Schiereiland Akrotiri

Lotte had er niet zo'n goeie nacht opzitten (veel hoesten...) en wij dus ook niet.  Vandaar dat we toch maar voor een rustigere dag opteerden i.p.v. een lange zware wandeling te maken.

Na een lekker ontbijtje reden we naar het schiereiland Akrotiri, toch een rit van ongeveer anderhalf uur.  Vooral het laatste gedeelte van de rit was heel "interessant".  De weg naar het klooster van Agia Triada was een smalle ommuurde straat met witgekalkte bomen.  Verderop werd de weg nog smaller, van ellendig beton, met  rotsen en struiken aan de zijkant en hier en daar een geit.  Tenslotte kwamen we uit bij het klooster van Moni Gouverneto, waar we parkeerden en onze wandelschoenen aantrokken.

Het klooster van Moni Gouverneto. 

We wandelden de kloostertuin door en begonnen aan de afdaling naar de Kretenzische Zee, langs een geplaveid pad.  Na een kwartiertje kwamen we bij de ruïnes van huizen en de ingang van een druipsteengrot (Arkaidiotissa).  Na een bezoekje aan de grot namen we ruim de tijd om Lotte te verluieren en eten te geven.  Ze vond het daar precies heel leuk, want ineens stapte ze - zo fier als een gieter - aan één handje en dat ging heel vlot!

De druipsteengrot van Arkaidiotissa.

We gingen terug op pad, verder naar beneden over het geplaveide pad, tot we bij het vervallen klooster van Moni Katholiko kwamen.  Daar staken we de brede brug over de kloof over en daalden we erin af langs een steil en schijnbaar geïmproviseerd paadje, waarlangs we over rotsen moesten klauteren,

Lotte stapt voor het eerst aan één handje.

We liepen verder langs de kloof tot bij de zee.  Volgens sommige geocachers kon je daar uitstekend zwemmen, maar de zee was ons daar veel te wild, dus keerden we op onze stappen terug, weer helemaal naar boven, tot bij de auto.

Moni Katholiko.

Onderweg kwamen we nog een heel aantal geiten tegen die zich in schijnbaar de meest onmogelijke posities bevonden, en spreekwoordelijke geiten die dachten dat ze op hun flipflops overal kunnen geraken.  Oh, en salamanders.

De brug bij Moni Katholiko.

Daarna keerden we terug naar ons hotel, waar we nog wat met Lotte speelden voor we gingen eten.  Voor de derde dag op rij stapte ze zelf van aan de kamer tot aan de eetzaal (toch een eindje wandelen, zeker voor zulke korte beentjes), alleen waren er deze keer stukken bij waar ze maar één handje nodig had.

De Kretenzische zee.

Toen Lotte in bed lag, slopen wij naar ons terras voor een glaasje wijn en wat gekeuvel (precies die twee oude mannekes van in The Muppet Show).  Tenslotte kropen we zelf in bedje.

Genieten in de hotelkamer.