Totterpad

Deze week viel bij ons het blaadje van Natuurpunt in de bus, dit keer met wat "reclame" voor het Totterpad, een "avonturenpad met boomstronken, boomstambruggen en bungelbanken" dat vorige maand werd ingehuldigd in Meerhout, in het Grote Netewoud.  Dat leek me meteen wel iets om met Lotte te doen!  Toen we gisteren wandelschoenen gingen kopen voor haar (o.a. om tijdens de grote vakantie goed te kunnen wandelen in Amerika), vonden we het een goed plan om die vandaag al eens te gaan inwandelen op het Totterpad.

Juffer

Na een gezellige ontbijtje op ons terras met lekker fruit van eigen tuin (frambozen, rode bessen, gewone aardbeien en bosaardbeitjes), laadden we drie paar wandelschoenen in, twee rugzakken en een Piepje, en vertrokken we naar Meerhout...


We kwamen daar rond de middag aan en het was toen al bakken en braden: zó warm en helaas niet zo veel schaduw als je zou willen bij deze temperaturen...  Het pad was aangeduid met een pootafdruk van Bernard de bever en Lotte zocht gretig naar de paaltjes die dit teken droegen, terwijl ze quasi-constant vroeg of ze nog eens mocht drinken uit de Camelbak ("Ja, maar er niet op bijten, he!").  Piepje mocht aanvankelijk op de rug, maar was na een tijdje toch te warm / te zwaar.


Onze eerste echte stop - voor een koekje - was bij een bank op gigantisch hoge poten, waar we met onze benen konden zwieren.  Joepie!  Direct daarna ging het de Grote Nete over (wat heet "groot"?), op een boomstambrug,  Avontuur verzekerd!  De tunnel van wilgentakken viel bijzonder in de smaak (Lotte wilde er telkens opnieuw door en kwam er telkens uit met een lach tot achter haar oortjes), net als het boomstammenparcours waar ze bijna niet meer afwilde.  We moesten beloven dat er nog toffe avonturen kwamen en dat was gelukkig het geval.



Langs een touwladder kroop ik met haar naar boven, naar een soort van kooitje gemaakt met touw, maar hulp had ze niet nodig om naar boven te kruipen.  Om naar beneden te kruipen, sprong ze wel in mijn armen en dan moest papa toch wel even bijsturen omdat het laddertje toch wel een beetje te fel naar links begon te hangen (niet zo gemakkelijk om het evenwicht te bewaren met een kleutertje in je armen).



Balancerend over nog meer boomstammen en tussen bomen kruipend, kwam na anderhalve kilometer het eindpunt, het bezoekerscentrum van Natuurpunt, in zicht.  Bij een meer/vijver ploften we neer op een bank om onze innerlijke mens wat aan te sterken.  Daarna gingen we nog een kijkje nemen naar het mooie insectenhotel bij het bezoekerscentrum en kroop Lotte nog even in de hut gemaakt van houten balken.



Bij de auto speelden we alledrie onze (warme) wandelschoenen uit en ruilden we die in voor sandalen.  Freedom!  Onderweg naar huis viel onze kleine meid - zoals we hadden verwacht - in slaap.  De wandeling en de bijhorende avonturen (in combinatie met de hitte) hadden haar duidelijk uitgeput.  "Moe maar tevreden," heet dat!


Libelle

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van de wereld

Regendag