Gorges d'Oppedette

Met de kippen op stok, de overschakeling van zomer- naar winteruur, een zacht en warm bed, een welwillende dochter,...  Zo kom je wel aan 11u slaap.

Het was onverhoopt droog en de zon probeerde door de wolken te priemen...  Na het ontbijt installeerden we de wildcamera die we pas gekocht hebben,  Benieuwd of we iets van de lokale fauna zullen "vangen".

Nog voor 9u kropen we in de auto en reden we naar Oppedette.  Het winkeltje in Céreste was - tegen onze verwachting in - toch open, dus stopten we nog even voor brood en een droge worst.  Na een korte rit langs kortgeschoren lavendelvelden parkeerden we op de parking Grand Vallat.  Nadat we onze wandelschoenen hadden aangetrokken en onze rugzak op onze rug hadden gezwierd, moesten we enkel de brug oversteken en dan konden we echt aan onze wandeling beginnen.  Vier jaar geleden waren we hier ook al in de zomer, met omi en opi, in de verzengende hitte, met Lotte bij mij in de rugzak.

Nu was het aangenaam koel en volgden we gezwind het smalle paadje, dat slingerde tussen de natte bomen en struiken, bergop, bergaf,...  Er werden dieren uitgebeeld (maar Lotte kon het niet laten telkens te verklappen welk dier ze gíng uitbeelden), liedjes gezongen, "Ik zie, ik zie wat jij niet ziet" gespeeld,... en af en toe gestopt om een koek te eten.

We moesten uiteindelijk heel steil afdalen tot helemaal beneden in de kloof, langs een steil metalen laddertje, glibberige stenen; gelukkig waren er metalen leuningen ("klinkjes", zoals Lotte ze noemde) waar we ons aan konden vasthouden, al kon dat niet verhinderen dat ik onderuit gleed en een paar knokels open haalde.

Op de bodem van de kloof keken we tegen de steile rotswanden omhoog (ja, we moesten hier ook weer uit zien te geraken).  Er stond maar weinig water in de bedding, maar genoeg om wat stenen een dikke plons te laten maken.

We moesten langs de rivier verder de gele markeringen volgen.  Dan ging het meedogenloos naar boven, alweer langs "klinkjes".  Vol zelfvertrouwen kroop Lotte als een echt berggeitje naar boven.  Ze had nauwelijks nog hulp nodig van mama en papa  Vol bewondering (en ook wel een beetje blinkend van trots) kropen en klauterden we achter haar aan.  In een mum van tijd stonden we weer boven (bij een andere parking), met al 7.5km op onze teller.  We genoten van het uitzicht bij de uitkijkpunten en besloten een hapje te eten, zittend op een boomstronk, ook al begon het te druppelen.

We trokken onze kap over ons hoofd en gingen verder op stap, terug naar de auto.  Gelukkig zette de regen niet door en kwamen we alweer opgedroogd bij onze auto.  De geur van tijm moesten we helaas achterlaten.

We ruilden onze zware wandelschoenen voor onze gewone schoenen, scheurden een stuk van het brood,...  Alweer 10km gewandeld!

Terug in het huisje speelden we "Wie is het?", puzzelden we en aten we pasta.  Lotte kreeg haar spreekwoordelijke klopje (oh, die oogjes vielen toe), dus legden we haar maar snel in bed.  Ik geraakte maar niet opgewarmd, dus nam ik een douche, waarbij ik de zeer dunne grens tussen te koud en te heet aftastte.

Heerlijk opgewarmd oefende ik nog wat Spaans.  Na wat lezen en een filmpje kropen we ook onder de wol.  Wat een heerlijk zacht, warm bed!