Oostenrijk 1999

De eclips van 11 augustus 1999 was zichtbaar in het uiterste zuiden van België.  Maar omdat de eclips midden in de zomervakantie viel, trokken veel mensen op vakantie op zoek naar beter weer.  Ik zat met mijn familie in Berchtesgaden, in het zuid-oosten van Duitsland.  De eclips bekeken we in Krispl in Oostenrijk, niet zo ver van Salzburg.  Wij hebben enorm veel geluk gehad met het weer, zoals je in de verslagen kan lezen.

Sara zat op dat moment ook in Oostenrijk met haar familie, maar had helaas pech en kon de totaliteit niet zien.

Het filmpje hieronder is opgenomen tijdens de totaliteit.  Geniet van de verbazing van ons allemaal!



De foto's die je tussen de verslagen terug kan vinden, zijn uit het filmpje geknipt.


Het verslag van Wim:

Om 10 uur hadden we afgesproken aan de kerk van Krispl.  Krispl is een klein dorpje juist over de grens in Oostenrijk, op een 25km van Berchtesgaden.  Toen we daar aankwamen, stond de rest daar ook al:  De familie Geeroms (Johan, Myriam, Kasper en Sanne) en de familie Pessemier (ouders, Wim en Els).  Er stonden aan de kerk ook nog een tiental Italianen (die apart keken) en 2 Nederlanders (die samen met ons keken).  Verder waren er nog enkele inwoners die vanuit hun huizen keken.


Wim P. had zijn 15cm telescoop mee, waarmee hij aan projectie deed.  Johan had zijn elfje mee, met een mylarfilter.  Verder had hij nog een fototoestel mee (voor de zon) en een videocamera waarmee hij ons filmde tijdens de verduistering.  Wij hadden een verrekijker mee met filter, een fototoestel met 50mm lens en een camera met filter.  Iedereen had natuurlijk ook een eclipsbrilletje mee.


Sinds we op 4 augustus waren aangekomen in Berchtesgaden was het altijd schitterend weer geweest.  Gisteren (10 augustus) regende het de ganse dag... Gelukkig klaarde het 's avonds (rond 19u) volledig op en konden we genieten van het zonnetje.  Toen we deze morgen om 8u opstonden, was het opnieuw volledig bewolkt...


Ook om 10u in Krispl konden we geen gaatje in de wolken vinden.  Het eerste contact om 11u37 hebben we dan ook gemist.  Iets later konden we gelukkig het eerste, zeer kleine hapje uit de zon zien.  Jean Meeus had zich dus niet misrekend.  Het weer werd beter en beter waardoor we toch grote delen van de gedeeltelijke fase konden volgen.  Na een tijdje konden we ook op de grond onder de bomen grote projecties van de zon zien.  Dit werd nog veel duidelijker toen we er een wit blad voor hielden.


Het werd helderder en helderder en de zon werd steeds kleiner.  Iedereen begon precies ook stiller te praten.  De zon werd nu heel snel kleiner en de spanning steeg.  Zo een 5 à 10 minuten voor totaliteit begon het veel kouder te worden.  Het werd ook spookachtig donker. De zon kwam nu in een witte, halfdoorlatende wolk terecht.  De totaliteit zou nog 2 à 3 minuten later plaatsvinden (om 12:40 uur).  Er kwam een grote donkere wolk gevaarlijk dichtbij, maar gelukkig stoorde die ons niet.


Plots werden de parels van Bailey zichtbaar, onmiddellijk gevolgd door een fantastische diamantring.  De brilletjes werden afgezet en de prachtige corona werd zichtbaar. Onbeschrijfelijk!  Fantastisch!!  De corona was werkelijk adembenemend mooi.  Door de telescopen waren er fantastische protuberansen te zien. De totaliteit was veel te kort en het leek alsof ze onmiddellijk voorbij was!  Iets voor het einde kwam Venus tevoorschijn vanachter een wolk.  Plots verscheen de diamantring terug... Dit was het einde van het allermooiste dat ik ook heb gezien!  De emoties waren zo groot dat ik mij eventjes op een bankje moest zetten om te bekomen.


Het bleef nog een tijdje wisselvallig met veel zon en af en toe een wolk.  Daarna vertrokken we naar Salzburg en rond 17 uur begon het hard te regenen.  We hebben dus veel geluk gehad met het weer! Eén ding staat vast: ooit ga ik opnieuw een zonsverduistering bekijken!


Het verslag van Nele:

Dat was onbeschrijfelijk, ik kan er maar één woord voor vinden: superfantastischmegasjikmachtig. 


Het enige minpuntje is dat het moment van de totaliteit veel te kort was (naar mijn gedacht).  Als je er nu aan terug denkt, kun je je dat deel niet meer zo goed inbeelden. 


Ik heb nog één zinnetje: Op naar de volgende zonsverduistering!! (Madagascar, Antartica?  Mij om het even!)  


Wat ik raar vond:  Toen de zonsverduistering begon, keek iedereen zo geboeid, maar toen de totaliteit gedaan was, kon het niemand nog iets schelen dat de zon nog niet helemaal terug was.  Wat ik heel tof vond:  je kon van de telescoop naar de verrekijker en dan weer naar je eclipsbrilletje lopen om te kunnen kijken.  Ik zou in ieder geval de weergoden willen bedanken.



Het verslag van Moeke:

Om 6 uur 's morgens vallen enkele druppels op de tent: ramp o ramp! Een beetje later: regen en nog eens regen.  Wim zijn humeur staat op nul. 


Hopelijk wordt het beter en ja hoor, wanneer we vertrekken naar Krispl zien we hier een daar al een spatje blauw.  Na twee keer de weg gevraagd te hebben in ons beste Duits, bereiken we Krispl om 9u57, juist op tijd voor de afspraak. 


Nu is het geduldig wachten tot de maan de zon begint op te eten.  Het wordt een prachtige ervaring. Fantastisch!  Buitengewoon!  Moet je meegemaakt hebben!  We zien ook hele kleine zonnetjes op de grond door de bladeren van de bomen. Het wordt stilaan donker (spooky), de maan eet en eet en dan... heel donker en een prachtige zon met corona, diamant en zonnevlammen!



Het verslag van Jeroen:

6 uur in de morgen, we komen weer thuis aan.  Mijn lichaam is thuis, maar mijn gedachten ginds, omdat mijn gedachten weten wat ik daar vond.  


8 uur in de morgen, we kruipen in ons bed, we dromen over die speciale gebeurtenis, die ons vast houdt bij onze nek.  

De zonsverduistering is prachtig, ik denk er steeds weer aan.  Droefheid in mijn hart, omdat ik nog tot 2001 moet wachten voor de volgende eclips.  

12 uur in de middag, wakker geworden door een geluid.  Ik heb ze in mijn droom weer gezien, het was weer fantastisch.

Reacties

Populaire posts van deze blog

Het einde van de wereld

Regendag