Peer Gynt Hytta

Het was rond half negen toen we wakker werden uit ons deugddoend slaapje. De zon scheen, Lotte stond te “zingen” in haar bedje,...: heerlijk om zo aan de dag te beginnen (en er stonden ook nog potjes pudding op ons te wachten).

Na ons ochtendritueel reden we met de auto het kleine stukje tot aan de andere kant van het almdorpje, tot aan de parking van de Brekkeseter-hutten. 't Was eigenlijk een beetje onnozel om voor die anderhalve kilometer de auto te nemen, maar anders zou de wandeling nog langer worden dan ze al was.

Eerst moesten we tussen de hutten door wandelen om dan via een poortje op het echte pad terecht te komen. Dat steeg licht maar lag er wel gemakkelijk bij. We volgden de loop van de Høvringsåe-beek en moesten enkele zijbeekjes oversteken, maar we konden onze voeten drooghouden vandaag (ja, ik ook!).

Even voorbij een almboerderij kwam het Høvringsvatnet-meer in het zicht. Op de terugweg zouden we langs de oever lopen, maar nu namen we een smal paadje links dat naar boven kroop (maar echt steil werd het nooit). Het pad krulde om de Solsidevassberget-heuvel heen en gaf uit op een rotsachtig stuk waar het pad niet erg duidelijk was. Gelukkig waren er steenmannetjes die ons de weg wezen en wisten we ook min of meer welke richting we uit moesten. Het feit dat er af en toe een tegenligger passeert, is ook wel een goed teken.

Na een kort stukje door de sneeuw en wat modderige passages (met af en toe die waarschuwende slurpgeluiden) kwamen we op een lang stuk door het Kjondalen. Veel later dan gedacht kregen we de Peer Gynt Hytta in het vizier, maar die was gesloten wegens “enkel open tijdens de zomer” (daar ging onze warme chocomelk!). Maar het leek ons wel heel leuk om te verblijven in één van die hutjes daar: lekker afgelegen in prachtige natuur (dicht bij een klaterend beekje met zicht op de bergen).

We begonnen alvast aan de terugkeer en zochten ons snel een plekje uit in de zon maar uit de wind. Rustig eten, voldoende drinken, in het zonnetje liggen, met Lotteke spelen,... Dat deed wel zalig deugd en had gerust wat langer mogen duren, maar het was al half drie toen we aan onze pauze begonnen en we hadden nog ca. 10km voor de boeg (ongeveer halverwege dus).

Maar onze batterijtjes waren wel opgeladen en het stappen ging eens zo vlot. Het lag wel moerassig, maar er lagen voldoende stenen om de voeten droog en proper te houden. We passeerden twee meertjes en tenslotte ook nog een derde meer, nl. Høvringsvatnet. Nu liepen we dus wél langs de oever en we passeerden de Smuksjøseter-hut. Vanaf dan ging het (voor de laatste 5km) over hetzelfde pad als op de heenweg. We waren blij weer door het poortje te stappen en te weten dat de auto daar op de parking stond en niet bij onze hut. Lotte was blij dat ze op de parking (en in de auto, achter het stuur) nog wat kon spelen en wij waren blij dat we onze zware wandelschoenen konden uittrekken.

Terug in de hut zette ik snel het eten op en aten we al wat blauwe bessen in afwachting. Je mag dus nooit je rug draaien als Lotte bij het doosje blauwe bessen zit! Niet dat je die besjes achterna allemaal terugvindt op de grond, maar omdat ze ze gewoon allemaal opeet.

We aten overdreven veel kjøttboller met mini-rösti's en groentemengeling, maar we hadden het nodig. De open haard knetterde gezellig en vele kaarsjes zorgden voor nog meer gezelligheid.

Na een gezamelijke douche staken we Lotte in bed. Vandaag was ze gelukkig beter in vorm en is ze de hele dag heel flink geweest. Wij ploften nog even (moe maar voldaan) in de zetel bij de open haard voor we gingen slapen.