Fjordpanoramawandeling

Amper 6u was het toen Lotte ging rechtstaan in haar bedje en haar keeltje openzette. De gebruikelijke truukjes (knuffelen, troostende woordjes, flesje, nieuwe luier,...) leken niet te werken. De tenen van mama en het donsdeken nog net binnen handbereik... We zijn dan maar de kamer uitgestapt en op het zolderkamertje gaan liggen. Het was even op de tanden bijten (vooral omdat ze zo aandoenlijk “mama” riep onder het snikken door), maar na een tijdje stopte het gehuil... en plots was het 10u. De zon scheen gezellig door het zolderraampje naar binnen. We voelden ons eindelijk weer een beetje uitgerust (en merkelijk vrolijker) en ook Lotte was de hele dag haar lieve en speelse zelf.

Na een rustig ontbijt (vlak voor de middag dus) vertrokken we voor een korte rit met de auto tot aan het nieuwe uitkijkpunt in Ljøen. En wat voor een uitkijkpunt: links de Sunnylsfjord, rechts de Geirangerfjord, allebei schitterend onder een stralende zon!

We staken de weg (nr 60) over en liepen door een hekje de oude postweg op. Via aan klein, slingerend paadje wonnen we al snel veel hoogte. Na iedere bocht had je telkens een nieuw zicht op de prachtige fjorden. Het pad was niet zo moeilijk (al was het erg smal en lagen er heel wat stenen), maar bleef wel een tijdje goed stijgen. Na Ljøsaetra (waar enkele hutjes stonden) vlakte het terrein af en werd het even zelfs breed genoeg om naast elkaar te lopen.

Zo kwamen we bij een eerste meer, waar we toen nog de afslag naar het uitkijkpunt misten. Hier en daar was het pad wat zompig en een enkele keer ging het zelfs door de sneeuw (al hadden we even goed ernaast kunnen stappen). We liepen voorbij een kleiner meertje en kregen al snel erna een zicht op een pad dat naar beneden kringelde naar een derde meertje: volgens onze reisgids het moment om terug te keren (i.p.v. af te dalen naar Herdalen).

Op de terugweg merkten we dan toch nog het paadje op dat naar een uitkijkpunt over de fjorden leidde, waar we ook ons picknickdekentje uitspreidden. We smikkelden alledrie van de “rekesalat” (garnaalsla) en genoten van het warme zonnetje en het prachtige uitzicht, terwijl het fototoestel druk in de weer was met een timelapse.

Na deze lange (en deugddoende) pauze struinden we langs het meer tot we terug op het echte pad zaten. Gezwind stapten we tot bij de hutten in Ljøsaetra, waar we zeker een halfuur praatten met het Noorse gezin dat daar in het buitenverblijf van de grootmoeder op vakantie was. Wegen leiden er niet naartoe, er is enkel een klein goederenliftje. Ze zullen ook wel blij geweest zijn om met andere mensen te kunnen praten, zo afgelegen als ze daar zaten.

Het zonnetje verschool zich ondertussen achter de wolken, al was het nog steeds aangenaam warm. Na een gezwinde afdaling kregen we plots de weg en de parking weer in het zicht: een abrupt einde aan een heel mooie wandeling. Jammer dat we er al waren! Het wandelen heeft ons deugd gedaan!

In Hellesylt stopten we nog om brood te kopen en snel een geocache op te pikken, daarna reden we door naar onze hut. Het enthousiasme van Lotte kon niet op toen ze de blauwe glijbaan en de schommel in het vizier kreeg. De spullen werden rap uit de auto gehaald en binnengezet, zodat we nog samen konden spelen buiten. Toen het begon te druppelen, gingen we maar binnen om te eten. Lotte begon niet lang nadien in haar oogjes te wrijven, dus we legden haar maar snel in bed.

Zelf lazen we nog wat (elk met een half Duvelke) voor we de krakende zoldertrap naar boven slopen. Na 350 blz begint mijn boek eindelijk spannend te worden.