De wekker liep al af om 6 uur. Nadat we gewassen waren en de laatste spullen hadden ingeladen, vertrokken we om 7 uur richting Oostenrijk. We werkten de Italianen af en toe serieus op de zenuwen door ons bij wegenwerken wél aan de snelheidsbeperkingen te houden. Voor de rest verliep de rit vrij vlot, buiten wat ochtendfile in Milaan (en een klein ommetje door Milaan om wat file te vermijden). We stopten maar een paar keer, om naar het toilet te gaan, of om toch maar wat eten te kopen. Uiteindelijk kwamen we terug in de Dolomieten. Net voor we Oostenrijk binnen reden, probeerden we een vignet te pakken te krijgen, maar dat was nog niet zo eenvoudig en we kwamen op een rare parking voor vrachtwagenchauffeurs terecht. Het vignet kochten we in Brenner(o) en op de eerste parking in Oostenrijk gingen we tanken. Na 58 tunnels kwamen we iets voor 16 uur aan in Gaschurn. Nadat we wat spullen hadden uitgeladen, gingen we winkelen en maakten nog een kleine wandeling naar Maria Schnee.
Rond 9u kwam Lotte bij ons gekropen om lekker te knuffelen. Een uurtje eerder was ze ons al komen vertellen dat ze een groene specht hoorde. Volgens de weersvoorspellingen zou het hier vandaag de laatste zonnige dag worden, dus kozen we ervoor naar het Parco Nazionale Val Grande te gaan. Per slot van rekening hadden we voor dit nationale park het huisje in San Giuseppe uitgekozen. Dat de website de wandelingen beschrijft als "uitdagend", "niet bewegwijzerd" en "toch een beetje gevaarlijk" maakte onze nieuwsgierigheid er niet minder op. De weg erheen zou "enkel geschikt voor niet al te brede auto's" zijn. Daar kan toch geen overdrijving vreemd aan zijn, dachten we. Tot in Rovegro loopt de rit gesmeerd. Vanaf dan werd de baan smaller... en bochtiger... en nog smaller. Tegenliggers (voornamelijk Belgen, vreemd genoeg) kruisen, blijkt een evenement op zich. Iedereen - passagiers en chauffeurs - is lichtelijk gespannen en lacherig tegelijk
We sliepen tot iets na 9 uur. Na het ontbijt gingen we opnieuw boodschappen doen in de Coop. De auto werd ook nog eens volgetankt. Terug in het huisje was het al tijd voor ons middagmaal. Daarna trokken we richting Lago d'Orta, één van de grote meren. We stopten in Pella, op een groot plein waar we een mooi uitzicht hadden op het meer en het eilandje. We zagen ook mooi een klooster boven op de rotsen liggen. We reden verder naar beneden op zoek naar een plaatsje bij het meer. Het was nog niet zo eenvoudig om tot aan het meer te raken. We vonden wel een parking, maar het kleine strand was goed verborgen. We vonden nog een plekje tussen de aangespoelde walvissen en de rode krabben. Het water was tamelijk koud, maar dat weerhield de meisjes niet om te zwemmen, of om te leren zwemmen. Mijn buik werd net nat. We reden eventjes verder naar een gelateria voor een lekker ijsje. Daarna reden we weer naar ons huisje. We aten watermeloen, gevolgd door aperitiefhapjes en lekker
Reacties
Een reactie posten