Roosbeek - Entre-deux-Eaux

En zo is het alweer de laatste schooldag.  Alweer een schooljaar voorbij gevlogen...  Aangezien het brood op was, stapten we goedgemutst naar de bakker, voor wat koffiekoeken (en een mierzoete doughtnut met felgekleurde korrels) voor vanmorgen en taartjes voor vanmiddag.  Er was zelfs nog even tijd om naar de speeltuin te gaan voor de schoolpoort openging!

Terwijl Lotte op school (en in de kerk) zat, probeerden wij thuis de laatste dingen af te werken, maar tegen 12u waren we alweer aan de schoolpoort verwacht.

Snel nog even naar het toilet, de allerlaatste spullen in de auto proppen,... en wij weg!

De taartjes werden opgesmuld, op de achterbank werd er vlijtig gelezen en ik werkte nog wat.

Zo'n 10 minuutjes voor het huisje zagen we een Leclerc-hypermarkt, maar het was niet gemakkelijk tot daar te geraken: eerst omdat manlief niet naar zijn vrouw luisterde ("We moeten die brug over") en daarna omdat hij wél luisterde (en we per abuis de autostrade weer opreden in de andere richting (we moesten die witte camionette dus toch niet volgen)).

Het kleine, chalet-achtige huisje lag helemaal aan het uiteinde van het dorpje, te bereiken via smalle asfaltbaantjes.  De laatste helling tot helemaal bij het huisje was onverhard en lag vol met dikke kiezels: het bleek onmogelijk om tot boven te geraken, temeer omdat het geregend had...

We maakten de auto snel leeg en aten, terwijl we genoten van de stilte (die enkel wordt doorbroken door het gekwetter van de vele vogels) en luidop droomden van een reetje dat zich straks in de schemering misschien wel zou laten zien op de groene hellingen achter het huisje.

Na het eten (lamscouscous) ging Wim eerst lopen en daarna was het mijn beurt.  Een pittig loopje, waarbij ik na een dikke 2km merkte dat ik mijn Stryd kwijtgespeeld was en verderop werd ik besprongen door een grote witte hond.  Braaf beestje, dat wel, maar aangenaam vond ik het toch niet.

Het laatste stukje tot bij het huisje ging goed naar boven en ik was blij dat ik met veel enthousiasme werd aangemoedigd door mijn twee schatjes, want ik was toch een beetje kapot.

Al gauw na mijn aankomst vertrokken we onder ons drietjes te voet om mijn Stryd te gaan zoeken.  Van de grafieken op Strava wisten we ongeveer waar die moest liggen, maar daar zit natuurlijk een ruime marge op.  Toen de moed ons stilaan in de schoenen zonk, zag ik 'em liggen.  Oef!

Het begon stilaan af te koelen en te schemeren.  De heuvels waren intussen in slierten mist gehuld.  We zagen nog een grote zwarte kever liggen, dood, en Lotte zei: "Kijk, een Stryd met poten!"  Onze kleine grapjas!

Geen reeën te zien op de flanken achter het huisje, maar wel... koeien!  Tijd voor Lotte om te gaan slapen en voor ons om te douchen!