Chili 2019

In 2019 trokken we naar Zuid-Amerika voor de zonsverduistering van 2 juli. We maakten een rondreis door Chili, Bolivië, Paraguay, Argentinië en Brazilië, waar we genoten van de prachtige natuur, maar het hoogtepunt was toch wel de zonsverduistering!

Tijdens de totaliteit zaten we in de Elqui vallei in Chili. Van bij ons huisje in Pisco Elqui zat de zon tijdens totaliteit al verborgen achter de bergen. Daarom beklommen we een bergtop in Alcohuaz, vanwaar we de zonsverduistering wel in alle pracht konden bekijken. Het was al enkele dagen op voorhand duidelijk dat het schitterend weer zou worden tijdens totaliteit, dus hadden we deze keer geen last van stress!

We namen foto's met een Canon EOS 80D en een 300mm lens voor de close-ups en met een Canon 1000D met een Sigma 18-35mm F/1.8 lens voor de composietfoto. We maakten ook een filmpje met de GoPro Hero 7 Black.

Het verhaal van Sara

“Het was al een tweetal jaar vastgelegd dat we de eclips van 2019 zouden waarnemen in de Elqui-vallei in Chili: tamelijk grote kans op mooi weer, geen Andes die in de weg zit, de zon staat nog niet té laag op het cruciale moment, ze kennen er pisco sour,…  Gewoon naar omhoog kijken vanaf onze “cabaña” was echter niet voldoende: we moesten de bergen opklimmen om de zon nog te kunnen zien bij totaliteit…  Enige prospectie op voorhand en conversaties met de locals leerden ons (en onze (eclips)vrienden Marnik, Karin, Twinkel en Kwinten) dat twee uur klimmen vanuit Alcohuaz een goed en haalbaar plan was.  We waren ruimschoots op tijd vertrokken en stonden als eersten op de bergtop, zodat we de beste plaats konden inpalmen en ons gerief (fototoestellen, camera’s, picknickdekentje) al konden klaarzetten.  Pas uren later begonnen - druppelsgewijs - de volgende mensen naar boven te komen.  Niet iedereen kon appreciëren dat we de beste plek al hadden ingepalmd, maar dan hadden ze maar wat vroeger moeten opstaan…

Een kleine minderheid had fotomateriaal de berg opgesleept, sommigen een gitaar of ukelele, een enkeling - al spelend - een accordeon…

Net als in de VS twee jaar geleden, mijn eerste “gelukte” eclips, werden we alweer overweldigd door het bevreemdende licht dat over de bergen viel - geen schaduwbanden deze keer.  En dan die totaliteit!  Zo laag bij de bergen leek de verduisterde Zon nog groter te zijn en nog indrukwekkender…  De sfeer was eigenlijk eerder sereen i.p.v. het gejoel en gejuich van in de VS. 

Iedereen was gewoon sprakeloos.  Helaas zijn twee minuten zo enorm snel om…  De fles bubbels, die in een plastieken zak met een hoop ijsblokjes had liggen wachten, werd opengetrokken en we klonken op onze succesvolle missie.  Veel tijd bleef er jammer genoeg niet meer over om op te kramen en naar beneden te denderen voor het helemaal donker werd, omwille van de zonsondergang dan.  Maar met de accordeonspeler waren we in goed gezelschap om het wat sneller te doen gaan.

In het huisje van onze vrienden werd er nog een flesje lokale wijn gekraakt en praatten we nog na over onze indrukken en vergaapten we ons aan elkaars foto's.  En stiekem begonnen we ervan te dromen samen nog eens onder een verduisterde zon te staan…  Mexico in 2024 misschien?”

Het verhaal van Wim

Om 6 uur begon Lotte Sinterklaasliedjes te zingen in haar bedje.  Ze leek heel goed gezind en klaar voor de eclips.  Lotte kroop nog eventjes bij ons en rond 7u30 kropen we uit bed.  We namen de laatste spulletjes klaar en genoten van een ontbijtje.

