Het einde van de wereld
Ons poppemieke was ongedurig om aan de dag te beginnen, want het was nog geen 7u toen ze zich liet horen. We namen haar nog even bij ons, maar dat resulteerde voornamelijk in gespeel met de schakelaar van het nachtlampje. Tenslotte liet ze zich uit bed glijden, opende ze de deur (kan ze nu al aan de klink?) en trippelde ze naar de living. Tijd dus ook voor mama en papa om op te staan!
Na ons ontbijt met Noors brood dat veel lekkerder was dan verwacht, zetten we Lotte nog even op het potje (met succes) en wasten we haar (dat was een iets minder succes). Maar we konden dus nog tamelijk vroeg vertrekken naar het beginpunt van onze wandeling.
We moesten eerst langs de "grote" weg tot in Ål rijden en dan een baantje volgen dat steeds kleiner werd en ons langs een aantal gehuchten (Leveld, Vats, Skarslia,...) en een prachtig meer bracht. Toen al waren de uitzichten om van te snoepen (en dat zou alleen maar "erger" worden).
Na een tijdje was de weg niet langer geasfalteerd maar verhard met grind en zand (quasi zonder putten). Lotte kon het avontuurlijke paadje wel appreciëren en zat weer te schateren en te brabbelen op de achterbank. We stopten talloze keren onderweg om foto's (en nog meer foto's) te maken en een keer om tol te betalen bij een slagboom.
Het landschap deed ons het ene moment aan IJsland denken en het andere moment aan de Boliviaanse Cordillera Real, maar was toch ook uniek in al haar schoonheid. We waren nog niet ter plekke of we wisten al zeker dat het een prachtige dag zou worden.
Navigerend op de stafkaart (en schapen ontwijkend; om nog maar te zwijgen van die twee vogeltjes die ons een hele tijd voor de wielen vlogen) bereikten we na twee uur rijden het einde van de weg in Tovika. Daar parkeerden we, hesen we Lotte en een rugzak spullen op onze rug en gingen we op pad.
Het eerste anderhalf uur liepen we langs het meer over een duidelijk gemarkeerd pad tot aan de berghut van Iungsdalen. Tot dan kwamen we nog "tamelijk veel" mensen tegen, waarvan er zelfs één rustig de tijd nam om een praatje te slaan (de rest was over het algemeen nogal nors).
Daarna volgden we naast een rivier een gemarkeerd pad, dat we na een tijdje letterlijk links moesten laten liggen. Vanaf toen volgden we een onduidelijk pad (dat af en toe verdween en geruime tijd later weer opdook) met veel sneeuwpassages en veel klimwerk over rotsblokken. We moesten ons daarbij oriënteren op allerlei meren en rivieren.
Daarna ging het nog een goed halfuur stevig naar beneden, speurend naar een hint van een pad, steenmannetjes,... Na een vijftal uurtjes stonden we weer op de plek waar deze prachtige wandeling begonnen was. Voldaan en niet al te moe lieten we de rugzakken van onze schouder glijden. Lotte genoot ervan dat ze nog even gewoon kon spelen alvorens we - op de tonen van Sigur Rós - de terugtocht aanvatten.
Morgen Lotte toch wat warmere kleren aantrekken. Het is hier maar 10°C en tijdens onze lunchpauze (niet langer ingeduffeld in de rugzak) was ze toch fel aan het rillen en kroop ze dicht tegen ons aan voor de warmte.
Terug in de hut maakten we een lekker en welverdiend maaltje klaar en speelden we met Lotte met de puzzel. Nadat Lotte in bedje laag, stak Wim de kachel aan en lazen we nog een beetje.
Na een tijdje was de weg niet langer geasfalteerd maar verhard met grind en zand (quasi zonder putten). Lotte kon het avontuurlijke paadje wel appreciëren en zat weer te schateren en te brabbelen op de achterbank. We stopten talloze keren onderweg om foto's (en nog meer foto's) te maken en een keer om tol te betalen bij een slagboom.
Het landschap deed ons het ene moment aan IJsland denken en het andere moment aan de Boliviaanse Cordillera Real, maar was toch ook uniek in al haar schoonheid. We waren nog niet ter plekke of we wisten al zeker dat het een prachtige dag zou worden.
Navigerend op de stafkaart (en schapen ontwijkend; om nog maar te zwijgen van die twee vogeltjes die ons een hele tijd voor de wielen vlogen) bereikten we na twee uur rijden het einde van de weg in Tovika. Daar parkeerden we, hesen we Lotte en een rugzak spullen op onze rug en gingen we op pad.
Het eerste anderhalf uur liepen we langs het meer over een duidelijk gemarkeerd pad tot aan de berghut van Iungsdalen. Tot dan kwamen we nog "tamelijk veel" mensen tegen, waarvan er zelfs één rustig de tijd nam om een praatje te slaan (de rest was over het algemeen nogal nors).
Daarna volgden we naast een rivier een gemarkeerd pad, dat we na een tijdje letterlijk links moesten laten liggen. Vanaf toen volgden we een onduidelijk pad (dat af en toe verdween en geruime tijd later weer opdook) met veel sneeuwpassages en veel klimwerk over rotsblokken. We moesten ons daarbij oriënteren op allerlei meren en rivieren.
Daarna ging het nog een goed halfuur stevig naar beneden, speurend naar een hint van een pad, steenmannetjes,... Na een vijftal uurtjes stonden we weer op de plek waar deze prachtige wandeling begonnen was. Voldaan en niet al te moe lieten we de rugzakken van onze schouder glijden. Lotte genoot ervan dat ze nog even gewoon kon spelen alvorens we - op de tonen van Sigur Rós - de terugtocht aanvatten.
Morgen Lotte toch wat warmere kleren aantrekken. Het is hier maar 10°C en tijdens onze lunchpauze (niet langer ingeduffeld in de rugzak) was ze toch fel aan het rillen en kroop ze dicht tegen ons aan voor de warmte.
Terug in de hut maakten we een lekker en welverdiend maaltje klaar en speelden we met Lotte met de puzzel. Nadat Lotte in bedje laag, stak Wim de kachel aan en lazen we nog een beetje.
Reacties
Een reactie posten