Ånderdalen

We waren blijkbaar alledrie tamelijk uitgeput, want het was al 9u toen we uit bed kropen.  Het was jammergenoeg fel bewolkt maar gelukkig wel droog.  Na het ontbijt in de drukke eetzaal, gingen we terug naar ons huisje en keken we op de kaart van Senja om te beslissen wat we vandaag zouden doen.  Ons oog viel op Nationaal Park Ånderdalen: in vogelvlucht heel dichtbij maar via de weg toch een uurtje rijden.  Gelukkig was het landschap mooi om naar te kijken en natuurlijk speur ik ook altijd rond, op zoek naar diertjes (nu helaas zonder succes).

We parkeerden op een grindpleintje langs de kant van de weg, aan de noordkant van het nationaal park, hesen onze rugzak op onze rug en gingen op weg.  Hoewel het pad in het begin niet erg steeg maar eerder parallel bleef aan de weg, was het toch niet zo gemakkelijk.  Het terrein lag er immers heel erg zompig bij en van een pad was eigenlijk geen sprake.  Hier en daar was er een rode klodder verf op een dikke steen of steenmannetje te onderscheiden, maar meestal niet voordat we even bleven staan om het volgende richtpunt te vinden.

Niet lang nadat de hint van een pad de berg begon op te slingeren, moest Lotte nodig uit de draagzak voor een pipipauze (“potty with a view”) en daarna wilde ze zelf een stuk stappen, zelf de stenen op klauteren.  Het deed wel deugd om het gewicht van mijn schouders te hebben, maar de wandeling werd er niet lichter op.  Gelukkig wilde ze tot onze lunchpauze (tegen 14u) wel weer in de zak.

Al vanaf het begin van de wandeling zaten we boven de boomgrens en gras had stilaan plaatsgemaakt voor mos naarmate we hoger klommen.  Op een dikke steen (met een prachtig zicht op de bergen, vele meertjes, de zee,…) aten we onze boterhammetjes (en een koekje als dessert), terwijl het fototoestel een hoop foto’s nam voor een timelapse.

De batterijtjes van Lotte waren duidelijk opgeladen, want daarna klom ze zeker een halve kilometer naar boven, al dan niet met de hulp van mama en/of papa.  Ze werd er wel moe van, want na een tijd vroeg ze zelf om weer in de rugzak te mogen.  Nadat haar (vuile) schoenen uit waren en het dekentje lag zoals zij het wou, zat ze weer vrolijk te zingen.  Ze dreigde er ook wel even mee de rugzak en mij op te eten, maar dat vergat ze gelukkig snel.

Het pad werd weer moeilijker, met veel grote stenen om over te klauteren en daarna een heleboel stenen bijeen, waar je niet goed wist waar je je voeten moest zetten.  Ondertussen zaten we al op gelijke hoogte met een sneeuwveld.  Met een induttende Lotte begonnen we aan onze terugtocht, min of meer langs dezelfde route.  Nu was het wel makkelijker om de rode markeringen terug te vinden en we konden heel ver kijken.  Wat een uitzicht!  Maar de afdaling was wel zwaar: tamelijk steil en we hadden toch allebei een zware rugzak.

Het was al bijna 17u toen we bij de auto kwamen.  Gewicht van de rug, lichtere schoenen aan,…: zalig!

Toen we terug in het huisje waren, was het hoog tijd om te eten (kjøttboller met frietjes uit de oven), maar eigenlijk voelden we ons te moe om te eten.  We namen samen een douche (wat deed die deugd!) en staken Lotte in bedje.  Wij ploften in de zetel, met de rest van de kjøttboller, om naar een filmpje te kijken.  Tegen 23u was het nog altijd klaar buiten, maar we kropen toch maar in bed.