Cuzco - Pilcopata

Het was een erg korte nacht, want om 4u40 ging de wekker alweer.  Iets voor 5u belde onze gids Carlos al aan bij het hostel.  Het was noodzakelijk om vroeg te vertrekken voor onze tocht door de jungle, omdat er een stuk weg enkel 's morgens vroeg en 's avonds laat toegankelijk is wegens werken.

Onze eerste stop was rond 8u in een klein dorpje, waar we konden ontbijten.  We hadden dan toch al wat kunnen rusten in de bus.  We zaten met ons tweetjes alleen op de bus met de gids, de kokkin en de chauffeur.  Na een tijdje hielden we halt in Paucartambo, een klein en moeilijk bereikbaar dorpje, dat ieder jaar in juli opleeft tijdens het feest van de Virgen de Carmen.  Vanuit het hele land (en vanuit Bolivië) komen de mensen afgezakt om er te dansen in hun kenmerkende kostuums.  We liepen met de gids door dit dorpje, passeerden langs een bakker en kregen bij de fontein uitleg over de verschillende kostuums tijdens de festiviteiten.

Fontein in Paucartambo.

De bus reed langs hobbelige, bochtige wegen en stilaan zakten we af naar het nevelwoud.  Toen we het nationaal park van Manú binnereden, stopte de bus en kregen we bij het informatiepaneel meer uitleg, o.a. overe de verschillende zones en leefgemeenschappen.  Blijkbaar zijn de inboorlingen er klein en mager (ideaal om in de jungle te overleven), op één stam na die zich agressief gedraagt t.o.v. indringers.

Welkom in het nationaal park van Manu.

We hielden geregeld halt langs de kant van de weg om een wandeling te maken en het gebladerte af te speuren naar vogels.  De gids moest in het begin echt alles aanwijzen en zelfs dan nog was het niet evident  om de gevonden vogels zelf in het vizier te krijgen (en door de verrekijker was het al helemaal een ramp).  Gelukkig kregen we heel wat mooie vogels te zien en op de duur konden we ze zelf vinden ook.  O.m. de quetzal en de havik met de witte keel passeerden de revue.

Andean silverspot.

We stopten aan een wachttoren, waar we een 7-tal mannelijke rotshaantjes konden bewonderen, die met dans en geluid een vrouwtje dat lager in het struikgewas zat, probeerden te versieren.  Uiteindelijk dook één geluksvogel naar beneden en kon de echte paringsdans beginnen.

De nationale vogel van Peru: het rotshaantje.

De reis per bus ging voort (al staken we op een bepaald moment even vast) en rond 18u30 kwamen we toe in de lodge in Pilcopata.  Elektriciteit was er niet, maar kaarslicht is zo gezellig.  Het was wel moeilijk om nog een uur wakker te blijven voor het eten.  Op de bus hadden we ook al een paar keer moeite moeten doen om niet in te dutten.

Tijdens het eten vertelde de gids dat er geen elektriciteit was, omdat er een hevige regenbui de rivier had doen overstromen en de turbine was weggespoeld.

We kropen tegen 21u in bed om toch een beetje slaap in te halen.  Tegen dan hadden ze de sleutel van de kamer toch al teruggevonden.  Ze waren eerst al afgekomen met een grote bos sleutels, maar gelukkig hadden ze de goede sleutel toch nog ergens liggen.