Gilfenklamm
Lotte was gisterenavond en vannacht een paar keer wakker geworden en klonk als een zeehond. Zo hoesten, ocharme! Het was toch een hele opluchting toen ze tegen 8u vrolijk onze kamer binnenkwam en zei dat het toch al beter ging met haar verkoudheid. Wij lagen ondertussen al zeker een uur wakker, omdat de jongste telg van de buren aan het roepen en gillen was.
Toen we opstonden, lagen de bergen te baden in het zonlicht, al was het nog erg koud, Na het ontbijt speelden we nog een beetje en tenslotte deden we onze warme kleren aan om de kou te trotseren. Een skibroek kwam er nog niet aan de pas, maar thermisch ondergoed, een muts, sjaal en handschoenen waren wel nodig.
Na een korte rit tot bij de sporthal van Stanger trokken we onze wandelschoenen aan en gingen we op pad. In het begin was het paadje nog niet zo interessant (al passeerden we wel een speeltuin waarmee we Lotte de hele wandeling konden motiveren), maar dat veranderde al snel toen we de kassa waren gepasseerd. Het pad werd - haast ongemerkt - smaller, met uitstekende stenen en boomwortels ("boomtrappen"), echt een parcours voor Lotte. Zelfs de trappen waren op haar maat gemaakt.
We volgden wel de hele tijd het riviertje, maar het duurde toch wel even eer het een echte klamm werd. Watervalletjes donderden naar beneden, brugjes slingerden heen en weer,... Op hete dagen een fijne afkoeling, nu toch wat fris, al zaten we daar wel wat afgeschermd van de wind.
Rond de middag kwamen we boven uit de klamm, bij Jaufensteg, waar veel wandelaars zich neerpostten op een terrasje. Wij namen snel een kijkje in het kapelletje ("Waar is het zusje?" vroeg Lotte, op zoek naar een afbeelding van Jezus) en staken vervolgens een weide door, om aansluiting te vinden op wandelpad 1A.
We liepen eerst een tijdje op asfalt, maar dat vonden we niet erg: het straatje was rustig genoeg en het uitzicht op de bergen was prachtig. We vonden zelfs een bankje in het zonnetje om te eten.
Verder op de weg kwamen we langs een wei met schapen met zo van die schattige hangoren en er was ook een zwart lammetje dat nog wat wankel op z'n pootje stond (tot ons groot jolijt). In een afvalcontainer langs de kant van de weg vonden we niet alleen een hele hoop kapotte skistokken, maar ook borden van een stoeltjeslift. Die konden we toch echt niet laten liggen!
Met twee borden onder mijn arm doken we even verderop - via een smal paadje - het bos in. We passeerden langs ruïne Reifenegg, een hoog gebouw met dikke muren maar zonder dak. Lotte was toch ongerust over de koning, de prins en de prinses, die nat werden als het regende.
We daalden verder af door het bos en kregen het einddoel stilaan in zicht. We kwamen terug op de aanloopweg van vanmorgen, via een rood-wit paadje dat me toen al intrigeerde.
Na ongeveer vier uur kwamen we bij de speeltuin, de ultieme beloning voor onze flinke stapper. Ze had zelfs nog energie over om nog wat te spelen! Maar het koelde wel snel af, dus we waren blij dat we in de auto konden kruipen. We hadden 6.7km gestapt en alles samengeteld had Lotte zich misschien een kilometer laten dragen.
Op de terugweg naar ons huisje deden we nog inkopen bij de Eurospar, waar we voor het eerst het gevoel hadden dat we in Italië zijn: zo'n aanbod pasta!
Terwijl ik het avondeten maakte (cannelloni al forno), knutselde Lotte met papa een kabouter. Ze was wel doodop, want om 18u (tijdens het eten eigenlijk) vroeg ze al om te gaan slapen.
Wij lazen nog wat, dronken een glaasje en kropen ook maar vroeg in bed.
Reacties
Een reactie posten