Dertienmaal 2010

Sinds enkele maanden woon ik niet meer in Hakendover, maar met mijn (eerste) deelname aan het Dertienmaal voelde ik me weer op en top inwoner van het mooie Hakendover.  Ik had met mama afgesproken dat we dit jaar samen zouden deelnemen.  Onze eerste keer.  Zij had zich voorgenomen 4 rondjes te wandelen, ik droomde stiekem van het hele parcours...

Het was kort na 13u toen papa ons afzette aan de kerk van Hakendover.  Een vrouw sprak ons aan; of wij soms wisten hoe we moesten wandelen.  De rest volgen bleek de te volgen strategie.

Na 4 rondjes had ik al een drukpunt aan mijn linkervoet, maar ik was voorzien: compeed, plakkers,...   We konden weer voort.  Toch een lesje geleerd uit mijn deelname aan de dodentocht.  Ik kon de voorliefde van mama voor het getal 5 misbruiken, om haar te overtuigen om toch nog een rondje extra te doen.  Daarna stond ik er alleen voor.  Hoewel, "alleen"?  Supporterberichtjes van familie en schoonfamilie, en de vriendelijke gezichten onderweg houden je op de been.  Het werd donker en de politie met zwaailicht verdween aan de gevaarlijke oversteek.  Wel verschenen er theelichtjes aan steeds meer huizen en de houtbrander aan de kapel werd aangestoken.  Alleen het stuk van de diepe straat bleef erg donker, maar daar hou ik wel van.  Jammer genoeg waren er geen sterren te zien.  Enkel felle regen plensde in onze gezichten.

Mijn sokken schuurden verder over mijn voeten en enkele keren liep ik een heel stuk.  Dat was eens een andere beweging, die wel voor verbaasde blikken zorgde bij de andere deelnemers.  Na 25 km wandelen nog even beginnen te lopen was blijkbaar ondenkbaar, maar ik ben nu eenmaal een fervente loper.

Tijdens mijn 10e rondje ben ik wel even binnengegaan in de kapel en sloeg ik een praatje met de man die daar de houtkachel brandend hield.  Met toch een beetje trots schreef ik mijn naam in het grote boek van het Dertienmaal: 10 rondjes, niet onaardig.  Daarna werd ik afgehaald door papa en pas thuis merkte ik hoe nat ik was.  Verzopen is een beter woord eigenlijk.  Ik worstelde me uit mijn doorweekte kleren, bemerkte een joekel van een blaar die op mijn voet prijkte, en besefte ineens hoeveel honger en dorst ik had. Die ballekes in tomatensaus smaakten als nooit tevoren...  Ik had wel zin om die drie laatste rondjes te gaan afleggen en met andere voeten was dat zeker gelukt, maar ja, die voeten horen er nu eenmaal bij.

Nu zit ik hier in de zetel, een beetje vastgeroest.  Maar hoewel mijn voeten pijn doen (en dat morgen nog erger gaat zijn) voel ik me voldaan en tevreden.  Volgend jaar weer!