Om 9 uur vertrokken we naar Alcohuaz, tot bij het huisje van Marnik en Karin.  Het was nog heel rustig op de weg (en op het aarde-wegje).  De huisbaas van Marnik en Karin voerde ons naar het begin van de klim.  Gelukkig maar, want zonder Rodrigo hadden we zeker een uurtje langer moeten wandelen.

Onder een stralend zonnetje klommen we hoger en hoger.  Lotte haar beentjes begonnen pijn te doen, maar na twee uurtjes wandelen, met 450 meter klimmen op een dikke twee kilometer, kwamen we bij een mooi plekje waar de verduisterde zon te zien zou zijn.  Flink gewandeld van Lotte, want de laatste kilometer was echt wel zwaar.

Iets na 12 uur konden we ons installeren.  Het pick-nick dekentje werd gespreid en Lotte wisselde al snel haar lange broek voor een rokje.  We begonnen de rugzakken uit te laden en het fotomateriaal op te zetten.  We checkten voor de zekerheid nog eens of de zon toch niet achter de bergen zou zitten tijdens totaliteit.  Dat was gelukkig niet het geval.

Na een uurtje kwamen er nog wat mensen de berg opgekropen.  We aten ons middageten (de avocado was echt lekker!) en we genoten van het knappe uitzicht op de bergen en het mooie weertje.  Rond 15 uur zaten we echt niet meer alleen op de berg.  Ongeveer 50 mensen stonden verspreid op de rotsen.  Sommigen met een accordeon of een gitaar, soms ook eens iemand met een statief en een fototoestel.

Precies op tijd, om 15u23 verdween het eerste hapje uit de zon.  Na dit eerste spannende moment hadden we wel wat tijd om rustig te genieten van het steeds groter wordende hapje dat verdween uit de zon.

Ik zette de zon af en toe eens beter in het beeldveld van het fototoestel en door onze eclipsbrilletjes konden we het verloop van de zonsverduistering goed volgen.  We hadden een stukje karton met gaatjes waarmee we de zon konden projecteren.

Vanaf 80% werd het heel wat spannender.  Het licht werd specialer en specialer en het werd ook een stuk donkerder.  Het kleine zonnesikkeltje maakte onze schaduw heel onscherp.  Schaduwbanden kregen we niet te zien deze keer.  De temperatuur dook omlaag.

Toen ging plots het licht uit.  Het werd heel donker en ik was nog net op tijd om de diamantring te kunnen zien.  De langgerekte corona werd zichtbaar en iedereen stond met open mond te genieten. Wat een spektakel!  De verduisterde zon stond maar iets boven de bergen, waardoor ze een stuk groter leek dan wanneer ze hoog in de lucht staat.  We konden een sterretje zien boven de zon en ik had zelfs even de tijd om naar het betoverende licht op de bergen te kijken.  Al veel te snel zagen we alweer een diamantring en was de totaliteit helaas voorbij...

Mama, Lotte, Marnik, Karin, Twinkel, Kwinten en ikzelf... we hadden allemaal intens genoten en waren nog een hele tijd onder de indruk.  De zak chips werd opengetrokken en na wat moeite kreeg ik de fles bubbels ook open.  We genoten van ons glaasje en namen een groepsfoto.  Al snel verdween de zon achter de bergen.  Nog wat extra leuke fotootjes!

Karin, Twinkel, mama en Lotte begonnen al naar beneden te stappen.  Ze konden de ganse tijd genieten van de muziek van een accordeonspeler.  Marnik, Kwinten en ik ruimden alles nog op en we probeerden de eerste groep nog in te halen.  Dat lukte pas net voor we op de grote weg kwamen.  Wat een flinke stappers!

Op de grote weg begon Lotte nog te lopen.  Het werd al een stuk donkerder en voor we bij het huisje van Marnik en Karin waren, zagen we nog twee kleine baby-poesjes.  Op de berg zagen we nog lichtjes branden van de tragere mensen die nog onderweg waren.

In het huisje bekeken we de fotootjes snel, genoten we van een wijntje en wisselden we onze indrukken uit.  Lotte was intussen heel erg moe geworden, dus keerden we na wat gemanoevreer via het aarde-wegje terug naar ons huisje.  We kropen alledrie snel in bed.