Lima - Roosbeek

Om 7u30 zou de taxi voor de deur staan, maar in het hostal hadden ons verzekerd dat er om 7u stipt al ontbijt ging zijn.  Alleen moesten ze om 7u20 nog naar de winkel om brood, dus het was een ontbijt in de rapte.  Onze malariapillen werden doorgeslikt met veel te hete thee (en een verbrande tong).  De taxichauffeur was nogal gehaast (het was drukker dan verwacht) en we werden geflitsts aan 80km/u waar we 60km/u mochten rijden.  In de luchthaven van Lima kochten we nog een boek over Manú; erg duur, maar de jungle was erg indrukwekkend. 

Op het vliegtuig naar Miami bekeken we de foto's en filmpjes die ik tijdens de reis had gemaakt.  De filmpjes zijn niet bepaald van hoogstaande kwaliteit (het is moeilijk om een stabiel filmpje te maken in een schodderende jeep of boot), maar het geeft wel een idee.

Tijdens het dalen naar Miami hadden we een goed zicht over de Everglades, de monding van een rivier van een 60-tal km breed.  Vergeleken met vorige keer, geraakten we vrij snel door de controle en we hadden nog veel tijd om bij de gate naar Wims foto's te kijken, toch voor een deel althans.  Het drong nog meer tot ons door dat we een prachtige en onvergetelijke reis hadden gemaakt, eentje om te koesteren.

Toen we op het vliegtuig richting Londen stapten, konden we nog niet direct slapen, omdat we nog een avondmaal kregen.  Daarna gingen onze schoenen onherroepelijk uit en installeerden we ons om te slapen.  We werden wakker toen het ontbijt werd opgediend en even later landden we in Londen.  Daar moesten we ongeveer 6u wachten.  We vonden het dus niet zo erg dat we met vertraging waren toegekomen en dat er veel volk aan de security stond (die trouwens inefficiënt verliep).  Voorbij de controle slenterden we wat rond en gingen we van de ene boekenwinkel naar de andere.  's Middags aten we sushi, maar het was erg moeilijk om wakker te blijven.

De vlucht vanuit Londen duurde nauwelijks drie kwartier, maar er was heel even hevige turbulentie, waarbij de theepotten in het rond vlogen.  In Zaventem konden we snel onze rugzakken bemachtigen en even laten sloten onze ouders ons in de armen.  Ze hadden ons duidelijk gemist (en wij hen ook).  Bij ons thuis stond er lekkere spaghetti op ons te wachten.  Daar hadden we echt zin in!