Roosbeek - Cancún

Vandaag was het dan eindelijk de dag waarop beginnen aan onze langverwachte (eclips)reis naar Mexico.  Toen we erover begonnen te dromen, was er van ons Lotteke nog lang geen sprake...

Om kwart voor 7 ging de wekker al af.  Met kleine oogjes maar veel goesting sprongen we uit bed.  Nauwelijks drie kwartier later, met paaseieren (en -konijnen) in onze buik, zaten we al bij omi & opi in de auto, op weg naar het station van Tienen.  Met veel gewuif spoorden we met een vroegere trein naar Brussel-Zuid.  Daar kwamen we ruimschoots op tijd aan om rustig in te checken voor onze vlucht (per trein) naar Parijs en dan rechtstreeks naar Cancún.  We waren blij dat we onze valiezen mochten inleveren: geen zwaar gesleur meer.

Netjes op tijd vertrok de Thalys, met ons erop, richting Paris Charles de Gaulle.  Maar toen we in Lille halt hielden, bleken we technische defecten te hebben, waarover zeer summier werd gecommuniceerd en die uiteindelijk voor anderhalf uur vertraging zorgden.  Heel wat reizigers misten hun vlucht, maar onze aansluiting was gelukkig wat ruimer bemeten.  Tijd om eten te zoeken was er niet meer en dan werd mijn rugzak ook nog eens grondig doorzocht aan de security.  Tegen dat we bij de gate waren, stond er nog één gezin (dat het papierwerk voor hun hond moest laten zien).

Het vliegtuig was heel leeg en het was een rustige maar ook erg lange vlucht naar Cancún.  We verdreven de verveling met spelletjes, muziek, films,...  Lotte en ik keken samen zelfs naar "Hidden Figures."  En zoals het de Fransen betaamt, kregen we bij onze eerste maaltijd zelfs een glaasje champagne.

De grenscontrole verliep vlot, in een veel lossere en aangenamere sfeer dan in de VS.  En dan konden we op onze valiezen gaan wachten.  De eerste valies kwam snel, maar toen de transportband werd stilgezet, waren de twee andere valiezen er nog altijd niet.  Die verkozen blijkbaar een nachtje in Parijs...  Morgenavond/-nacht zouden we in onze verblijfplaats afgeleverd moeten worden...

Een busje bracht ons naar het autoverhuurbedrijf, waar we toch even moesten gaan vragen hoe we de vier pinkers moesten uitzetten.  Die grote knop met rode driehoek hadden we nu écht niet gezien.  Een beetje vermoeid misschien?

We moesten een halfuurtje rijden om bij onze homestay te komen.  Ze hebben hier verschrikkelijk hoge verkeersremmers.  Met een lage carrosserie kom je er gewoon niet over.  Sommige zwakke weggebruikers leken haast suïcidaal: onverlichte fietsers pedaleerden met hun knieën naar buiten, op een veel te kleine fiets, door het verkeer; voetgangers doken zomaar op uit de donkere berm,...

We werden hartelijk onthaald maar moesten wel opletten waar we parkeerden... omwille van eventuele vallende kokosnoten...

Wat waren we blij dat we op ons bed konden neerploffen!  Een tandenborstel hadden we (nog) niet, maar morgen kunnen we tenminste propere sokken en een short aandoen!

Aan de tijdzones kunnen we nog niet helemaal uit, maar dat zijn "zorgen" voor morgen.  Nu slapen!