Snøhetta-uitkijkpunt

Het lange slaapje moet Lotte deugd gedaan hebben, want om kwart na acht stond ze vrolijk te springen en te kirren in haar bedje. Dat ze er voor de wekker was, vonden we niet erg, want het ging mooi weer worden en we hadden een lange wandeling op het oog: dagtocht nr. 37 uit de verzopen Dominicus-wandelgids: de beklimming van de Snøhetta, de hoogste top van Dovrefjell (lange tijd dacht men dat dit de hoogste top van Noorwegen was – voor de exploratie van Jotunheimen). We namen dus ook maar een stevig ontbijt van trollenpap en reden een halfuur met de auto tot de pijlen “Viewpoint Snøhetta” en “Snøheim” ons in de war brachten. De rechtste weg (naar Snøheim, het beginpunt van onze wandeling) bleek een tolweg, verboden voor particuliere voertuigen. De shuttle die we blijkbaar hadden moeten nemen, was een kwartier eerder vertrokken (en de volgende ging pas in de namiddag). Tot zover onze plannen.

We besloten dan maar om de linkse weg te volgen tot aan de parking en tot aan het uitzichtpunt te wandelen. De onverharde weg tot aan de parking was niet in al te beste staat (veel putten). De wandeling tot aan het uitkijkpunt over de Snøhetta was maar 1.5km enkel en verliep over een breed en gemakkelijk pad. Onderweg kon je de ruwe geschiedenis van het land (jacht, landbouw,...) aflezen (in het Noors) en we maakten er een sport van om het Noors te ontcijferen en onze vertaling te controleren m.b.v. het Engels en Duits van het foldertje. Vreemd genoeg was de Duitse tekst veel uitgebreider dan de rest...

Het was wel wennen aan al het volk dat daar rondliep. We zijn wel wat anders gewoon geweest de voorbije week!

Op het uitkijkpunt stond een gebouw dat al internationale prijzen had gewonnen, maar voor ons kwam het eerder over als een verroeste doos met wat hout aan de voorkant en een glazen wand aan de achterkant. Maar het uitzicht op de berg waarop we hadden moeten wandelen, was wel prachtig: besneeuwde bergtoppen stralen toch altijd iets uit! Binnen waren er afgeronde en golvende houten banken en een open haard waarvan ik me afvroeg wie die ooit aansteekt.

We klommen nog iets hoger voor een beter zicht, om een geocache boven te halen en om op een plekje uit de wind te eten. Toen we terug verdergingen, was de wind weer aangewakkerd, zoals vaak in de namiddag in Noorwegen. Bij de hut stonden een aantal mensen in dezelfde richting te kijken met hun verrekijker: één vrouw beweerde muskusossen te zien, maar dat bleken gewoon stenen te zijn...

I.p.v. gewoon over het brede pad terug te keren, besloten we een omwegje van ca. 5km te maken om langs het Geitberget-uitkijkpunt te passeren. Dat was tenminste een smal en rustig paadje (zoals we het graag hebben), al lag het soms heel erg zompig en klonk er een vreselijk slurpend geluid als je een stap verkeerd zette...

De Geitberget was ontsierd door een hoe zendmast en een barak, maar het uitzicht was wel mooi. Je zag nog steeds de besneeuwde bergtoppen van Dovrefjell (met o.a. de Snøhetta), maar we zagen ook helemaal tot aan onze verblijfplaats (het meer en de gebouwen). Doordat het hier zo open is, heb je wel het gevoel dat ieder uitzicht bezoedeld is door tekenen van menselijke “beschaving” (zendmasten, huizen, spoorlijnen, wegen,...) en dat is wel een beetje jammer.

Terug bij de auto lieten we Lotte nog wat rondcrossen alvorens we terugkeerden naar onze hut. Daar genoten we nog een hele tijd onder ons drietjes van de hot tub. Lotte was een echt waterratje en sprong met plezier over en weer tussen mama en papa. Zelfs de sproeiers vond ze geen probleem (die hadden we gisteren niet opgezet).

Na het eten staken we een oververmoeide Lotte in bed en kon het inpakken beginnen. Trouwens, de situatie van de verzopen spullen is als volgt: één wandelgids is nog wat klam maar perfect leesbaar, het boekje van Nordic Info over de streek plakt volledig dicht (en experimenten met waterdamp brengen geen soelaas), mijn schoenen zijn nog wat vochtig vanbinnen al zijn mijn voeten wel droog gebleven vandaag. Gelukkig hebben we intussen een (afschuwelijk warme) droogkamer gevonden, waar ik het laatste vocht misschien uit mijn schoenen krijg...

Wij lazen nog wat eer we in bed kropen.