Richting Låktatjåkko

Lotte maakte ons wakker om 6u40. Ze bleef nog wat bij ons in bed spelen tot 8u.  Na het ontbijt vertrokken we voor een wandeling richting Låktatjåkko, de hoogstgelegen hut van Zweden.  Het was een lange wandeling (9km heen), dus we zouden wel zien hoever we zouden raken.  Lotte wou al na een paar honderd meter in de rugzak.

Het paadje klom wel goed, maar gelukkig niet meer zo steil als de voorbije dagen.  Het pad was ook tamelijk breed.  We liepen door een echt berglandschap en hadden mooie uitzichten op de besneeuwde bergen en de vele meren.

Er stond wel een stevige en koude wind.  Lotte was aan het klagen, dus stopten we om haar wat extra kleren aan te doen.  Iets later kloeg ze opnieuw, dus zochten we een plekje bij een meertje afgeschermd van de wind.  Daar deden we Lotte nog wat extra broeken en truien aan.  Toen we wat stenen in het water begonnen gooien, voelde ze zich precies wat beter en begon ze enthousiast mee te gooien.

Nadat we een koekje hadden gegeten, stapten we nog een klein beetje verder.  We kwamen andere wandelaars tegen die ons waarschuwden dat de wind hoger op de berg nog veel erger was. We besloten dus maar om terug te keren.

Lotte stapte zeker 2 kilometer zelf terug naar beneden.  Meestal stapte ze helemaal alleen ("ik kan dat zelf, papa!").  Enkel op de moeilijkere stukken gaf ze een handje.  We kwamen nog langs een waterval en stopten bij het hoofdgebouw voor een deugddoende warme chocomelk.

Het was al rond 14u toen we terug in het huisje waren en aten.  Na het eten wandelden we naar de auto en daarna naar het hoofdgebouw waar we ons aan een bankje op ons dekentje installeerden. Lotte stapte het hele eind flink mee.  We begonnen een timelapse, aten een koekje en keken naar de goederentreinen in de verte.  Lotte wilde nog wat wandelen, dus liep ze samen met papa (2x) en mama (1x) nog rond het gebouw.  We gingen in de sportwinkel nog twee sporks kopen en keerden terug naar het huisje (rond 17u).

Lotte was zo moe en/of had zo een grote honger dat er niet veel mee aan te vangen was.  Uiteindelijk at ze een boterham met choco, een flesje melk en pytt i panna.  Daarna zat ze weer vol energie, want ze wilde nog wat gaan wandelen.  Rond 19u30 stopten we haar uitgeput in bed.  Wij lazen nog wat, kozen fotootjes en schreven het reisverhaal.  We namen nog een sauna en kropen toen ook in bed.