Wayllabamba - Pacaymayo
Toen
we 's nachts naar het toilet gingen (ook al was dat gesloten) zagen we
een wondermooie sterrenhemel. Veel konden we niet herkennen, maar we
zagen wel heel duidelijk de grote Magelhaense wolk. Om 5u30 werden we
gewekt door de dragers, die met een kopje coca-thee voor de tent
stonden. Tegen 6 uur kregen we een enorm uitgebreid ontbijt: de meest
vloeibare havermoutpap ooit gezien, gevolgd door zeer voedzame
pannenkoeken.
Iets voor zeven begonnen we aan de zwaarste dag van de Inka-trail. Het
eerste stuk, tot aan het controlepunt, ging al goed naar boven. Dit stuk
liepen we nog met de ganse groep samen. Na het controlepunt werden we
losgelaten en konden we ons eigen tempo stappen. Al van in het begin
vormden David, Victoria, Sara en ik een groepje. De rest zouden we pas
op het einde terugzien.
Het
eerste deel viel al bij al nog mee. Het pad steeg goed, maar af en toe
was er een stukje vlak, ideaal om te recupereren. Al heel snel bereikten
we de eerste rustplaats en van daar werd het heel wat moeilijker.
Nergens was er nog een stukje vlak te vinden. Hier kregen we ook een
heleboel trappen. De trappen waren natuurlijk van het verkeerde formaat:
nu eens te hoog, dan weer te laag. We passeerden door mooie bossen en
de paadjes waren heel mooi (voor zover we daar van konden genieten). Af
en toe zagen we een kolibri vliegen. Uiteindelijk kwamen we aan het
tweede 'rust'punt. We waren heel blij dat we al zo hoog waren geraakt.
Hier begon het opnieuw te regenen, ook al hadden we iets daarvoor nog
zon.
Klimmen op de Inka-trail. |
Het derde en laatste deel van de beklimming vond ik nog het zwaarste.
We zagen het pad heel steil omhoog slingeren, er leek geen einde aan te
komen. Het werd ook kouder en kouder (vooral aan de vingers). Af en toe
zagen we dragers aan de kant zitten, soms liepen ze ons snel voorbij.
Uiteindelijk zagen we de top van de Warmiwañuscca, de Dead Women's Pass. Het bleef enorm steil en het werd steeds moeilijker en moeilijker. Als ik snel enkele trappen na elkaar nam, was het moeilijk om kramp in mijn been te onderdrukken. Uiteindelijk kwamen we zo dicht bij de top dat ik begon te schatten hoeveel trappen we nog moesten doen: 20, 19, ..., 3, 2, 1... oei, we zijn er nog helemaal niet en toen begon ik maar helemaal opnieuw te tellen.
We waren allemaal enorm blij toen we de top hadden bereikt om 10u45.
Het regende hard, er stond een felle wind en het was heel koud. We
legden dus snel ons steentje op de hoop en begonnen naar beneden te
stappen. Opnieuw hadden we verschrikkelijke trappen, maar na een tijdje
begon het toch wat minder steil te worden. Het werd ook warmer. Af en
toe stormde er ons een drager voorbij. Om 11u50 waren we al aan onze
kampplaats, veel sneller dan de gids ons had doen geloven. We waren we
heel blij dat we er waren en de rugzak konden neerzetten.
We hadden enorme honger, maar durfden niet echt veel te eten, omdat het
middagmaal klaar zou zijn als er 10 mensen waren aangekomen, of ten
laatste om 14u. Rond 13u20 begonnen er andere mensen van onze groep toe
te stromen. Om 14u30 konden we eindelijk eten. En smaken dat dat deed!
Na het eten kropen we in de tent, losten wat kruiswoordraadsels op en rustten we wat. Om 17u was er opnieuw thee met popcorn en koekjes. Na het eten kropen we opnieuw vroeg in bed.
Na het eten kropen we in de tent, losten wat kruiswoordraadsels op en rustten we wat. Om 17u was er opnieuw thee met popcorn en koekjes. Na het eten kropen we opnieuw vroeg in bed.
Reacties
Een reactie posten