Walvissafari Andenes

Lotte maakte ons net voor de wekker wakker, en kwam nog eventjes bij ons in bed liggen.  Na het ontbijt in ons eigen huisje, begonnen we aan de rit naar Andenes.  Lotte was vrolijk aan het zingen, dat maakte de rit veel leuker.


Na een eindje rijden, zagen we aan de kant, op wat stenen, enkele grote vogels zitten (kraanvogels?). We keerden terug, maar de vogels vlogen net weg toen we aankwamen.


Iets verder zagen we (Sara) een eland zitten.  Tamelijk ver, maar met de zoomlens toch wel goed te zien.  Op het filmpje zagen we dat er een kalfje bij zat en inderdaad, toen konden we het ook zo zien.


Rond 10u kwamen we aan in Andenes, bij het walviscentrum.  We bezochten het winkeltje, waar Lotte een halsketting met een eland kreeg.  Om 10u30 kregen we een heel interessante uitleg in het walvismuseum.  We leerden over de verschillende soorten walvissen, waar en wanneer we ze zouden kunnen zien, en waarom plastieken zakken zo slecht zijn.  We kregen ook nog het indrukwekkende skelet van een potvis te zien.


We aten een koekje en na een toiletbezoek stapten we rond 12u op de boot, de Maan Explorer.  Lotte kreeg een iets te kleine reddingsvest aan, toch wel een beetje tegen haar zin.  Al snel zaten we op de open zee.  Ook al was de zee heel rustig, toch hobbelde de boot heen en weer.  Na een dik uurtje varen kwamen we in de buurt van de andere boot van de walvissafari en minderden we vaart.  De golven leken alleen maar erger te worden als de boot stilligt.


Gelukkig zagen we eindelijk een eerste walvis in de verte, een potvis.  Die was vooral goed op te merken toen hij water in de lucht spoot.  De boot kwam dichter, maar af en toe verdween de walvis enkele minuten onder water.  Toen de potvis opnieuw bovenkwam, probeerde de boot opnieuw dichter te komen.  Toen we heel dicht waren, zwiepte de potvis zijn staart in de lucht om definitief onder water te verdwijnen.  Wat een spektakel!  Magisch!  Ook Lotte (en mama) waren zwaar onder de indruk.


Niet veel later zagen we een tweede potvis, die net hetzelfde deed: water spuiten, zich goed laten zien, soms verdwijnen, terug verschijnen en tenslotte op een indrukwekkend sierlijke manier de staart in de lucht gooien om diep de zee in te duiken.  Fantastisch!


De boot begon aan de terugtocht.  Wij gingen binnen zitten, waar Lotte al snel twee vriendinnetjes maakte.  Al lachend sprongen ze en liepen ze rond.  Zo ging de tijd snel voorbij en om 16u waren we terug.  We namen de mooie toeristische rondweg aan de andere kant van het eiland. Bij de eerste stopplaats stapten we uit om een koekje te eten.


Lotte gleed uit tijdens het lopen en viel pardoes met haar hoofdje tegen een steen.  Gevolg: veel traantjes, een geschrokken mama en papa en een hevig bloedende wonde.  Een mevrouw kwam ons ter hulp en bracht een grote plakker voor Lotte haar hoofdje.


Wij reden terug naar het walviscentrum om te vragen waar de dichtstbijzijnde dokter was.  Volgens de dame van het walviscentrum was dat op 1u30 rijden, volgens de gps op 2u30.  We moesten in ieder geval ons huisje passeren, dus stopten we daar.  Lotte was intussen weer heel vrolijk en gerustgesteld door de verpleegkundigen in de familie, besloten we om toch maar niet naar de dokter te rijden.


We aten Zweedse balletjes en tekenden nog wat met Lotte.  Daarna kropen we onder de douche en kroop Lotte in bed.  Wij stuurden wat fotootjes naar het thuisfront, lazen wat en schreven het reisverhaal.  We verbazen ons erover hoe enorm stil het hier is.


Reacties

Populaire posts van deze blog

Museo de Antropologia

Atlantische oceaan - Roosbeek

Teotihuacán