Tjeldbergtinden

Even voor 8u hoorden we gestommel in de gang en iets later kwam ons vrolijke meisje onze kamer binnen.  Het zonnetje scheen: ideaal dus om de wandeling te doen die we gisteren eigenlijk al wilden doen.  We stonden op, aten onze pudding (al dan niet met korrels) en maakten ons klaar, zodat we snel aan onze wandeling konden beginnen.  Maar eerst moesten we nog heel eventjes rijden, tot aan het Esso-tankstation, waar we onze auto parkeerden.  We trokken onze wandelschoenen aan (Lotte haar rode laarsjes) en gingen op weg.

Eerst moesten we jammergenoeg nog even langs de straat wandelen, vooraleer we een klein paadje vonden dat door het berkenbos naar boven slingerde.  We waren in onze nopjes!  Lotte liep alleen, zoveel ze kon, en had alleen hulp nodig om over grote stenen en takken te geraken...

Na 800m stijgen, vroeg ze zelf om bij mama in de rugzak te zitten.  Het tempo ging wel de hoogte in, maar echt snel ging het nog steeds niet.  Het was immers goed naar boven over het aarden paadje met veel stenen en we hadden allebei een zware rugzak.  Naarmate we hoger klommen, zagen we geen (dikke) mieren meer en kregen we een beter uitzicht.

Bijna boven konden we kiezen tussen twee paadjes, die elk naar een (schijnbaar even hoge) top leidden.  We kozen eerst voor het paadje naar rechts.  Eénmaal boven bleek deze top toch een stukje hoger dan de andere top.  We vulden het logboek in en installeerden ons voor ons middagmaaltje.

Na onze boterhammetjes en een koekje, daalden we weer af tot aan de tweesprong om het logboek van de tweede top in te vullen en ook daar van het uitzicht over Svolvær (met rode vissershutjes) en de omgeving te genieten.  Overal waar we keken, zagen we bergen de zee uitrijzen, verbrokkelde eilandjes, meertjes,...

In plaats van langs dezelfde weg terug te keren, namen we een alternatief paadje, door een berkenbosje, de wit-blauwe markering volgend en door Lotte aangemaand om rustig aan te doen doen en niet te springen maar gewoon te stappen (en Meneer Konijn vast te houden).

Het paadje gaf uit op een breder grindpad, ideaal voor Lotte om haar hartje op te halen.  Onderweg kwamen we nog een Hollands koppel tegen: de vrouw vond Lotte zo'n schattige en flinke bergwandelaar, dat ze ons wat versgeplukte bosbessen gaf ("want bergwandelaars houden van bosbessen").  Hierdoor aangemoedigd slaagde Lotte erin om anderhalve kilometer zelf naar beneden te stappen, helemaal tot bij de auto.

We ruilden onze zware schoenen in voor een lichter paar en gingen nog om melk in de supermarkt aan de overkant van de straat.  Lotte was duidelijk nog niet moe genoeg, want ze liep nog vrolijk en fier door de winkel met haar groene karretje, en ook toen we nadien bij ons huisje van het zonnetje genoten, trok ze mama en papa nog mee om over/op stenen te kruipen.

Eten (veel te veel fishsticks gekocht!) en douchen deden ons deugd.  Lotte liet zich om 19u30 al in bedje stoppen, onze flinke stapper.  Wij keken nog naar een filmpje en lazen nog wat, eer wij ook gingen slapen.


Reislectuur:

• papa: De Vaticaanse moorden (D. Hewson)
• mama: Life, the Universe, and everything (D. Adams)