfs alledrie samen in de sauna.  Lotte was immers al iedere keer geïntrigeerd door dat extra kamertje en we hadden beloofd dat ze er eens in mocht als het warm was.  Ze vond het allemaal heel interessant en bleef flink zitten (maar ze had dan ook zo'n leuk papieren doekje om op te zitten).

Even na 17u gingen we naar het hoofdgebouw om daar te eten (rendierfajitas).  Blijkbaar eten ze hier nogal vroeg, want er zaten al heel veel mensen in de "refter".  Daarna maakten we nog een avondwandeling langs de speeltuin, waar we werden opgegeten door de muggen.

We staken Lotte in bedje, lazen nog een heleboel hoofdstukken in onze boeken en kropen tegen 23u zelf ook in bed.  Het was intussen stevig aan het regenen.