Organisatie & sabotage - part two: het trouwkleed

Zaterdag was eindelijk de dag aangebroken, waarop ik mijn trouwkleed nog eens mocht gaan passen; de dag waarop ik alweer vooruit mocht dromen over "onze dag".  Maar helaas, naarmate de rits verder naar boven werd getrokken, werd ik alsmaar verder ingesnoerd, tot het ronduit ongemakkelijk werd.  Verontwaardigd keek ik de mevrouw van de winkel aan en ontkende in alle toonaarden dat ik ook maar één gram was aangekomen.

Ze wist onmiddellijk te vertellen dat ze had getwijfeld bij het inleggen van het kleed en dat ze het dus te smal had gemaakt.  Hoewel het dus niet aan mij lag, was het kwaad natuurlijk al geschied, want ik voelde me nog de ganse dag ronduit dik.  En de sterke overtuiging dat Wim het zeker en vast heel mooi zou vinden, brokkelde natuurlijk ook al een beetje af.  Gelukkig kunnen de naden weer losgemaakt worden.

Natuurlijk hebben we er nog de hele dag om gelachen en telkens ik iets at werd er natuurlijk gezegd dat ik moest oppassen, want "ik pas nu al niet in mijn kleed".