Route Géologique Haute Provence

In volle nacht werden we gewekt door een huilende Lotte: Kamil (haar Eeyore-knuffel met roze kap) was uit bed gevallen en onvindbaar.  Mama en papa to the rescue... alleen waren wij volledig gedesoriënteerd.  Zelf wist ik niet langs welke kant ik uit bed moest stappen.  Wim wist dat wel, maar hij vond de deur dan weer niet en stond aan de deur van de kast te friemelen...

Tegen 8u werden we wakker.  De wereld zag er heel anders uit dan gisteren, zo in het zonlicht...  Na het ontbijt namen we alles klaar voor vandaag, we installeerden de wildcamera en reden via Forcalquier richting Puimichel.

Onze verbazing was groot toen we onderweg auto's tegenkwamen met een laagje sneeuw op hun dak.  Sneeuw?  Nu?  In de Provence?  Stilaan verscheen er inderdaad ook sneeuw aan de kant van de weg, op de heuvels, in de velden als toefje slagroom op de gekortwiekte lavendel,...

We passeerden in Oraison, waar blijkbaar een marktje bezig was.  Snel zochten (en vonden) we een parkeerplekje.  Lotte maakte al gauw een mini-sneeuwballetje, waarmee ze dan fier verder huppelde, sprong, liep,...  Dolgelukkig, want ze had sneeuw gezien, sneeuw gevoeld!  De appel valt niet ver van de boom...

Op dit marktje was er gelukkig wel een kraam met olijven!  Bovendien scheen het zonnetje en dat deed ook wel deugd...  We kropen terug in de auto, tot in Puimichel, waar we parkeerden dicht bij de koepeltjes.  Hier lag nog meer sneeuw!  Dus er moest in de sneeuw gedabd worden, er moesten sneeuwballetjes gevormd (en gegooid) worden en de sneeuw die Lotte in Oraison in een potje had verzameld, was dringend aan vervanging toe.  We wandelden tot aan één van de koepeltjes, maar lieten ons toch vooral afleiden door het bevreemdende uitzicht over het besneeuwde landschap en het geknisper onder onze schoenen.

Na een koek vervolgden we onze weg, dit keer tot in Les Mées, waar we in de schaduw van de versteende boetedoeners en in de warmte van de auto ons middagmaal aten.  Ik had eigenlijk niet veel zin om uit de auto te komen, het zag er zo koud uit (ook al lag er hier geen sneeuw), maar liet met toch overhalen en het bleek goed mee te vallen.

Langs de Route Napoleon maakten we nog even een tussenstop in de streekwinkel, alvorens vanuit Dignes een klein wegje naar het noorden te volgen, langs de kolkende Bès, tussen de steile rotswanden van de Clue de Barles.  Net daarvoor waren we gestopt bij de Dalle à Ammonites, waar we Lotte de wand met versteende prehistorische dieren (uit de tijd van de dino's) lieten zien.  Gefascineerd luisterde ze naar onze verhalen over hoe dat zo gebeurd was, zo met die dino's en die ammonieten.

Na de Clue de Barles, waar de rotsen op hun zijkant lagen, reden we door de Clue de Verdaches, al was dat minder spectaculair.  Het weer was intussen dreigend geworden (met een sporadische druppel regen).

Via Digne reden we terug naar Forcalquier, waar we gehoopt hadden een leuk restaurantje te vinden.  In sommige gevallen konden we wel binnen, maar moesten we nog een hele tijd wachten eer we konden eten.  Laat die deur dan nog dicht, he!  Moe en ontgoocheld stapten we terug naar de auto.

Weggeraken uit Forcalquier was ook nog wel een avontuur!  We werden een smal baantje omhoog gestuurd en de eerste bocht naar links leek eerder op "keren in de straat" dan op draaien, en dan moest die volgende bocht nog komen: zeer scherpe bocht en onmiddellijk stijl omhoog.  Het was zelfs zo erg dat we een paar keer naar beneden schoven en de handrem eraan te pas kwam.  Paniek op de achterbank (en wij waren er ook niet helemaal gerust in), stinkende banden,...  Toch boven geraakt, stonden daar twee vuilbakken lelijk in de weg om de volgende bocht te halen zonder manoeuvreren.

Als beloning had daar toch wel ergens een tof restaurantje mogen staan, vonden we, maar nee.  Ondertussen hadden we er eigenlijk ook zo geen zin meer in en reden we gewoon terug naar ons huisje in Céreste.  Voor ons kroop er een vosje omhoog de berm in.  Wat een beloning!

In het huisje trok Lotte haar knuffelige panda-onesie (vanmorgen gekocht op de markt) aan en zakte ze onderuit in de zetel.  Doodmoe...  Gelukkig was het eten snel klaar en kon ze snel naar bed.  Wij lazen nog wat en keken naar een filmpje voor we gingen slapen.