Wim & Sara

Ook al was het voor mij de vierde keer dat ik een totale zonsverduistering zou beleven (na Oostenrijk in 1999, Turkije in 2006 en een mislukte in China in 2009), toch was ik op zijn minst even nerveus dan de vorige keren.  Toen ik de gordijnen opentrok en naar buiten keek, waren er toch wat wolkjes, ook al voorspelden de weersites schitterend weer.  Tijdens het ontbijt werd ik alleen maar nerveuzer bij het zien van al de andere eclipswaarnemers.  Het werd toch al iets beter toen we samen met Tim en Frederika konden vertrekken richting Grand Teton National Park.  Aangekomen bij onze waarneemplaats viel de stress helemaal weg: een prachtige locatie met zicht op de Grand Teton en de andere kant op de Gros Ventre rivier.  Er waren nog enkele wolkjes, maar alleen maar heel laag aan de hemel. Bij het eerste contact waren alle wolken verdwenen en stonden de fototoestellen en de verrekijker klaar.  Door de verrekijker konden we voor het eerst een hap...

Het was amper kwart na zes toen de wekker afging (en vijf minuten later de back-up wekker: beter geen risico's nemen...).  Slecht geslapen (eclipsstress!)...  Ik durfde - ondanks de goede weersvoorspellingen - de gordijnen niet openen.  Zou het vandaag, de derde poging (na Oostenrijk in 1999 (wolken!) en China in 2009 (regen!)), eindelijk lukken?  Ik ben alleszins nog nooit met zo'n mooi weer opgestaan op de dag van een zonsverduistering... De ontbijtzaal zat op dit vroege ochtenduur al bomvol met mensen die (bijna) allemaal een eclipsshirtje droegen.  De ene nerveuzer dan de andere.  Wij waren allebei alleszins behoorlijk nerveus. Onze vrienden Tim en Frederika waren vanmorgen (om 4u al) vertrokken uit West-Yellowstone, met kindjes Joren en Anaïs, om samen met ons naar de eclips te kijken.  Het was toch een opluchting dat ze vlot (en tijdig) bij ons hotel waren. We hadden enkele mogelijke locaties om de eclips te gaan bekijken, maar to...

Vandaag stond de lange rit naar de totaliteitszone op het programma.  We hadden niet zo goed geslapen, waarschijnlijk de eerste eclipsstress, maar werden toch al wakker iets voor de wekker afliep.  We namen al wat spullen mee om in de auto te stoppen toen we gingen eten in het hotelletje. Rond 9 uur vertrokken we en we stopten al eens om te tanken.  De lange rit van ongeveer 500 kilometer verliep vlot, vooral omdat mijn vrouwtje een playlist had samengesteld met muziek die iets met de eclips te maken had.  Al snel zaten we in een mooi berglandschap.  Op een 60-tal kilometer voor Jackson probeerden we nog eens te tanken, omdat er gevreesd werd dat er een tekort aan benzine zal zijn in de totaliteitszone.  Het was zo druk aan de tankstations dat we toch nog enkele kilometer verder reden.  Daar vonden we nog een tankstation waar wel nog rustig kon getankt worden.  De omgeving werd steeds mooier en we zagen hertjes en pronghorns.  We rede...

Aangezien de eclips overmorgen al is, wordt het hoog tijd om noordwaarts te trekken.  De lange rit naar Jackson (in de totaliteitszone) hebben we opgedeeld in twee stukken en vandaag stond de rit tot in Vernal op het programma. Hoewel we de wekker niet gezet hadden, waren we rond 7u15 alledrie wakker.  We besloten dus maar meteen op te staan en meteen na het ontbijt in te laden en te vertrekken.  Volgens de gps zou de rit bijna 6u in beslag nemen, maar gelukkig zat die er meer dan 3u naast. Het duurde niet lang of we zaten in Colorado, dat veel groener leek dan Utah.  Na een tijdje reden we door een Alpijns landschap, inclusief grazende koeien, slingerend baantje en naaldbomen.  Daar moesten we wel heel traag rijden, maar de andere automobilisten trokken zich daar niks van aan en raasden ons (en het mooie landschap) voorbij.  Wij konden onze lach dan ook niet onderdrukken toen we even later één van die snelle auto's aan de kant van de weg zag...

Het was moeilijk om uit bed te raken toen de wekker om 7 uur afliep. Er was al tamelijk wat lawaai in het hotel rond 6 uur en dat had onze nachtrust wat verstoord... Na het ontbijt vertrokken we al om 8 uur naar Arches, amper een paar kilometer rijden van Moab. Er zat nog niemand bij de ingang van het park, dus konden we zonder wachten doorrijden. Direct voorbij het bezoekerscentrum (dat was ook nog niet open), was er een stevige klim.  Het landschap werd direct ook veel indrukwekkender.  Onze eerste stop lag op amper enkele kilometer van de ingang: Park Avenue.  Tijdens een korte wandeling werden we overweldigd door prachtige rotsen: hoog, maar toch heel smal.  Alsof we naar de wolkenkrabbers van een stad stonden te kijken.   Amper enkele kilometer verder stopten we bij de Courthouse Towers. Op een kleine parking hadden we een prachtig uitzicht op de schitterende rotsformaties.  Toen er twee bussen stopten vol met Aziaten, waren w...

Om 7u werden we wakker van het geluid van onze wekker.  Onze oorspronkelijke bedoeling was vandaag naar Arches te gaan en morgen naar Canyonlands, maar - zo vers uit de veren - leek het ons een beter plan om de twee te wisselen, omdat het zo makkelijker zou moeten zijn om in beide parken Junior Ranger  te worden. Het vrolijke humeur van Lotte was tegen het vertrek uit het hotel al helemaal omgeslagen en het leek wel of Moppersmurf bij ons in de auto zat.  Maar na 50km in de auto tot aan het bezoekerscentrum van Canyonlands National Park begon het stilaan toch te beteren. We zetten een stempeltje in onze boekjes, vroegen een Junior Ranger  boekje en dan waren we klaar om Canyonlands te verkennen.  Het park wordt door twee samenvloeiende rivieren, de Colorado en de Green River, in drie verdeeld: Island in the Sky, The Maze en The Needles, maar wij verkenden enkel het eerste deel. We reden verder het park in, naar de parking van de wa...