Wayllabamba - Pacaymayo

Toen we 's nachts naar het toilet gingen (ook al was dat gesloten) zagen we een wondermooie sterrenhemel. Veel konden we niet herkennen, maar we zagen wel heel duidelijk de grote Magelhaense wolk. Om 5u30 werden we gewekt door de dragers, die met een kopje coca-thee voor de tent stonden. Tegen 6 uur kregen we een enorm uitgebreid ontbijt: de meest vloeibare havermoutpap ooit gezien, gevolgd door zeer voedzame pannenkoeken.

Iets voor zeven begonnen we aan de zwaarste dag van de Inka-trail. Het eerste stuk, tot aan het controlepunt, ging al goed naar boven. Dit stuk liepen we nog met de ganse groep samen. Na het controlepunt werden we losgelaten en konden we ons eigen tempo stappen. Al van in het begin vormden David, Victoria, Sara en ik een groepje. De rest zouden we pas op het einde terugzien.

Het pad voor vandaag.

Het eerste deel viel al bij al nog mee. Het pad steeg goed, maar af en toe was er een stukje vlak, ideaal om te recupereren. Al heel snel bereikten we de eerste rustplaats en van daar werd het heel wat moeilijker. Nergens was er nog een stukje vlak te vinden. Hier kregen we ook een heleboel trappen. De trappen waren natuurlijk van het verkeerde formaat: nu eens te hoog, dan weer te laag. We passeerden door mooie bossen en de paadjes waren heel mooi (voor zover we daar van konden genieten). Af en toe zagen we een kolibri vliegen. Uiteindelijk kwamen we aan het tweede 'rust'punt. We waren heel blij dat we al zo hoog waren geraakt. Hier begon het opnieuw te regenen, ook al hadden we iets daarvoor nog zon.

Klimmen op de Inka-trail.

Het derde en laatste deel van de beklimming vond ik nog het zwaarste. We zagen het pad heel steil omhoog slingeren, er leek geen einde aan te komen. Het werd ook kouder en kouder (vooral aan de vingers). Af en toe zagen we dragers aan de kant zitten, soms liepen ze ons snel voorbij.

Uiteindelijk zagen we de top van de Warmiwañuscca, de Dead Women's Pass. Het bleef enorm steil en het werd steeds moeilijker en moeilijker. Als ik snel enkele trappen na elkaar nam, was het moeilijk om kramp in mijn been te onderdrukken. Uiteindelijk kwamen we zo dicht bij de top dat ik begon te schatten hoeveel trappen we nog moesten doen: 20, 19, ..., 3, 2, 1... oei, we zijn er nog helemaal niet en toen begon ik maar helemaal opnieuw te tellen.
We waren allemaal enorm blij toen we de top hadden bereikt om 10u45. Het regende hard, er stond een felle wind en het was heel koud. We legden dus snel ons steentje op de hoop en begonnen naar beneden te stappen. Opnieuw hadden we verschrikkelijke trappen, maar na een tijdje begon het toch wat minder steil te worden. Het werd ook warmer. Af en toe stormde er ons een drager voorbij. Om 11u50 waren we al aan onze kampplaats, veel sneller dan de gids ons had doen geloven. We waren we heel blij dat we er waren en de rugzak konden neerzetten.
We hadden enorme honger, maar durfden niet echt veel te eten, omdat het middagmaal klaar zou zijn als er 10 mensen waren aangekomen, of ten laatste om 14u. Rond 13u20 begonnen er andere mensen van onze groep toe te stromen. Om 14u30 konden we eindelijk eten. En smaken dat dat deed!

Na het eten kropen we in de tent, losten wat kruiswoordraadsels op en rustten we wat. Om 17u was er opnieuw thee met popcorn en koekjes. Na het eten kropen we opnieuw vroeg in bed.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van de wereld

Regendag