Via Røros naar Høvringen

Iets voordat de wekker afliep om 8u15 trok Lotte de gordijnen een beetje open om naar buiten te kijken. Na het ontbijt ruimden wij alles verder op en laadden de auto in. Toen alles was ingeladen, bleek de sleutel van het huisje vermist. We konden dus alles opnieuw uitladen en leegmaken op zoek naar de sleutel. Net toen we het zoeken wilden opgeven, dook de sleutel op in onze dagrugzak. Was Lotte te ijverig geweest en had ze de sleutel mee helpen opruimen?

Om 10u05 konden we dan eindelijk gaan uitchecken. Het gebroken bord vonden ze geen enkel probleem. We stapten in de auto richting Røros, een rit van twee uur. Gelukkig zijn de wegen in dit deel van Noorwegen veel breder en in heel goeie staat. We zijn de ganse dag geen tunnel tegengekomen. Het berglandschap veranderde al snel in een heuvellandschap, vol met sparren. 

Niet zo ver van Røros zagen we een hertje zitten en nog iets verder zagen we twee kraanvogels. Indrukwekkend! Lotte maakte zich intussen meerdere keren los uit de autostoel. We moesten dus veel stoppen en ons kwaadmaken. Rond 12u15 kwamen we aan in Røros, een oud mijnstadje dat op de Unesco-werelderfgoed lijst staat. We vonden een restaurantje waar we rendier (ik), nachos (Sara) en worst (Lotte) aten. We twijfelden eerst of we voor Lotte een kindermenu zouden nemen, maar meer dan enkele frietjes hebben wij niet meer van haar bordje kunnen proeven.

Na het eten wandelden we nog in de parallelle straatjes waar de huizen nog mooier en authentieker waren. Intussen begon het weer slechter te worden (ze hadden regen voorspeld). Nadat we de oude mijn en de terril hadden gezien, vertrokken we richting Høvringen. 

De eerste twee uur moesten we via dezelfde weg terug naar Hjerkinn. Lotte vond duidelijk dat we te lang in de auto zaten en zeurde nogal. We stopten iets voorbij Hjerkinn. Toen we verder reden was Lotte nog altijd niet gelukkig. In Dombås deden we inkopen voor de komende dagen. De laatste 40 kilometer moesten we nog enkele keren stoppen omdat Lotte zich had losgemaakt uit haar autostoel. Blijkbaar had ze het veel te warm, want toen we haar jas en trui hadden uitgedaan was ze plots veel vrolijker. 

De laatste 8 kilometer gingen over een sterk stijgend baantje met veel haarspeldbochten. Al snel vonden we het huisje: heel mooi gelegen en heel groot. Ook heel gezellig met een haardvuur met zetels rond. De valiezen moesten we van de auto naar het huisje brengen met een stootkar. Lotte vond dat geweldig! Toen de stootkar nog leeg was kroop Lotte er zelf op, toen ze vol was hielp ze papa de kar te duwen. 

Toen we geïnstalleerd waren, at Lotte en na wat spelen staken we haar in bed. Wij aten nog 'tapas' en een vers gemaakt potje pudding en kropen toen bij de open haard om het reisverslag te schrijven en wat te lezen.