Hellesylt – Hjerkinn

Omdat we al om 9u30 de boot vanuit Hellesylt naar Geiranger wilden halen (en er toch nog vanalles moest gebeuren), hadden we de wekker al om 7u30 gezet. Lotte begon al vrolijk te hobbelen in haar bedje toen ze ons hoorde. Na een snel ontbijt zochten we de laatste spullen bijeen. Wim laadde de auto in, ik kuiste het huisje en Lotte superviseerde.

Tegen 8u45 wierpen we nog een laatste blik op ons huisje met grasdak en speeltuin... We waren ruimschoots op tijd om aan te schuiven voor de boot (er stonden nog maar vier auto's), dus we hadden nog wat tijd om rond te wandelen op de kade en naar de grote boot te gaan kijken die daar lag aangemeerd (een drijvend flatgebouw).

Niet lang nadat onze boot (Fjord 1) aanmeerde, mochten we er al oprijden (we moesten ons nog haasten) en gingen we naar de linkerkant van het zonnedek, waar een hele resem tuinstoelen klaar stond. Een goed uur deed de boot erover om vanuit de Sunnylsfjord in Hellesylt de Geirangerfjord door te steken tot in Geiranger. We hadden een mooi zicht op de vele watervallen die zich in de fjord storten (Zeven Zusters, De Vrijer,...) en op de boerderijen op de steile hellingen (waar kinderen moesten worden aangelijnd om niet naar beneden te storten), maar eigenlijk vonden we dat we op onze wandeling van gisteren een mooier zicht op de fjord hadden (al zijn we blij dat we deze boottocht gemaakt hebben). Geiranger bleek toch heel toeristisch te zijn, dus we waren blij dat ons huisje in het rustige Hellesylt stond.

Eénmaal van de boot leidde de weg ons via een 20-tal haarspeldbochten tot aan de Djupvassahytta (hut), waar we de afslag namen naar de tolweg die ons naar de Dalsnibba-sneeuwhoogte zou brengen. Na een aantal steile haarspeldbochten kwam de weg (nogal abrupt, vond ik) aan z'n einde op de parking / het uitkijkpunt. Het was moeilijk kiezen waar eerst te kijken: de kronkelbaan die we hadden genomen, de bochtige Arendsweg (de andere weg die je wegbracht uit Geiranger), de fjord in de diepte, het meer bij de hut, de besneeuwde bergen (veel sneeuw, ook hier)...

Het was wel heel koud daarboven (5°C) en ik stond daar met blote benen en blote tenen (het zou warm zijn vandaag). Dat kacheltje in de souvenirwinkel deed deugd (en een warme chocomelk had ook niet misstaan).

We vervolgden onze weg, maar we kozen voor een ommetje langs Gamle Strynefjellvei i.p.v. langs de “grote” weg te rijden (wat heet groot in dit land?). Het eerste stuk (van de 27km in totaal) tot aan het zomerskicentrum was nog geasfalteerd, daarna ging het verder over een onverharde weg (weliswaar in prima staat). Er lag nog veel sneeuw maar het zomerskiseizoen was toch al voorbij. Het was een leuk baantje door een prachtig berglandschap met her en der fonkelende meren. De zon deed ons en het landschap merkelijk deugd. Even na de middag stopten we voor een picknick, een kort wandelingetje, om wat uit te waaien blijkbaar ook...

Terug op de grote weg werd het echte berglandschap ingeruild voor lieflijke meertjes, omringd door naaldbossen. De rest van de reis verliep over tamelijk brede wegen zonder al te veel dramatische bochten, maar we waren toch een uur of acht onderweg geweest. We waren dus heel blij toen we aankwamen in Hjerkinn Fjellstue en de sleutel van ons appartementje kregen. Doordat er hier veel minder hout wordt gebruikt, deed het wel een beetje klinischer aan dan de vorige huisjes, maar het was wel gezellig (zeker met onze eigen spulletjes erin).

Jammergenoeg moesten we nog 30km terugrijden naar Dombås om boodschappen te doen. Maar omdat het morgen mooi weer zou worden (en we dan geen tijd willen verspillen met boodschappen doen), vonden we er toch nog de moed voor. Bovendien is het ook een mooi landschap om door te rijden, duidelijk gevormd door gletsjers: afgeronde bergtoppen, breed uitgesleten dalen, een gevoel van wijdsheid.

Na een snelle maaltijd (luiewijvenkost noem ik dat), haalde Lotte haar hartje nog op met haar fietsje en haar ander speelgoed. Na een lange dag (flink zijn) in de auto doet het haar zichtbaar deugd om zich nog wat uit te leven. Het was dus al bijna 21u toen ze in bed lag, maar dat mag ook wel eens.

We lazen nog wat en bladerden door de wandelboeken om te zien wat we de komende dagen gaan doen. Daarna kropen we ook in bed.